به گزارش خبرگزاری حوزه نشست پانزدهم کارگاه گفت‌وگوی دینی در عرصه بین‌الملل با شرکت ۵۰ نفر از خواهران و برادران طلبه زباندان و ارائه دکتر عبدالرحیم گواهی استاد دانشگاه در جامعةالزهراء (س) برگزار شد.

دکتر عبدالرحیم گواهی دارای دکتری ادیان از دانشگاه اوپسالای سوئد، عضو هیئت‌علمی دانشکده روابط بین‌الملل وزارت امور خارجه، عضو هیئت مؤسس، رئیس و رئیس شورای علمی مرکز پژوهش‌های ادیان جهان، عضو شورای سیاست‌گذاری ادیان کشور، سفیر اسبق ایران در کشورهای اسکاندیناوی، ژاپن، نروژ و فنلاند است که صاحب آثار متعدد تألیفی و ترجمه‌ای مانند: «اسلام از دیدگاه آن ماری شیمل»، «درآمدی بر تاریخ ادیان در قرآن»، «ادیان زنده جهان»، «واژه‌نامه ادیان (فارسی به انگلیسی و انگلیسی به فارسی)» می باشد.

عضو هیئت‌علمی دانشکده روابط بین‌الملل وزارت امور خارجه در ابتدای سخنان خود به موضوع بحث که «اصول گفت‌وگو با پیروان ادیان شرقی» اشاره کرد.

وی بیان کرد: از نظر تقسیم‌بندی جغرافیایی به ادیان اسلام، مسیحیت، یهودیت و زرتشتی ادیان غربی می‌گویند؛ یعنی همان خاورمیانه و ادیان شرقی هم شامل ادیانی می‌شود که در چین، ژاپن و هند وجود دارد. در اروپا هیچ دینی به وجود نیامده است.

عضو هیئت‌علمی دانشکده روابط بین‌الملل وزارت امور خارجه ادامه داد: دین یک تقسیم‌بندی تاریخی و زمانی دارد که از زمان حضرت نوح (ع) شروع شد و سپس حضرت ابراهیم، حضرت موسی، حضرت عیسی (علیهم السلام) و در خاتم ادیان، اسلام ظهور کرد.

گواهی اظهار کرد: از نگاه دیگر دین دو منحنی ایمان و کفر دارد که در زمان حضرت نوح (ع) منحنی ایمان ۵ درصد و کفر ۹۵ درصد بود، در طول زمان منحنی ایمان بیشتر می‌شود تا در زمان ظهور اسلام این دو منحنی باهم تقاطع می‌کنند و اکنون در دنیا یازده دین زنده وجود دارد؛ اسلام، مسیحیت، یهودیت و زرتشتی در غرب آسیا وجود دارد. صابئین هرچند یک‌بار در قرآن اسمشان آمده ولی جزء ادیان زنده دنیا نام برده نمی شوند. هفت دین از ادیان زنده هم در شرق یعنی در چین، ژاپن، هند و کره وجود دارد.

وی اضافه کرد: در چین دو دین اصلی به نام‌های کنفوسیوس و تائوئیسم و در هند دو دین اصلی به نام‌های هندوئیسم و بودیسم و در ژاپن هم یک دین اصلی به نام شینتوئیزم و در هند نیز دو انشعاب هم داریم به نام‌های سیکیسم و جینیسم.

عضو هیئت‌ علمی دانشکده روابط بین‌الملل وزارت امور خارجه افزود: بشر در شش یا هفت هزار سال قبل، شیء می‌پرستید؛ یعنی شیءباوری که به آن‌ها فتیشیسم می‌گفتند. بشر هزار سال بعد به شیء جاندار روی آورد، مثلاً درخت؛ به آن‌ها آنیمیسم می‌گفتند. سپس به طبیعت پرستی روی آوردند که توتمیزم نام دارد و اکنون نیز در ژاپن وجود دارد.

گواهی یادآور شد: هندوئیسم اصل و نسب قوی و جدی ندارد، برای همین در طول زمان متحول گردیده است.

وی تصریح کرد: گفتگو یک اصول و قواعدی دارد و باید به معنای واقعی گفتگو کرد نه توهین.

انتهای پیام