به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری حوزه، روزنامه السفیر در مقاله ای سخن پادشاه عربستان درباره تکیه بر حکمت و تدبر در مورد تجاوز صهیونیست ها به نوار غزه را مورد انتقاد قرار داده، آن هم در وقتی که این تجاوزها موجب کشته و زخمی شدن صدها زن و کودک بی گناه شده است.

در این مقاله آمده است: سخن منسوب به عبدالله بن عبدالعزیز پادشاه عربستان درباره داوری عقل، آن هم در زمانی که خون مردم فلسطین به ناحق ریخته می­شود، سزاوار بود که از طرف پادشاه سوئد مطرح می­شد.

کشوری مانند سوئد می­توانست ژست متفکرانه به خود بگیرد، زیرا از سال 1814 تا کنون وارد درگیری های مسلحانه نشده و بیطرف ترین کشور جهان به شمار می­رود.

چنین کشوری می­توانست این سخن منتشر شده در خبرگزاری های عربستان را بگوید که: "اوضاع باید آرام شود و عقل حاکم شود و رفتارهای هیجانی بر حکمت و تدبر غالب نشود".

این سخن پادشاه عربستان انسان را به یاد بیانیه مشهور عربستان در جنگ ژولای 2006 می اندازد که به محض اینکه جنگ شروع شد، خبرگزاری عربستان بیانیه ای از طرف یکی از مقامات مسؤول صادر کرد که: "ما می­خواهیم به صراحت اعلام کنیم که مقاومت قانونی با ماجراجویی متفاوت است". این بیانیه چراغ سبزی بود برای اسراییل جهت ادامه دادن جنگ. در این بیانیه همچنین آمده بود: وقت آن رسیده که این عناصر، مسؤولیت کامل اقدامات غیر مسؤولانه خود را بپذیرند و به تنهایی مسؤولیت بحرانی را که ایجاد کرده اند بپذیرند.

آیا این از شانس خوب فلسطینی ها است که مسؤولان عربستان تا این اندازه از آنها دوری می کنند؟ از بیانیه عربستان چنین به نظر می­رسد که اهمیت دادن آنها به مردم فلسطین کمتر از چیزی است که با لبنانی ها در جنگ مارس 2006 بوده.

به هر حال نتیجه یک چیز است: برادری در آستانه قربانی شدن است و جناب پادشاه دعوت به حکمت و تدبر می­کند. اما پرسش این است که چه کسی باید حکمت داشته باشد؟ چه کسی باید تدبر داشته باشد؟

آیا مردم فلسطین و لبنان؟ یا دشمن تاریخی و اشغالگر؟ قاتل؟ یا مقتول؟ چه کسی باید تعقل کند در حالیکه تجاوزگر می آید تا انسان بزرگی همچون احمد الجعبری را به قتل برساند؟

عربستان، این همان کشور است که در طول این چهار سال از حکمت و تدبر تهی شده. وارد جنگ علیه حوثی ها شده، قبایل جزیرةالعرب را به فقر کشانده، سپس در بحرین دخالت نظامی می­کند، برای حمایت از نظام آن در برابر مشتاق ترین مردم خلیج فارس برای فعالیت سیاسی. و هنگامی که به بحران سوریه می­نگری جادویی به نام آزادی را می­بینی که عربستان آن را مسلح کرده.

البته در جهانی افلاطونی می­شود کسی این سخن پادشاه عربستان را درباره فلسطین بگوید. هر پادشاه یا رهبر یا مسؤولی می­توانست عقل خود را حاکم کند و دیگران را نیز به این کار تشویق کند.

اما این پادشاه که فیلسوف نیست و افلاطون هم که پادشاه نبوده و جهان ما هم جهان مثالی و خیالی نیست...جناب پادشاه!!