به گزارش خبرگزاری حوزه، هر چند که هنوز نظر نهایی شورای نگهبان در خصوص تأیید صلاحیت کاندیداهای چهاردهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری اعلام نشده اما به تدریج، فضای انتخاباتی در کشور و از جمله در بستر رسانه و فضای مجازی در حال داغ شدن است.
در ایام پیش رو البته راجع به دیدگاه های نامزدهای آوردگاه انتخاباتی در حوزه مسایل اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی قطعاً پرسیده شده و عیار ایده ها و نگاه آنان به خصوص در مناظرات انتخاباتی سنجیده خواهد شد اما آن چه دغدغه نویسنده از نگارش این سطور بوده، رویکرد و زاویه‌ی دید متقاضیانِ کسب جایگاه نخست قوه اجرایی کشور در رابطه با مساله بسیار مهم و زیربنایی علوم انسانی است و این که برنامه آن ها برای ایجاد تحول مطلوب در این زمینه و به فعلیت درآوردن حداکثری چنین ظرفیتِ عموماً مغفولی در پیشبرد اهداف و برنامه های ایران اسلامی چیست!؟
آنچه اجمالاً می توان از آن به عنوان برآیند وضعیت علوم انسانی با رصد مواضع و دیدگاه های اساتید شاخص و صاحب نظر این رشته ها نام بُرد این است که علوم انسانی در وضعیت چندان مناسبی به سر نمی برد که بخشی از این مسأله ریشه در نوع نگاه دولتمردان به آن دارد. البته این سخن بدان معنا نیست که فی المثل رئیس جمهور یا وزیر علوم و دیگران در بدنه دولت و حاکمیت، علوم انسانی را قبول نداشته و یا از اهمیت آن غافل هستند بلکه اشاره به این مسأله بغرنج است که رویکرد به مقوله علوم انسانی همچنان از یک وضع نابسامان رنج می برد به نحوی که یا تکلیف و نسبت دولت با علوم انسانی دقیقاً مشخص نیست و یا این که برنامه ایجاد تحول مطلوب در این باره اعلام نشده و یا در سایه عقلانیت و خردِ جمعی بر اجرای صحیح آن طرح و برنامه- اگر وجود داشته باشد- اصرار ورزیده نمی شود.
به هر صورت آنچه مهم است این که باید کاندیداهای انتخابات در بیان ایده ها ونقطه نظرات خویش به برنامه شان در رابطه با خروج علوم انسانی از انزوا و انفعال فعلی به طور جدی بپردازند و در این میان رسانه ها نیز در امر مطالبه گری در این ورطه به رسالت کلیدی خود جامه عمل بپوشانند.
طبعاً از نخبگان و اساتید علوم انسانی کشور اعم از چهره های حوزوی و دانشگاهی انتظار می رود که فعالانه وارد بحث و ارایه نظر شده و از جریانات سیاسی و کاندیداهای آن ها این مهم را مطالبه کنند که در انتخابات چهاردهم ریاست جمهوری برنامه و طرح نامزد محبوبشان برای اصلاح گری در عرصه علوم انسانی کشور چیست و آیا اصلاً در این باره ایده و برنامه ای دارند یا خیر؟
نکته واپسین هم این که به هر حال علوم انسانی از ریشه‌ای‌ترین مبانی و مقدمات فکری و فلسفی آغاز شده و تا مصداقی‌ترین و کاربردی ترین دانش‌های مورد نیاز بشر امتداد دارد و لذا بی توجهی و کم توجهی به این مقوله نشانه‌ی بارز ضعف و ایضاً نقص در روند حکمرانی است که اتفاقاً در بزنگاه های انتخاباتی و ورای جار و جنجال های مرسوم این فضا باید به آن عمیقاً نگریست و از پیِ این نگاه عمیق و مطالبه ای که مورد اشاره قرار گرفت به دنبال چاره جویی بود.
سید محمدمهدی موسوی
