خبرگزاری حوزه | حجت الاسلام والمسلمین جواد محدثی در متنی به مناسبت روز جهانی مسجد آورده است:
هر مسجد یک درمانگاه است و هر امام جماعت، یک طبیب.
اگر مؤمن مسجدی با ورزش روحی، خود را قوی ساخت، ایمن می‌گردد.
اگر مسجد بی روح باشد، چگونه به مردم روحیه بدهد؟
اعتبار هر درمانگاه، به وضع و رفتار کادر درمانی است.
خدمتگزاران در درمانگاه شبانه روزی مساجد، باید حرمت درمانگاه را نگه دارند و آبرو و اعتبارش را زیر سؤال نبرند؛ وگرنه نه تنها شفا نمی‌بخشد، که بیمارتر هم می‌کند.
نه تنها بهبودی نمی آورد که بیماری ها را گسترش می دهد.
اگر مساجد که درمانگاه روح و اخلاق اند، آلوده و غیر بهداشتی باشند، چگونه شفابخش مبتلایان می‌شوند؟
کادر درمانی مساجد عبارت اند از:
امام جماعت، مأموم، خادم، هیئت امنا، صندوقدار، مؤذن و مکبر، واعظ و مداح و مسأله گو.
هرکدام از این‌ها سهمی در «آبادی مسجد» و تأثیرگذاری این کانون مقدس دارند.
این درمانگاه باید مجهز باشد تا از عهده ی درمان مراجعان برآید.
راستی ...
آبادی مسجد به چیست؟
فقط به ساختمان و تجهیزات؟
هرگز!
