به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه از بوشهر، در استان بوشهر ۳۹۸ بقعه متبرکه و ۲۵۰ امام‌زاده وجود دارد که این بقاع از ظرفیت‌های مهم گردشگری مذهبی برای این استان محسوب می‌شوند، اما با وجود اهمیت گردشگری سیاحتی در استان بین گردشگران، بُعد گردشگری زیارتی کمتر مورد توجه قرار گرفته و با وجود این تعداد بقعه متبرکه و امام‌زاده در این خطه، کمتر کسی و کمتر گردشگری است که اطلاع دقیقی از این بقعه‌ها داشته باشد، بنابراین خبرگزاری حوزه در پرونده‌ای ویژه، به‌معرفی امامزادگان و بقاع متبرک استان با هدف شناساندن بهتر آن به مخاطبان پرداخته است.

امامزاده حسن (علیه السلام) در دیلم

امامزاده حسن نزد دیلمیان به خصوص اهالی شهر امام حسن، احترام فراوان دارد و مردم برای تبرک و توسل و برآورده شدن حاجات شرعیه، به زیارت آن حضرت می روند و بیشتر مراسمات دینی و مذهبی خود را در حسینیه همجوار امامزاده که قدمت چهل ساله دارد برگزار می کنند.

بقعه امامزاده حسن که از زیارتگاه های معروف استان بوشهر است؛ وسط شهر امام حسن از توابع بخش امام حسن شهرستان دیلم و در ۲۹ کیلومتری جنوب شرقی بندر دیلم و ۱۶۰ کیلومتری مرکز استان واقع شده است؛ طول جغرافیایی آن ۵۰ درجه و ۱۵ دقیقه و عرض جغرافیایی آن ۲۹ درجه و ۵۱ دقیقه است و در ارتفاع ۱۵ متری از سطح در یا قرار گرفته است.
 

این بقعه، متعلق به امامزاده حسن فرزند عبدالله است که با هفت واسطه به امام هفتم حضرت موسی بن جعفر(علیه السلام) می رسد.

براساس آنچه در کتاب شاهنامه سرایی و گامی در تاریخ معاصر شهرستان دیلم آمده امامزاده حسن فرزند عبدالله در زمان خلافت ابوالعباس احمد، مشهور به الناصر دین الله سی و چهارمین خلیفه عباسی وارد ایران می شود. آن خلیفه به حاکمان جنوب ناصر و منصور اشجع و موسی بن بغاز دستور می دهد هر وقت کاروان امامزادگان وارد منطقه شدند آنها را دستگیر و از بین ببرند، این سه تن نیز با سازماندهی سه لشکر، هر کدام در دژی به انتظار امامزادگان می نشینند؛ چون کاروان امامزادگان که حدود یکصد و پنجاه نفر بودند و در رأسشان امامزاده حسن قرار داشت وارد روستای زیارت دشتستان که در آن زمان به آن قلعه خشتی می گفتند شدند؛ منصور اشجع که در دژکوه «پریکهر» میان ماهور میلانی و شولستان مستقر بود به قصد دستگیری امامزادگان خود را به روستای «سیاه منصور» می رساند؛ چون خبر حرکت سپاه منصور اشجع توسط فردی به نام عبدالله بن خزیمه به گوش امامزاده حسن و همراهان می رسد. آنها بلافاصله به سوی گناوه ولیراوی حرکت می کنند. سرانجام دشمن به آنها می رسد، بعد از یک درگیری سخت، امامزاده حسن و همراهان خود را به شهر «شی‌نیز» می رسانند و به خاطر شدت جراحات امامزاده حسن، در منزل فردی به نام «عبدالله بن خطیب» مخفیانه بستری می گردد. تا این که جاسوسی محل اختفای ایشان را به گوش ناصر اشجع می رساند. وی لشکری به سرکردگی حارث بن مره کوفی به شهر شی نیز اعزام می کند؛ در ناحیه «شی‌نیز» جنگی سخت بین این لشکر و امامزادگان در می گیرد و سرانجام امامزاده حسن و دو تن از فرزندانش شهید می شوند. پیکر امامزاده حسن بعد از شهادتش بر فراز تپه ای که اکنون مزار اوست دفن می گردد.

بقعه امامزاده حسن از جنس سنگ و گچ است. زیر بنای آن ۲۴۰ متر مربع وسعت دارد و دارای سه اتاق تودرتو است؛ در چوبی ونفیس بقعه که روی چهار چوب آن عبارت «بسم الله الرحمن الرحیم، ادخلوها بسلام آمنین»، و زیر آن عبارت «عمل استاد حسین و عباس کرم» نقش بسته، در ضلع شرقی اتاق اول و درون ایوانی به طول ۶.۴۰ و عرض ۱ متر باز شده است.

دیوارهای ایوان، تا ارتفاع یک متر سنگ گرانیت و بقیه کاشی های لاجوردی است؛ بر روی این کاشی های زیبا، آیات قرآنی، اسمای جلاله و اسامی چهارده معصوم دیده می شود. اتاق دوم که گنبد روی آن قرار دارد دارای مختصری گچ بری و دو شاه نشین در شمال و جنوب است. اتاق سوم به ابعاد ۱۴x/ ۶.۴۰ مدفن امامزاده حسن است.

قبر مطهر امامزاده دارای نمای سنگ کریستال است؛ طول آن ۱۸۵، عرض آن ۱۰۰ و ارتفاعش ۶۰ سانتی متر است در وسط اتاق قرار گرفته و رویش پارچه ای سبز انداخته اند. کف این اتاق سنگ کریستال ومفروش به قالی و دیوارهایش تا ارتفاع ۹۰ سانتی متر سنگ کریستال و بقیه سفید کاری است. در فاصله ۱۱۰ سانتی متری قبر امامزاده حسن، چوبی بسیار قدیمی از جنس ساج به بلندی ۲۳۰ سانتی متر و قطر ۶۰×۲۰ سانتی متر در زمین فرو رفته که می گویند قبر یکی از پسران اوست. بعضی عقیده دارند هر کس تکه ای از این چوب را در منزل دود دهد و یا در آب انداخته و به بیمارش دهد خوب می شود.

این بنا در سال ۷۱۱ هجری قمری و به دستور سلطان محمد خدابنده موسوم به الجایتو ساخته شده و دارای قدمتی بیش از ۷۰۰ سال است. گفته شده سلطان محمد خدابنده زمانی بر سر مزارش فاتحه ای خوانده و سپس دستور می دهد تا گنبد و بارگاهی بر مزارش بسازند. این بقعه از لحاظ ساختمانی و مهندسی مانند امامزاده سلیمان بن علی در گناوه و بقعه میر محمد حنفیه در خارگ است. گنبد آن پله ای و زیباست. قبلا دارای یک گلدسته بوده که اکنون تخریب شده است. این بقعه آخرین بار در سال ۱۳۷۲ خورشیدی مرمت شده و در تاریخ ۱۳۸۹/ ۱۲/۲۹ به شماره ۲۲۱۶۹ ثبت میراث فرهنگی گردیده است.

این امکانات آن حسینیه ای با زیربنای ۲۶۰ متر مربع، آب، برق و سرویس بهداشتی مطلوب کل زمین زیارتگاه ۱۵ هزار متر مربع بوده که ده هزار متر مربع آن گورستان است. در اطراف بقعه آب انبارهایی با قدمت زیاد که دلالت بر قدمت این مکان دارد قابل مشاهده است.

منابع:
١. سازمان جغرافیایی نیروهای مسلح، فرهنگ جغرافیایی آبادی های کشور جمهوری اسلامی ایران، جلد ۱۰۱( گناوه) ص ۲.
٢. الله کرم لیراوی، شاهنامه سرایی و گامی در تاریخ معاصر شهرستان دیلم، صص ۹۴-۹۶
٣. عباس عباسی، گناوه، قریه خور؛ ص ۱۵۱.
۴. ناصر زنگنه، پژوهشی در شناسایی و معرفی بقاع متبرکه استان بوشهر، جلد اول، صص ۲۸۹ - ۲۹۰.
۵. سیمای مرکز بوشهر، مورخ ۱۳۸۶/۴/۲۰
۶. مشاهدات نگارنده، مورخ ۱۳۸۹/۲/۳
۷. زیارتگاه‌های استان بوشهر، دفتر دوم، غلامحسین هادی نژاد دشتی، انتشارات وثوق، چاپ اول، قم، ۱۳۸۸ش، صص ۴۰-۳۷

انتهای پیام/