به گزارش خبرگزاری حوزه از تهران، انرژی، آب و محیط زیست نقشی زیربنایی در توسعه اقتصادی، اجتماعی جوامع داشته و دارند. رشد جمعیت، افزایش آلاینده های زیست محیطی و تغییرات اقلیمی، بحران خشکسالی و بحران های ناشی از آنها لزوم نگرشی جدی بر اقدامات گذشته را می طلبد.
نزول جایگاه محیط زیست ایران در جهان از رتبه ۵۳ در سال ۲۰۰۶ میلادی به ۱۳۳ در سال ۲۰۲۰؛ کاهش حجم بارش سالیانه از حدود ۴۰۰ میلیارد متر مکعب به نزدیک سیصد و بیست میلیارد؛ رتبه های اول یا دوم شدت مصرف انرژی در بین کشورهای جهان ، و بسیاری از آمارهای دیگر تاکیدی بر این مدعاست.
تدوین چشم انداز برنامه های توسعه بیست ساله تا ۱۴۰۴، و تدوین برنامه های پنج ساله و دست نیافتن به اهداف تعیین شده در این برنامه ها نیازمند تجزیه و تحلیل و ارایه راه های رفع موانع توسعه است.
هر چند در بندهای ۲۴ الی ۲۶ متن الگوی اسلامی پیشرفت موضوعات بهینه سازی مصرف آب، انرژی، حفظ هوای پاک، بهره برداری پایدار از محیط زیست، مدیریت یکپارچه منابع آب مورد توجه قرار گرفته است؛ و در سیاست های اجرایی اعلام شده بر مبنای سند تحول دولت سیزدهم به همین موارد و از جمله اقتصاد سبز اشاره گردیده؛ لکن در سیاستهای اعلام شده در برنامه هفتم توسعه به غیر از بند ۷ در خصوص استقرار سیستم مدیریت یکپارچه منابع آب، اصولا به موضوعات مرتبط با انرژی و محیط زیست پرداخته نشده است.
اکنون در آستانه شروع هفتمین برنامه پنج ساله توسعه ضروری است چالشها و مشکلات عدم توفیق در این برنامه ها مورد بررسی قرار گیرد. در این گزارش ابتدا ضمن مرور و تحلیل برنامه های چشم انداز و برنامه های پنج ساله در این سه حوزه رویکردهای برون رفت از چالشهای موجود بحث شده و پیشنهاد هایی ارائه می گردد.
مجید عباسپور
عضو هیئت علمی دانشکده مکانیک و عضو هیئت امنا پژوهشکده انرژی، آب و محیط زیست دانشگاه صنعتی شریف
انتهای پیام/
