خبرگزاری حوزه | در سال ۱۲۹۰ م ادوارد اول پادشاه انگلستان، فرمانی مبنی بر اخراج تمامی یهودیان از انگلستان صادر کرد.
این فرمان در تمامی دوران قرون وسطی، حدود ۴۰۰ سال پابرجا بود. در سال ۱۶۵۶ م این فرمان ظاهرا توسط اولیور کرامول ملغی گشت.
دلیل صدور این فرمان به سابقه ۲۰۰ ساله یهودیان در فساد مالی و رباخواری در انگلستان باز می‌گردد.
در سال ۱۲۷۸ م اغلب یهودیان انگلستان به اتهام ضرب سکه تقلبی دستگیر شدند و در نهایت از انگلیس اخراج شدند.
در فرانسه مردم بارها به علت جنایات و خیانت‌هایی که یهودی‌ها داشتند آنان را از فرانسه بیرون ریختند؛ به طوری که در سال ۱۳۹۴ م میلادی یک نفر یهودی در فرانسه پیدا نمی‌شد.
در مارس سال ۱۴۹۲ م فرناندوی دوم پادشاه آراگون و ایزابل اول ملکه کاستیا ملقب به فرمانروایان کاتولیک اسپانیا فرمانی صادر کردند که به فرمان الحمرا مشهور شد. به موجب این فرمان یهودیان باید خاک پادشاهی اسپانیا و مناطق تابعه آن را تا ۳۱ ژوئیه همان سال ترک کنند.
در تاریخ آمده است بیش از ۵۰۰ هزار یهودی خاک اسپانیا را ترک کردند. این فرمان تا ۱۹۶۸ م پابرجا بود و پس از برگزاری دومین شورای واتیکان به طور رسمی در ۱۶ دسامبر همان سال ملغی گردید.
در ایتالیا، شوروی، لهستان، مجارستان، سوئد و کشورهای دیگر هم سالیان درازی ورود یهودی‌ها ممنوع بود.
در آلمان پس از آن که چندین بار یهودی‌ها را اخراج کردند، آخرین بار هیتلر به سرکوب آنها پرداخت.
سید حمید روحانی، فصلنامه ۱۵ خرداد، شماره ۷۸ و ۷۷، ص ۳۸-۳۹.
