خبرگزاری «حوزه»، و بی درنگ باید گفت اگر دلت با تو یار باشد، می توان از میان همین خاک های مقدس سر از آسمان درآورد و از آن بالابلندی ها نگریست حقارت این دنیای خاکی را.

اینجا نه از تورهای هواپیمایی خبری است و نه از هتل های مجلل و نه امکانات ویژه دیگر، با این حال جاذبه ای دارد که هر سال به خصوص در ایام نوروز میلیون ها انسانِ شیفته حقیقت را به سوی خود می کشاند و مغناطیس فوق العاده اش آن چنان است که بسیاری از هموطنان ما بلکه مسلمانان و حتی غیرمسلمانان کشورهای دیگر، بهترین روزهای تعطیلات خود را به جای سیر و سیاحت در جنگل های شمال و کنار دریا و آنتالیا و غیره و ذلک ، در آن سپری می کنند ؛ بی انصافی است اگر نگوییم که حتی برای چنین فرصتی بدون فراهم شدن بهانه ها، روزشماری هم می کنند.

درست بیست سالی که از آغاز طرح اعزام راهیان نور به مناطق عملیاتی جنوب می گذرد، اما پس از گذشت این همه سال نه تنها از شور و حرارت این سفرهای معنوی کم نشده که برعکس در سال جاری جمعیت راهیان نور کشور به رقم 4 میلیون نفر رسیده است. رسانه ملی خودمان شاید بتواند بخش کوچکی از این عشق را به تصویر بکشاند و به راستی مگر در ماجرای اربعین با همه تلاش هایش چقدر توانست؟!

ارتباط دفاع مقدس ما با نهضت حسینی آن چنان است که نشانه های بسیاری از کربلای خون خدا را می توان در کربلای جبهه ها یافت و این است راز و رمز ماندگاری سرزمین های نور.

جالب این که بر اساس آمارهای مستند، عمده ی جمعیت بازدیدکننده راهیان نور را سنین 15 تا 35 ساله تشکیل می دهند که قاعدتاً خیلی از آن ها به درستی حال و هوای سال های دفاع مقدس را درک نکرده اند. بی جهت نبود که آن بزرگمرد، جنگ ما را گنج خوانده بود.

واقعیت آن است که مردم ما به خصوص نسل جوان با حضور در این مناطق به دنبال گمشده هایی از فضایل معنوی و اعتقادی خود هستند و با این حال بسیاری از آن ها گو این که به مقصود نرسیده اند چه آن که پس از مراجعت ، در نوروزی دیگر خود را از هر کجای ایران و جهان به خوزستان مظلوم اما قهرمان می رسانند.

امسال نیز به سان یکی دو سال اخیر، یادمان های دفاع مقدس بیش از پیش، رنگ و بوی فاطمی به خود گرفته بود و بی جهت هم نیست چرا که بسیاری از رزمندگان ما پشت لباس های خاکی شان این جمله معنادار را می نگاشتند که: "می روم تا انتقام سیلی مادر بگیرم"

تپه ماهورهای فکه، پادگان دوکوهه ، مظلومیت تنگه چزابه و غربت معنادار هویزه و شلمچه ، همه و همه نشانه هایی از غربت مادر سادات با خود دارد و تو گویی که این یادمان های نورانی در امتداد کوچه بنی هاشمند ، اما این بار فاطمیون روزگار ما تنها و غریب نیستند و مگر این سیل جمعیت می گذارد که غریب بمانند!

شاید شهید بزرگواری که این جملات را در وصیت نامه اش نوشته بود، نمی دانست سال های بعد مردم با یادمان های شهدا چه می کنند؛

"ای مردم ! ما همه خواهیم رفت . شما می مانید و راه ... تو را به جان امام نگذارید یاد امام و جبهه ها از دلها زدوده شود ..."

سید محمد مهدی موسوی