رفته بودیم مسجد کنار مزار جناب ابوحنیفه در بغداد و وقتی نماز تمام شد جلو رفتیم تا با امام جماعت جوان آنجا که فهمیدیم استاد دانشگاه شریعت آنجا نیز هست صحبت کنیم.

پیرمردی عالم که ما را دید جلو آمد و اهلا بالشباب گفت. گفتیم از ایران هستیم و خودمان را معرفی کردیم. دل پری داشت چرا که فرزندانش در برخی درگیری‌های دهه قبل کشته شده بودند و نقدهایی به ایران کرد. از تنها ایرانی که خاطره خوبی داشت مرحوم آیت الله تسخیری بود...

مرحوم احسان هندرکس از علمای آفریقای جنوبی که دو سال قبل به رحمت خدا رفت را در یکی از همایش های استانبول دیدم. آدم معتدلی بود. هم سخن که شدیم، تنها کسی که از ایران می شناخت مرحوم تسخیری بود.

در این شرایط که امروز تقریبا کسی از جامعه ایرانی در جهان شناخته شده نیست خصوصا در سطح نخبگان و علما، مرحوم آیت الله تسخیری با ادبش و با علمش توانسته بود خیلی‌ها را به انقلاب اسلامی خوش بین کند. خدایش بیامرزد. راهش پررهرو باد که جاذب بود نه دافع!
مصداق جروا مودة الناس إلینا... بود نه نفرت برانگیز