خبرگزاری حوزه| شانزده ساله بود که ردای شهادت را بر تن کرد ولی گفتار و نوشتارش تبلوری از نبوغ معرفتی و ایمانی شهید است. او می گفت: «آن‌قدر برای دنیا تلاش نکنید تا در وقت نخواندن نماز بی‌حال باشید.»
در وصیت خود نوشت: بر سر مزارم، جوان ناکام ننویسید، چون کسی در دنیا ناکام است که به آرزویش نرسیده، ولی من چیزی را که دنبالش بودم را در سال‌های ۶۳، ۶۴ و ۱۳۶۵ در جبهه‌ها یافتم و این راهی بود که امامم به من آموخت.
 

تولد و تحصیلات
روحانی شهید ولی‌الله داودی اهل بابل مازندران بود که سال ۱۳۴۹ش قدم در جهان خاکی نهاد. در نوجوانی اهل مسجد و اذان گو بود. او پس از دوره ابتدایی راه بزرگان دین را پیش گرفت و خود را به قم رساند و در مدرسه حضرت مهدی موعود(ع) نزد اساتید درس خواند.
 

سفارشات اخلاقی 
همیشه می گفت: «خدا را فراموش نکنید و تا می توانید در دنیا برای خود خیراتی ماندگار باقی بگذارید». به خواهرانش سفارش کرد که تقوای خود را که حفظ حجاب، خواندن نماز و دوری از محرمات الهی است را رعایت کنید.
 

روحیات شهید
به روضه‌خوانی و مداحی توجه داشت و با گداز، نوحه می‌خواند و اکنون نوارهایش موجود است. اگر احساس می‌کرد که سخن یا عملی از او مورد رضای خدای نیست، فوراً آن را رها می کرد.
 

حضور سبز و مرگ سرخ
شهید داودی هرچند به درس‌های دینی علاقه داشت، ولی با شهادتش اثبات کرد که مسئله جنگ برایش مهم تر بود و لذا سه باز خود را به جمع رزمندگان رساند و رشادت‌ها آفرید.
آخرین حضور سبزش، مربوط به عملیات کربلای۴ در منطقه ام الرصاص بود که سال ۱۳۶۵ش بر اثر ترکش خمپاره به فیض شهادت رسید. جسم مطهرش پس از حدود۹ سال به زادگاهش منتقل و دفن شد.
 

خاطره ای از خواهر
خواهر شهید می گوید: شهید روزی یکی از عکس هایش را پیش  آورد و گفت: اصلاً به قیافه این عکس می آید که عکس شهید باشد؟ گفتم: بله، که دیدم خیلی خوشحال شد.

فرازی از وصیت
خدایا! من در زندگی دو آرزو دارم، یکی دیدار با امام امت و دومی شهادت در راهت که امیدوارم نصیبم گردانی.