خبرگزاری حوزه | در هر جنگی اسارت امری طبیعی است و کشورها عمدتاً تلاش می کنند از هر طریق ممکن روحیه اسیر را خرد کنند؛ فرماندهان و مسئولین اردوگاه های اسرای جنگی معمولاً از طریق به کارگیری انواع شکنجه های جسمی و روحی سعی بر درهم شکستن روحیه اسیران را دارند؛ خصوصاً این رفتار در ممالک غیر اسلامی متداول است.

در دهه هشتاد میلادی طولانی ترین جنگ منطقه ای قرن رخ داد؛ البته اگر واقع بینانه به این جنگ نگاه شود، معلوم خواهد شد که چیزی از جنگ جهانی کم نداشته است؛ در این جنگ نیز همانند سایر جنگهای دنیا افراد نظامی و غیر نظامی به اسارت درآمدند که غیر نظامیان صرفاً متعلق به ایران بودند؛ اسرای ایرانی از گروههای سنی مختلفی از سیزده تا هفتاد ساله بودند؛ رژیم بعثی عراق همواره تلاش می کرد تا با اعمال انواع شکنجه های جسمی و روحی کاری کند که اسرای ایرانی در صورت آزادی، به هیچ دردی نخورند؛ این عین جمله ای است که یکی از آزادگان اردوگاه تکریت پنج در گرد همآیی آزادگان آن اردوگاه بیان داشته است.

ببینید | تصاویر منتشر نشده از بازگشت آزادگان به میهن و دیدار با رهبر معظم انقلاب

عراقی ها با بهانه و بی بهانه اسرای ایرانی را به باد کتک می گرفتند؛ آنان از هیچ شکنجه ای که هر انسانی را به التماس وادار می سازد دریغ نداشتند؛ از کوبیدن کابل بر بدن فرد گرفته تا خاموش کردن آتش سیگار بر روی لب های وی؛ همه این اقدامات برای درهم شکستن روحیه و دست برداشتن فرد از اعتقادات سیاسی و مذهبیش صورت می گرفت.

همه جا برای برقراری نظم نیازمند قوانین و مقررات است ولی گاهی بعضی از قوانین و مقررات خلاف فطرت الهی و اصول انسانی است؛ بعثی ها انجام فرائض دینی به طور دسته جمعی را ممنوع کرده بودند؛ همچنین برگزاری هرگونه مراسمی که می توانست روحیه اسرای در بند ایرانی را بالا ببرد نیز ممنوع بود؛ از برگزاری مراسم سال نو گرفته تا اجتماع بیش از سه نفر، سخن گفتن دو نفر در نزدیک هم به هنگام هواخوری و حتی ورزش کردن.

بر مبنای کنوانسیون ژنو شکنجه اسیر و اخذ اعتراف از طریق توسل به زور به منظور کسب اطلاعات نظامی ممنوع است ولی رژیم بعثی حاکم بر عراق به واسطه سکوت و گاهی همراهی مجامع مثلاً بین المللی، از هیچ خشونتی علیه اسرای ایرانی دریغ نداشت؛ مثلاً در عملیات رمضان بین ۲۰۰ تا ۵۰۰ اسیر ایرانی را در همان خطوط مقدم جبهه اعدام کرد.

اسرای ایرانی در بند رژیم بعثی عراق علیرغم تمام مشکلات و مصائب روحیه خود را حفظ کردند و با این روحیه دشمن را به ستوه آوردند؛ طوری که دشمن در پاره ای موارد ضمن به خشم آمدن از چنین روحیه ای اذعان می کرد که ایرانیها اسیر آنان نیستند؛ بلکه این بعثی ها هستند که در خاک عراق علیرغم باز بودن دستشان برای هر جنایتی اسیر ایرانیها شده اند.

رزمندگان و غیر نظامیان ایرانی در بند حکومت بعثی عراق، از طریق اقامه فرائض و انجام برنامه های معنوی و نیز اجرای برنامه های فرهنگی مانند تئاتر و گاه برنامه های سرگرم کننده مانند برگزاری مسابقات ورزشی به صورت مخفی با ترفند های مخرب دشمن مقابله می کردند.

اسیر ایرانی دیگر با کتک خوردن به جای همرزمش خو گرفته بود؛ اگر لازم بود جیره آب و غذای خود را به رفیقش تقدیم می کرد؛ در پاره ای از خاطرات هم بیان شده که اسیری داروی عمومی مورد نیاز خودش را به برادری که وضعیت وخیمی داشته داده و خودش بر اثر نرسیدن دارو به شهادت رسیده است.

اسرای ایرانی حقیقتاً شاگردان راستین مکتب حضرت امام زین العابدین (ع) و حضرت زینب (س) بودند؛ آنان با به نمایش درآوردن ایثار در حق یکدیگر، عدم تسلیم در برابر مطامع شوم بعثی ها و نیز تحمل تمامی آلام و رنجها به اسطوره های صبر عصر خمینی بدل شدند.

آزادگان سرفراز میهن اسلامی تمام مشقات دوران سخت اسارت را به عشق حضرت امام خمینی تحمل می کردند ولی رحلت حضرت امام برای آنان یکی از دردناک ترین روزها را رقم زد؛ اما این شرزه شیران ایران زمین، هرگز کمر خم نکردند و از این امتحان نیز سربلند بیرون آمدند؛ این استقامت تا جایی ادامه یافت که افرادی نظیر آزاده خلبان شهید لشکری تلاش می کردند تحت هیچ وضعیتی مقابل دیدگان دشمن گریه نکنند.

اسیر جنگی، اعتقادات سیاسی و مذهبی، اجتماع بیش از سه نفر، شکنجه جسمی و روحی، غیر نظامی، مراسم.

امین داوری