به گزارش خبرگزاری «حوزه» از اصفهان، حجت الاسلام و المسلمین مسعود عالی، پیش از ظهر امروز در جلسه ای اعتقادی- اخلاقی که به صورت وبینار در امامزاده شاه میرحمزه(ع) اصفهان با موضوع راه های رسیدن به خدا برگزار شد، ضمن تبیین راه های طی نمودن مسیر قرب به خداوند، عبادات و بلاها را از راه های این مسیر دانست و اظهار کرد: افرادی که مسیر قرب خداوند را طی می کنند، به دو گونه می توانند این مسیر را بروند، یعنی هم با عبادات و هم با بلاها انسان می تواند به خدا نزدیک شود.

وی افزود: البته دو تفاوت بین عبادات و بلاها وجود دارد، یک تفاوت این است که عبادات می توانند برای برخی ها آفاتی داشته باشند و این که انسان را دچار عجب و غرور کند، یعنی ممکن است فرد چند شب برای نماز شب بلند شود، یا تا چند کار خیر انجام می دهد، کم کم دچار عجب و غرور شود و لحن حرف زدن او با خدا طلبکارانه گردد.

عالی با بیان این که انسان در عبادات، چیزی بر کمالات خدا نمی افزاید، گفت: یکی از آفات و مغالطه هایی که برای مومنین و اهل عبادات پیش می آید این است که کمالات خدا را به پای خود می نویسند و دچار عجب می شوند و عیب های خود را به پای خدا نوشته و با خدا درگیر می شوند.

وی اضافه کرد: گاهی به علم، قدرت، زیبایی، عزت و آبروی خود می نازیم، در حالی که هر کمالی که داریم در واقع پروردگار عالم به انسان داده است و مظهر و آن کسی که تمام کمالات را در حد نهایت دارد خداوند است و انسان از خود چیزی ندارد و کمالات هم از خود انسان نیست.

کارشناس مذهبی با اشاره به تعابیر حضرت امیر(ع) در مناجات مسجد کوفه، گفت: اگر فردی یک ذره گمان کند که کمالات برای او می باشد، معنای آن این است که در آن کمال، از خدا بی نیاز است، در حالی که، تمام کمالات از آن خداوند است و نشانه آن این است که به وقت نیاز این کمالات را انسان ندارد و تنها کاری که می تواند بکند این است که یک زمینه ای فراهم نماید که خداوند این کمال را به او بدهد.

وی خاطر نشان کرد: امام حسین(ع) در دعای عرفه، جمله بسیار زیبایی دارند و می فرمایند: "خدایا آن کسی که خوبی های او هم بدی است چه برسد به بدی های او"، یعنی آن کسی که اگر خدا بخواهد ترازوی دقیق بگذارد و مو را از ماست بیرون بکشد، خوبی های او هم بدی است.

عالی با تاکید بر بزرگواری و لطف خداوند در قبول اعمال و عبادات بندگان، تصریح کرد: این یک اشتباه برای مومنین است که خوبی های خدا را پای خود می نویسند و دچارعجب می شوند و مغالطه بدتر از آن، این است که بدی های خود را پای خدا بنویسیم و با خدا درگیر شویم، همچنان که وقتی بلایی برای انسان پیش می آید، برخی با خدا درگیر می شوند که چرا این بلا رخ داد.

وی افزود: در این شرایط خداوند می فرماید اگر پشت پرده آن بلا را نشان دهم معلوم می شود خود انسان یک جا آتشی روشن کرده و این بلا به سر او آمده و تازه می فرماید: "ویعفواعن کثیر" ،یعنی خدا بسیاری را هم نادیده می گیرد.

کارشناس دینی به اشاره به روایتی که در مستدرک الوسایل محدث نوری آمده است بلاها را ناشی از اعمال خود فرد دانست و گفت: برخی می گویند شانسی بود، اما در این عالم اتفاقی و شانسی نداریم و حتی یک مولکول و کوچک تر از مولکول بی اجازه خداوند در این عالم جابه جا نمی شود و دلیل فلسفی برای این امر داریم، چرا که اگر قرار باشد یک اتم بدون اجازه خدا جابه جا شود، معنای آن این است که از دایره حکومت خدا خارج است، یعنی خود مستقلا این کار را انجام داده است.

وی اضافه کرد: آیت اله بهاءالدینی می فرمود اگر مشکلی در زندگی پیش آمد و نمی دانستید به چه دلیل است این ۴ کار را انجام دهید؛ یعنی صدقه، رد مظالم، قربانی کردن و قرائت حدیث کساء را انجام داده و هر کدام از این چهار عمل، یک مشکل را حل می کند.

عالی، بلا را مسیر دوم برای قرب به خداوند عنوان کرد و ادامه داد: در بلا انسان دچار غرور نمی شود و کسی که بلا می بیند خدا را صدا می زند و بلاها این حسن را دارند که انسان را در خانه خدا می شکند.

وی خاطر نشان کرد: تفاوت دیگر عبادات و بلاها این است که عبادات عمل ما است و اعمال ما به اندازه خود ما، ما را بالا می برند و نردبان قله ها نیستند که تا بی نهایت بالا بروند، اما بلاها از بالا می آید و می تواند دست انسان را بگیرد و بالا ببرد.

 عالی، بلاهای معصومین را موجب گسترده شدن سفره رحمت الهی برای دیگران بیان کرد و گفت: بلاهای معصومین و اولیای خدا نه تنها آنها را بالا می برد، بلکه خداوند به پاس بلاکشی آنها سفره رحمت خود را برای دیگران پهن می کند و دیگران را نیز بالا می برد، همچنان که خداوند به پاس بلاکشی یوسف، نه تنها او را بالا برد و به مقاماتی رساند، بلکه یک سفره رحمت برای دیگران نیز پهن کرد و امام صادق(ع) در این باره می فرماید خداوند رحمت خود را بر یک جامعه فرستاد.

وی اضافه کرد: بلاهای ۱۴ معصوم(ع) که بلاهای تمام انبیاء در برابر آن هیچ است، باعث می شود که خدا رحمت خود را بفرستد، هم چنان که بلای سیدالشهدا(ع) که بزرگ ترین مصیبت است، امام حسین(ع) را باب رحمت واسعه قرار دادند و تمام رحمت خدا نازل شد و تا قیامت نه تنها یک جامعه در زمان حضرت، بلکه تمام موجودات عالم از دستگاه سیدالشهدا(ع) می توانند بهره مند شوند.

انتهای پیام