به گزارش خبرگزاری حوزه، زندگی سراسر همراه با مظلومیت امام حسن مجتبی(ع) از زوایای مختلف قابل بررسی است؛ با این وجود، یکی از شاخصه های سبک زندگی این امام هُمام ناظر به همان لقبی است حقیقتاً زیبنده ایشان است؛ " کریم اهل بیت(ع) "

شیخ رضی الدین حلی در کتاب خود می نویسد: "شخصی به محضر مبارک امام حسن مجتبی (ع) شرفیاب شد و گفت: ای فرزند امیرمؤمنان! تو را سوگند می دهم به کسی که این نعمت را بدون شفاعت کسی به تو عنایت نموده از دشمنم انتقام بگیری چرا که او دشمنی است که به مردم حیله و ستم می کند نه به پیرمرد احترام می کند و نه به کودک شیرخوار ترحم.

امام که گویا بر چیزی تکیه زده بودند، وقتی سخن آن مرد را شنیدند فوراً برخاسته و نشستند و سپس به شخص مورد نظر فرمودند: بگو ببینم دشمن توکیست تا از او برایت انتقام بگیرم که آن فرد عاجزانه گفت: فقر و تنگدستی.

نقل است که در این حالت حضرت لحظاتی سر مبارک را به زیر انداخته سپس سر را بلند کرده و به خدمتکار خود فرمودند: آنچه از اموال نزد تو هست آن ها را حاضر کن.

خدمتکار رفت و لحظاتی بعد مبلغ پانصد درهم با خود آورد. امام فرمود: تمام این پول را به این شخص نیازمند بده. آنگاه رو به او کرده و فرمود: تو را به حق همان سوگندهایی که به من دادی قسمت می دهم هرگاه این دشمن به تو روی آورد نزد من بیا و دادخواهی کن. "

آنچه مسلم است این که رسیدگی به حال و وضع ایتام و فقرا و نیازمندان، عمل به نص صریح قرآن مجید است و اهل بیت(ع) به عنوان عاملان و مفسران حقیقی کتاب خدا، در عمل به این نص صریح، همواره پیشگام و پیشتاز بوده اند.

در این میان امام حسن بن علی(ع) در عین سخاوت و بخشندگی بی نظیری که در طول زندگی خویش داشتند، با این حال همواره در رفع نیازِ نیازمندان به اصل حفظ آبروی آنان اهتمام ویژه ای داشتند.

حضرت گاهی مبالغ فراوانی را یکجا به مستمندان می ‌بخشیدند، به گونه ای که گاه حتی مایه تعجب شدید سائلین و نیازمندان می شد و این بزرگوار در واقع با این سیره خویش برای همیشه شخص فقیر را بی نیاز می ‌ساختند تا بلکه او با این مبلغ، تمام احتیاجات خود را برطرف کرده و به راه اندازی زندگی آبرومندانه ‌ای بپردازد.

بی شک هیچ نیازمندِ آبروداری نیست که بخواهد تحت هر شرایطی، عزت و آبروی خود را با عرض حاجت نزد دیگران زیر سوال ببرد و حال آن که سیره نورانی امام مجتبی (ع) به گونه ای بود که حضرت با استقبال از چنین افراد نیازمند و در عین حال آبرومندی ضمن برطرف کردن نیازشان، از آنان می خواست در صورت پیش آمدن چنین حالتی، از عرض حاجت مجدد به ایشان دریغ نورزند.

چنانچه نگاهی به آموزه های دینی خودمان بیندازیم و از سویی سیره رفتاری و کلامی بزرگان و ائمه هدی(ع) را دنبال کنیم به خوبی متوجه می شویم که دستگیری از نیازمندان و اکرام ایتام و فقرا، هم یک وظیفه شرعی است و هم یک وظیفه انسانی چه آن که این قضیه بیش از هر چیز با کرامت انسانی سر و کار دارد و از این رو باید با رعایت شرایط خاص خود باشد.

به هر صورت این امید است که در این گونه مقولات به تاسی به سیره نورانی ائمه هدی(ع) به خصوص کریم اهل بیت(ع) امام حسن مجتبی(ع)، رفتار نموده و با اکرام کریمانه و توجه به نیازهای برادران و خواهران دینی، ان شاءالله زمینه تحقق سعادت و فراهم کردن توشه اُخروی برای خویشتن را فراهم کنیم.