به گزارش خبرگزاری حوزه، یکشنبه همین هفته نظاره گر فیلم"سرهنگ ثریا" به کارگردانی "لیلی عاج" در سلسله نشست های "دکوپاژ" بودیم که بانی آن مجموعه شناخت است.

تماشای این اثر جذاب در قالب اکران مردمی فیلم عمار فرصتی برایم فراهم کرد تا نکاتی چند درباره این فیلم بنویسم؛

۱-تولید و نمایش این قبیل آثار، پیش از هر چیز دیگری، حسرتی را برای پیگیران جدی سینما- خاصه علاقه مندان به انقلاب اسلامی- پدید می آورد از این بابت که چرا بعد از گذشت این همه سال از آغاز ماجراهای شوم منافقین در دوران پس از پیروزی انقلاب، فیلم هایی از قبیل "سرهنگ ثریا" ساخته نشده و حمایت های مناسبی در این باره برای تحقق این مهم صورت نگرفته است.

البته پیش از این فیلم هایی در رابطه با منافقین در کشور ساخته شده اما اثری که از زاویه دید مادران و خانواده هایی که فرزندانشان به نحوی گرفتار یا جذب منافقین شده اند وجود نداشته و از این حیث باید اثر خانم عاج را با وجود ضعف هایش تحسین کرد.

۲- برای ارتباط گیری با نسل موسوم به دهه هشتادی نیاز است که در این گونه فیلم ها اشاراتی درست و هنرمندانه به چرایی شکل گیری و تداوم فعالیت گروهک منافقین بشود که به نظر می رسد در فیلم "سرهنگ ثریا" چندان به این موضوع پرداخته نشده است.

۳-در شرایطی که به تعبیر"کمال تبریزی"، کارگردان شناخته شده سینما و تلویزیون کشورمان وجه «تفکری» سینما در حال فراموشی است، تولید و اکران آثاری از جنس "سرهنگ ثریا" می تواند تا حدودی وجه اندیشه ای سینما را احیا کند به خصوص از این حیث که ما در جنگ روایت ها آن هم مشخصاً درباره دهه شصت نیازمند این گونه فیلم ها هستیم.

۴- بی گمان نقد درست و بجای این گونه آثار، ضرورتی است که به ما کمک می کند تا در آینده شاهد ارتقای کمّی و کیفی این گونه فیلمسازی باشیم؛ آثاری که در عین جذابیت های فرمی از غنای محتوایی لازم برخوردار باشد و بتواند با مخاطبان عام به ویژه نسل جدید ارتباط مناسب را برقرار نماید.

سید محمدمهدی موسوی