خبرگزاری حوزه | احمد اولیایی نوشت:  هرچند ماه ها بود او را ندیده بودم، اما خبر ناگوار رفتنش عید قربان را برایم به نوعی عزا کرد. حس و حال هیچ کاری نبود جز پرسه زدن در شبکه های اجتماعی و دیدن اخبار و اظهار نظر ها و پیام های مرتبط با خبر فوت محمد حسین.
در این بین چیزی که بیش از همه فکرم را به خود مشغول کرد این سوال بود که "چه شد که فوت محمد حسین اینقدر بازتاب داشت؟!"
علمایی مانند آیت الله اعرافی و آیت الله علیدوست و اساتیدی مانند استاد واعظی و استاد خسروپناه و دیگر بزرگان برایش پیام تسلیت فرستادند.
در گفتگوها واضح بود که قلب بسیاری از دوستداران و شاگردانش عمیقا متأثر است.
خبرگزاری ها خبر را پوشش دادند، دوستانش برایش پادکست تولید کردند و افراد بسیاری در مدح و ستایشش یادداشت نوشتند...
این‌ها تعجّب من را بیشتر بر می انگیخت زمانی که هر چه فکر می کردم می دیدم او یک طلبه دانشگاه رفته ی معمولی اما قطعاً فاضل و پرتلاش و خوش فکر بود که مانند این افراد در جامعه و جبهه انقلاب ما بسیارند اما چه می‌شود که این مقدار بازتاب و دیده شدن پس از فوت مرحوم فرج نژاد ایجاد می‌شود؟!
در این یکی دو روز که از فوت آن مرحوم می‌گذرد دائماً به سوال فوق فکر می‌کردم. مجاورت و معاصرت ما با آن مرحوم باعث شده بود که همیشه او را به مانند خودم یک فرد عادی در نظر بگیرم و وقتی این عکس العمل ها پس از فوت او را می‌دیدم این تناقض را نمی توانستم حل کنم.

نهایتاً پاسخ را در یک کلمه یافتم: "اخلاص"

او طلبه فاضلی بود، مدرک دکتری داشت، تخصص رسانه داشت، اخلاق خوب داشت، کتاب نوشته بود،  در چند نهاد انقلابی خدمت کرده بود، تدریس داشت، فعالیت‌های جهادی انجام داده بود اما هیچ کدام پاسخ سوال من نبودند.
آن چیزی که به تمام اینها روح می‌داد چیزی نبود جز اخلاص.
توجه دیگران به خبر فوت او و تشییع جنازه‌اش و نمازش در حرم حضرت معصومه سلام الله علیها مرا به یاد تشییع جنازه شهید حججی انداخت. در آن زمان هم این سوال برایم ایجاد شده بود که چه چیزی از جوانی گمنام، حججی مشهور و ماندگار را ساخت. آنجا هم به چیزی جز اخلاص نرسیدم.
حضور و همدردی جامعه برای محمد حسین در برابر آنچه خدا برای اخلاص وعده داده، قطره ای بیش نیست همانطورکه امام حسن عسکری علیه السلام فرمودند:"لو جُعلَتِ الدُّنیا کُلُّها لُقمَةً واحدةً وَ لَقّمتُها مَن یعبُدُ اللهَ خالصاً لَرأَیتُ أَنّی مٌقَصِّرٌ فی حَقِّهِ; اگر تمام دنیا (برایم) یک لقمه شود و آن را به خوردِ کسی بدهم که خدا را با اخلاص عبادت می‌کند باز در نظرم در حق او کوتاهی‌ کرده‌ام! (بحار، ج ٧٠، ص ٢٤٥)"

بنظرم اخلاص عنصر گمشده بسیاری از فعالان عرصه علم و دانش و مبارزه و پاشنه آشیل مبارزان جبهه انقلاب است. اگر آن را تقویت کنیم اثر و ماندگاری تلاش ها صدچندان می شود. تلاش های روزانه، تدریس، تألیف، خدمت در نهادهای انقلابی و ... همه کنش هایی مکانیکی هستند که بدون اخلاص فاقد روح و تقدس و در نتیجه اثر معتنابه خواهند بود.