پنجشنبه ۱۹ آبان ۱۴۰۱ - ۰۵:۳۰
حدیث روز | هشت عملی که مستحق اهانت است

حوزه/ رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم در روایتی به هشت عملی که مستحق اهانت است، اشاره کرده‌اند.

خبرگزاری «حوزه» روایت زیر را از کتاب «من لایحضره الفقیه» منتشر می‌کند.

رسول خدا صلی الله علیه و آله:

ثَمانِیةٌ اِنْ اُهینُوا فَلا یَلُومُوا اِلاّ اَنْفُسَهُمْ: اَلذّاهِبُ اِلی مائِدَةٍ لَمْ یُدْعَ اِلَیْها، وَ الْمُتأمِّرُ عَلی رَبِّ الْبَیْتِ، وَطالِبُ الْخَیْرِ مِنْ اَعْدائِهِ، وَ طالِبُ الْفَضْلِ مِنَ اللِّئامِ، وَ الدّاخِلُ بَیْنَ اَثْنِیْنِ فی سرٍّ لَمْ یُدْخِلاهُ فیهِ، وَالْمُسْتَخِفُّ بِالسُّلطانِ، وَالجالِسُ فیمَجْلِسٍ لَیْسَ لَهُ بِاَهْلٍ وَالْمُقْبِلُ بِالْحَدیثِ عَلی مَنْ لایَسْمَعُ مِنْهُ.

هشت نفرند که اگر مورد اهـانت قرار گرفتند، جز خودشان کس دیگری را سرزنش نکنند:

۱ ـ کسی که به مهمانی و سفره ای رود که دعوت نشده است.

۲ ـ مهمانی که به صاحبخانه دستور دهد.

۳ ـ کسی که از دشمنانش خیر و نیکی بطلبد.

۴ ـ کسی که از فرومایگان انتظار فضل و نیکی داشته باشد.

۵ ـ کسی که در یک کار سرّی میان دو نفر وارد شود که او را وارد آن راز نکرده اند.

۶ ـ کسی که حکومت را سبک بشمارد.

۷ ـ کسی که جایی نشیند که شایسته آنجا نیست.

۸ ـ کسی که سخن خود را به کسی بگوید که از او حرف شنوایی ندارد.

من لایحضره الفقیه، ج ۴، ص ۳۵۵

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha

نظرات

  • منتشرشده: ۱
  • در صف بررسی: ۰
  • غیرقابل‌انتشار: ۰
  • وَاللَّهُ يَدْعُو إِلَىٰ دَارِ السَّلَامِ CA ۰۷:۰۴ - ۱۴۰۱/۰۸/۱۹
    برگرفته از کتاب شریف اقبال الاعمال سیدابن طاووس، مورد توصیه حضرت آیت الله بهجت: «در روایات وارده از راویان مورد اعتماد دیدم که هر روز از روزهای هفته، حامی خاصی از معصومین علیهم‌السلام ‌دارد که در برابر خطرات، از انسان دفاع نموده و انسان را بر سر سفره احسان خود میهمان می‌کند.‌ اینک که هر روز، دستگیر و مدافع خاصی از بیم‌ها دارد، مجموع آنها دستگیران سال خواهند بود؛ بنابراین به عنایت خداوند لطیف اعتماد کن که چگونه خاصان و ملازمان درگاه شریفش را پناهگاه و مدافع تو قرار داده است». وَمَن يُطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَأُولَٰئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِم مِّنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِينَ ۚ وَحَسُنَ أُولَٰئِكَ رَفِيقًا. مجالست با قرآن، مجالست با خود حضرت رسول (ص) است! ما همنشینی و مجالست میکنیم با بهترین دوست و رفقا! با امام و شهدا! با شهید آوینی که گفت: «ما یافتیم آنچه را که دیگران نیافتند. ما همه ی افق های معنوی انسانیت را در شهدا تجربه کردیم. ما ایثار را دیدیم که چگونه تمثل می یابد. عشق را هم، امید را هم، ذوق را هم، شجاعت را هم، کرامت را هم، عزت را هم، شوق را هم، و همه ی آنچه را که دیگران جز در مقام لفظ نشنیدند ما به چشم دیدیم. ما دیدیم که چگونه کرامات انسانی در عرصه ی مبارزه به فعلیت می رسد. ما معنای جهاد اصغر و اکبر را درک کردیم. آنچه را که عرفای دلسوخته حتی بر سر دار نیافتند، ما در شبهای عملیات آزمودیم. ما فرشتگان را دیدیم که چه سان اوج و نزول دارند. ما عرش را دیدیم. ما زمزمه ی جویبارهای بهشت را شنیدیم. از مائده های بهشتی تناول کردیم و بر سر سفره ی حضرت ابراهیم نشستیم.» «هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ ضَيْفِ إِبْرَاهِيمَ الْمُكْرَمِينَ. إِذْ دَخَلُوا عَلَيْهِ فَقَالُوا سَلَامًا ۖ قَالَ سَلَامٌ قَوْمٌ مُّنكَرُونَ.» «السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وَلِىَّ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا حُجَّةَ اللّٰهِ وَخَالِصَتَهُ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا إِمَامَ الْمُؤْمِنِينَ، وَوَارِثَ الْمُرْسَلِينَ، وَحُجَّةَ رَبِّ الْعَالَمِينَ، صَلَّى اللّٰهُ عَلَيْكَ وَعَلَىٰ آلِ بَيْتِكَ الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرِينَ، يَا مَوْلاىَ يَا أَبا مُحَمَّدٍ الْحَسَنَ بْنَ عَلِيٍّ، أَنَا مَوْلىً لَكَ وَلِآلِ بَيْتِكَ، وَهٰذَا يَوْمُكَ وَهُوَ يَوْمُ الْخَمِيسِ، وَأَنَا ضَيْفُكَ فِيهِ وَمُسْتَجِيرٌ بِكَ فِيهِ، فَأَحْسِنْ ضِيافَتِى وَإِجارَتِى بِحَقِّ آلِ بَيْتِكَ الطَّيِّبِينَ الطَاهِرِينَ.» ما در رکاب شما می جنگیم. ما بی وفایی کوفیان را جبران میکنیم.