به گزارش خبرگزاری حوزه، مانموهان سینگ، نخست‌وزیر پیشین هند و معمار اصلاحات اقتصادی این کشور، در سن ۹۲ سالگی درگذشت. وی در ۲۶ دسامبر ۲۰۲۴ به دلیل مشکلات مرتبط با کهولت سن در بیمارستان مؤسسه علوم پزشکی هند در دهلی نو درگذشت.
سینگ در سال ۱۹۳۲ در پنجاب، در منطقه‌ای که اکنون بخشی از پاکستان است، متولد شد. وی تحصیلات خود را در دانشگاه‌های کمبریج و آکسفورد در رشته اقتصاد به پایان رساند و سپس به عنوان استاد اقتصاد در دانشگاه پنجاب مشغول به کار شد.
سینگ در سال ۱۹۹۱ به عنوان وزیر دارایی منصوب شد و در پاسخ به بحران ارزی آن زمان، اصلاحات اقتصادی گسترده‌ای را آغاز کرد که منجر به آزادسازی اقتصاد هند و رشد سریع آن شد.
در سال ۲۰۰۴، به عنوان نخست‌وزیر هند انتخاب شد و تا سال ۲۰۱۴ در این سمت باقی ماند. دوران نخست‌وزیری او با رشد اقتصادی قابل توجه، بهبود روابط با ایالات متحده از طریق توافق هسته‌ای غیرنظامی در سال ۲۰۰۸ و اجرای برنامه‌های رفاهی اجتماعی همراه بود. با این حال، دوره دوم نخست‌وزیری سینگ با چالش‌هایی نظیر رسوایی‌های فساد، رکود اقتصادی و انتقادات از رهبری او مواجه شد که در نهایت به شکست حزب او در انتخابات ۲۰۱۴ و روی کار آمدن نارندرا مودی منجر شد.
پس از کناره‌گیری از سیاست، سینگ همچنان به عنوان یک چهره محترم در هند باقی ماند و گاه‌به‌گاه نظرات خود را درباره مسائل اقتصادی و سیاسی ابراز می‌کرد. وی به دلیل صداقت، سادگی و دانش عمیق اقتصادی‌اش مورد تحسین قرار می‌گرفت.
مودی، نخست‌وزیر هند گفت که خرد و فروتنی مانموهان سینگ همیشه ماندگار است. در پی درگذشت وی، دولت هند هفت روز عزای عمومی اعلام کرد.
سخنگوی وزارت امور خارجه ایران نیز در پیامی درگذشت مانموهان سینگ را به مردم و دولت هند تسلیت گفت و از خداوند بزرگ برای وی آرامش و رحمت طلب نمود.
در دوران تصدی خود (۲۰۰۴ تا ۲۰۱۴) نقش مهمی در تقویت و توسعه روابط تاریخی و فرهنگی میان هند و ایران ایفا کرد. وی با تأکید بر اهمیت این روابط، در سال ۲۰۱۴ اظهار داشت که روابط هند و ایران ریشه در تاریخ دارد و بر ضرورت گسترش همه‌جانبه همکاری‌های دو کشور تأکید کرد.
در حوزه انرژی، ایران به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین تأمین‌کنندگان نفت خام برای هند در دوران نخست‌وزیری سینگ شناخته می‌شد. همچنین، پروژه خط لوله گاز ایران-پاکستان-هند مطرح بود که هدف آن انتقال گاز طبیعی از ایران به هند از طریق پاکستان بود؛ هرچند به دلیل نگرانی‌های ژئوپلیتیکی و فشارهای بین‌المللی، این پروژه به نتیجه نرسید.
در زمینه مسائل هسته‌ای، هند در سال‌های ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی علیه برنامه هسته‌ای ایران رأی داد که این تصمیم تحت تأثیر روابط در حال گسترش هند با ایالات متحده و نیاز به توافق هسته‌ای غیرنظامی هند-آمریکا بود. با این حال، دولت سینگ همواره بر سیاست خارجی مستقل هند تأکید داشت و تلاش می‌کرد روابط خود با ایران را حفظ کند.
در حوزه همکاری‌های منطقه‌ای، هر دو کشور نگرانی‌هایی در مورد ثبات افغانستان داشتند و با بازگشت طالبان مخالف بودند. هند و ایران در بازسازی افغانستان همکاری کردند و ایران دسترسی هند به این منطقه را از طریق بندر چابهار تسهیل کرد.
منبع: مطالعات شبه قاره هند
نظر شما