خبرگزاری حوزه | ابعادِ تربیتیِ حرکتِ عظیمِ اربعین متعدد است اما به نظر می رسد سه بُعد آن جلوه بیشتری دارد:

اول: حرکت اربعین، تمرین جهاد، صبر و مقاومت است.

پیاده روی اربعین، جسم را خسته می کند و خستگی جسم، روح را قوی می کند. به عبارتی دیگر، چون زائر سختی پیاده روی را برای یک هدف والا و مقدس «یعنی زیارت امام معصوم (ع)» تحمل می کند، این رنج و تحمل، تمرین جهاد، صبر و پایداری است و در بطن خود، کارکرد تربیتی دارد. از همین رو، می توان پیاده روی اربعین را به مثابه ورزش و ریاضت روح توصیف کرد.
البته، عاشق، این خستگی را نمی بیند و به آن لبخند می زند، زیرا می داند ارزش زیارت محبوب به تجربه این سختی می ارزد. از همین رو، لذت بخش ترین لحظاتِ زندگیِ خود را در زیارت اربعین تعریف می کند.

دوم: حرکت اربعین، انسان ساز است.
جذابیت های اربعین چنان قوی است که روح و جان زائر را تسخیر می کند، زمزمه عاشقان یا حسین و یا حسین گوش او را می نوازد و جلوه های انسانیت و میهمان نوازی چشمانش را به خیره وا می دارد. او حتی اگر نخواهد، معنویت را با تمام ذرات وجودش درک می کند. او اخلاق و انسانیت را تجربه می کند و کرامت حسین بن علی (ع) را به عیان می بیند. طبیعی است تجربه حیات طیبه و شهود کرامت از این شجره طیبه در وجود آدمی انقلاب بزرگی ایجاد می کند و او را از بد عاقبتی و سرگردانی مصون نگه می دارد.

سوم: حرکت اربعین، تمدن ساز است.
حرکت اربعین، یک جریان پویا برای تمدن سازی اسلامی است. در این حرکت، جهان اسلام علیه دنیای کفر و الحاد قدرت نمایی می کند. وحدت شیعه و اهل سنت با عشق و دلدادگی به فرزند رسول خدا (ص)، شکل می گیرد و در نتیجه، فتنه فروپاشی جهان اسلام خنثی می شود. قطعا برپایی این رزمایشِ عظیمِ چند میلیونی از سوی امتِ اسلام، دشمن را غافلگیر و زمین گیر خواهد کرد. از سویی دیگر، همه ملل و مذاهب، زیبایی های اسلام اصیل را در اربعین می بینند و با مکتب حسین بن علی (ع) آشنا می شوند و این در بطن خود، کارکرد تربیت اجتماعی دارد، کارکردی که تمدن نوین اسلامی را شکل می دهد و در نتیجه زمینه ظهور منجی بشریت «حضرت مهدی موعود (عج)» را هموار می سازد.

علی صالحی