خبرگزاری «حوزه»،  هشت مصداق وجوب و حرمت درانتخابات ازمنظر مراجع عظام تقلید را منتشر می کند.

الف ـ وجوب، در جایی است که «من به الکفایة» قائم نشده باشد و از طرفی حساسیت زمان یا مکان ایجاب کند افرادی که صلاحیت لازم را دارند اقدام کنند.

ب ـ حرمت، در مورد کسی است که خود را شایسته کاندیدا شدن نمی‌داند، ولی در عین‌حال برای عهده‌دار شدن آن اقدام نموده در این جهت از «‌بیت‌المال» استفاده می‌کند؛ بدیهی است «بیت‌المال» برای «مصالح» مسلمین آماده شده و نه چیز دیگر.

* لزوم دقت:

رأی‌دهندگان موظفند در انتخاب خود دقت نموده «کارآمدترین»، «امین‌ترین» و «بصیرترین» شخص را برگزینند؛ چراکه فقدان هر یک از موارد مذکور، مُضر به حال جامعه اسلامی است، خصوصاً با توجه به توطئه‌ها و فتنه‌های دشمنان دین.

 * غیبت:

غیبت کردن یکی از محرمات در دین اسلام می‌باشد؛ ولکن هرگاه مزاحم با مصلحت اهم شود، حرمت آن از بین می‌رود. بر همین اساس است که فقها می‌فرمایند در مقام «نصح مستشیر» غیبت اشکال ندارد. بنابراین، کسی که در صدد تفحص از حال کاندیدا‌ها است، می‌تواند از حالات آنان تا آن‌جا که انتخاب وی را میسر سازد (نه بیشتر) جست‌وجو کند.

 * تهمت:

«متهم» نمودن افراد نیز یکی دیگر از گناهان به شمار می‌رود. در حرمت  افتراء زدن به اشخاص بی‌گناه فرقی نیست بین این‌که اتهام از سوی کاندیداها انجام شود یا طرفداران آن‌ها یا سایر اشخاص. اصولاً «سخن از روی عدم علم» در فرهنگ تشیع مذموم شمرده می‌شود.

*ایجاد فتنه:

قرآن مجید، با بیان جمله «والفتنة أشدّ من‏القتل» (بقره/191) گناه «ایجاد فتنه» بین مسلمین را از «قتل» بیشتر می‌داند. بر این اساس، لازم است کاندیداها و سایر مردم از هرگونه هرج و مرج و آشوب در امر مسلمین اجتناب نموده، همه امور انتخاباتی را از مجرای «قانون» پیش برند.

*دروغ:

«تبلیغات انتخاباتی» مجوز دروغ نیست. فتوا بر حرمت دروغ، برگرفته شده از ادله اربعه (قرآن، روایات، اجماع و عقل) می‌باشد. گفتنی است که «سیاه‌نمایی» و نادیده انگاشتن موفقیت‌های نظام اسلامی، بخشی از دروغ می‌باشد، کما این که ادعای موفقیت مطلق نیز کذب خواهد بود.

 *کلمات مقدسه:

حفظ حرمت کلمات مقدسه مانند نام خدا، آیات قرآن، اسماء معصومین ؟عهم؟ لازم است؛  بر این اساس، می‌توان اذعان نمود که نوشتن کلمات مزبور، بر روی برگه‌ها تبلیغاتی شایسته نبوده، بلکه حرام است، زیرا می‌دانیم این کاغذها در مکان‌های نامناسب قرار می‌گیرد.

* مزاحمت:

ایجاد زحمت برای مردم، نوعی «اتلاف حق‌الناس» محسوب می‌گردد. در این مورد نیز فرقی نیست بین این‌که مزاحمت از نوع ایجاد سر و صدا باشد یا سد معبر یا هر مزاحمت دیگر. فقها حتی در مقام اظهار شعائر دینی، ایذاء مردم را جایز نمی‌دانند.

* حفظ آرا:

آرای مردم «امانت»، محسوب می‌گردد. روایات معصومین ؟عهم؟ مستفیض بلکه متواتر در وجوب حفظ امانت است. فتوای همه فقهای گرام نیز بر وجوب حفظ امانت به‌طور کلی و آرای مردم بالخصوص می‌باشد.

منبع: هفته نامه افق حوزه

تهیه و تنظیم: حجةالاسلام والمسلمین سیدجعفر ربانی