حمید بهمنی، کارگردان سینما در گفت‌وگو با خبرگزاری حوزه، درباره جایگاه موضوعات دفاع مقدسی در سینمای ایران اظهار کرد: سینمای ایران تنها در دهه ۶۰ و ابتدای ۷۰ نگاهی ویژه به این موضوع داشت، اما به مرور زمان هر اندازه که از هشت سال دفاع مقدس فاصله گرفتیم، توجه به این دست موضوعات کم شد، درصورتیکه کار اصلی در این حوزه باید بعد از جنگ انجام می‌شد.

وی افزود: در زمان جنگ بیشتر فیلم‌های این ژانر نگاهی حماسی به این جنگ تحمیلی داشتند، رویکردی که در جای خود ضروری بود، چون شرایط جامعه در آن دوران اقتضا می‌کرد، فیلم‌هایی روی پرده رود که به مردم انگیزه و روحیه می‌بخشید. در این میان فیلمسازانی نظیر ابراهیم حاتمی‌کیا و رسول ملاقلی‌پور نیز وجود داشتند که علاوه بر حفظ ساختار حماسی در بعد فنی نیز کارشان دارای ارزش و کیفیت بود.

این فیلمساز گفت: افسوس که رسول ملاقلی پور از بین ما رفت، والا کارهای خوبی را در حوزه سینمای جنگ از او شاهد بودیم. برای مثال در آخرین فیلمش «میم مثل مادر» به زیبایی بخشی از جنگ را بازگو کرد، موضوعاتی که تا به حال مد نظر قرار نگرفته بود. این اتفاق باز هم می‌تواند رخ دهد، به شرطی‌که از فیلمسازان این حوزه حمایت شود، اما آن چیزی که شاهدیم گواه این امر نیست. برای نمونه خودم را مثال می‌زنم که هنوز نتوانستم، بعد از چند سال فیلمی دفاع مقدسی را جلوی دوربین ببرم.

این کارگردان تاکید کرد: متاسفانه سینمای ما اسیر نوعی سیاسی کاری شده است، یعنی در هر دوره‌ای عده ای امکان فیلمسازی را دارند و بخش وسیعی یا باید خانه نشین شوند یا تن به کارهای سطحی و بازاری دهند.

بهمنی با بیان اینکه سینمای دفاع مقدس هیچگاه تکراری نمی‌شود، تصریح کرد: چندی پیش فیلمی با نام «سه تیغ اره‌ای» دیدم. کارگردانی این کار را مل گیبسون بر عهده داشت و داستان آن درباره امدادگران جنگ در زمان جنگ جهانی دوم بود. این موضوع برای من به نوعی یادآور هشت سال دفاع مقدس خودمان بود، چون دقیقا کارهایی که در این فیلم امدادگران انجام می‌دادند با شکل بهتری امدادگران ما انجام می‌دادند، اما افسوس این قبیل موضوعات در بین مدیران، هواخواه چندانی ندارد.

بهمنی با تاکید بر این‌که سینما تنها حوزه کم کار نبوده است، گفت: وقتی از کم کاری سینما در پرداختن به موضوعات دفاع مقدسی حرف می‌زنیم، نباید از یاد ببریم دیگر بخش‌ها نیز در این زمینه منفعل بودند، حتی تلویزیون که با سرمایه دولتی اداره می‌شود، کار ماندگار و قابل توجهی اخیراً در این حوزه تولید نکرده است، تنها سازمان اوج هر از گاهی با حمایت‌های خود بانی ساخت کارهایی در این زمینه شده است.

این کارگردان در پایان تاکید کرد: نکته قابل توجه در این بحث اینجاست که سینمای دفاع مقدس تنها به هشت سال دفاع مقدس خلاصه نمی‌شود، بلکه کارهایی که در آن به بحث دفاع پرداخته شده است هم می‌توان عنوان دفاع مقدسی داد. برای مثال مدافعان حرم و مدافعات سلامت هر دو چنین هستند، اما آیا در این چند سال جز «به وقت شام» و دو یا سه اثر دیگر فیلمی بوده که به مدافعان حرم توجه کرده باشد؟ جواب روشن، زیرا تا وقتی مدیران سینمایی تصمیم نگیرند به این حوزه نگاهی ویژه داشته باشند هر روز بیش از گذشته شاهد مهجوریت این ژانر خواهیم بود.