به گزارش خبرگزاری حوزه، هفته دفاع مقدس بی شک بهترین موسم است، برای نگاهی به زندگی نامه و نیز بازخوانی وصیت نامه شهدای عزیزمان؛ آنان که حقیقتاً به تأسی از ارباب و مولای بی کفنشان حضرت حسین بن علی(ع)، جاودان همیشگی تاریخ و عند ربهم یرزقون اند.
بزرگ مردانی که امام راحل، بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی درباره پیام واپسینشان فرمود: "این وصیت نامه هایی که این عزیزان (شهدا) می نویسند مطالعه کنید، پنجاه سال عبادت کردید و خدا قبول کند، یک روز هم یکی از این وصیت نامه ها را بگیرید و مطالعه کنید و فکر کنید. "
در این میان شهدای روحانی که مزین به دو گوهر والای علم و جهاد فی سبیل الله هستند، الگوهای وارسته ای هستند که نگاهی به زندگی و وصیت نامه هایشان، حاوی درس های ماندگار عزت و افتخار و مقاومت و سربلندی است.
روحانی شهید منصور بصیری متولد تویسرکان همدان بود؛ دوره کودکی و نوجوانی در درس و مدرسه شاگرد ممتاز بود و به این خاطر مورد توجه خاص معلمان و دوستانش قرار داشت. دبیرستان را در رشته تجربی به پایان رساند اما با این وجود، علاقه اش به علوم حوزوی، مسیر زندگی و تحصیلش را تغییر داد تا شاگرد مکتب امام صادق(ع) شود
طلبگی را سربازی امام زمان (عج) می دانست و مقید بود که در این لباس مقدس به گونه ای رفتار کند که مایه زینت اهل بیت(ع) و قطب عالم امکان حضرت حجت بن الحسن(ع) باشد.
بسیار خاکی و متواضع بود. تا پرسشی از او نمی شد، لب به سخن نمی گشود و چون سخن می گفت، حرفش مفید و قابل استفاده بود. به اذعان دوستان و نزدیکانش، در این دنیای خاکی، پاک زیست و پاکان را بسیار دوست می داشت. مؤدب و باوقار بود و پیوسته درصدد خدمت و ایثار به افراد جامعه به خصوص اهل محل بود.
پیش از ورود به عالم طلبگی، با ورود به دبیرستان شریعتی شهر محل سکونتش، انجمن اسلامی را به کمک دوستان همفکرش تأسیس کرد و ضمن فعالیت فرهنگی برای دانش آموزان، در مسجد جامع شهر نیز در مسیر تحقق اهداف فرهنگی انقلاب اسلامی و نهضت پیر و مرادش، خمینی کبیر می کوشید و دغدغه کار فرهنگی و جهادی هیچ گاه از او دور نشد.
داشتن روحیه انقلابی، گام هایش را چند روز پیش از عملیات ها به جمع رزمندگان می رساند و فارغ از تمایلات خاکی، خاکریز را با حضور سبزش الهی می ساخت.
شهید بصیری، چندین نوبت به منطقه اعزام شد تا این که در عملیات کربلای چهار در خاک شلمچه آسمانی شد و در حالی که تنها ۱۹ سال داشت، خود را به کاروان شهادت رساند و برای همیشه عاقبت بخیر و سعادتمند شد. آن گونه که رفقا و همسنگرانش نقل کرده اند آر پی چی دشمن به سرش اصابت کرد و روح بلند او را به آسمان بُرد.
