به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه»، استاد محسن قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیات سی و پنجم سوره بقره پرداخته است.

«وَ قُلْنا يا آدَمُ اسْكُنْ أَنْتَ وَ زَوْجُكَ الْجَنَّةَ وَ كُلا مِنْها رَغَداً حَيْثُ شِئْتُما وَ لا تَقْرَبا هذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَكُونا مِنَ الظَّالِمينَ» (بقره، 35)

ترجمه: و گفتیم اى آدم، تو با همسرت در این باغ سكونت كن و از میوه ‏هاى فراوان و گواراى آن هر چه مى‏ خواهید، بخورید ولى به این گیاه نزدیك نشوید كه از ستمگران خواهید شد.

خداوند كه بشر را از خاكِ زمین، و براى خلافت در زمین آفریده بود، براى آنكه اسباب زندگى او را در زمین فراهم سازد، ابتدا همسرى از جنس خودش براى او آفرید، تا هم انیس و مونس او باشد، و هم مایۀ دوام و بقاىِ نسل او. سپس براى آن دو، باغى بهشت ‏گونه در زمین آماده ساخت كه هم مسكن آنان باشد و هم منبع غذا و خوراك آنان.

با این كار، خداوند نعمت را بر آدم تمام كرد و همسر و مسكن و غذاى او را تأمین نمود، تا اسباب رفاه و آسایش آنان در زمین فراهم گردد و راه بهره‏ گیرى از زمین و مواهب گسترده آن را به تجربه بیاموزند.

امّا خداوند آنان را از خوردن گیاهى خاص، نهى فرمود، زیرا خوردن از آن گیاه، موجب ستم به جان و نفس آنان مى ‏گردید و خروج آنان از بهشت را به دنبال مى ‏داشت.

از آنچه گفتیم روشن گردید، بهشتى كه آدم در آن مسكن گزید، بهشتِ موعود در قیامت نبوده است، زیرا:

اولاً آن بهشت براى پاداش است و آدم هنوز كار نیكى انجام نداده بود كه استحقاق پاداش داشته باشد.

و ثانیاً كسى كه به بهشت موعود وارد شود، دیگر از آن خارج نمى ‏گردد.

و ثالثاً در بهشتِ موعود، گیاه ممنوع وجود ندارد كه خداوند از خوردن آن، نهى كند بلكه همه چیز مباح و حلال است.

علاوه بر آن كه، خداوند به باغ ‏هاى سرسبز دنیا نیز «جَنَّت» اطلاق كرده و این كلمه اختصاص به بهشتِ قیامت ندارد؛ چنان كه در آیه 17 سوره قلم مى‏ فرماید: «اِنّا بَلَوْناهُمْ كَما بَلَوْنا اَصْحابَ الْجَنَّة» اى پیامبر ما ثروت اندوزانِ متكبر و مشرك را همانند آن صاحبان باغ مورد آزمایش و ابتلا قرار مى ‏دهیم.

از این آیه مى ‏آموزیم كه:

* همسر، مسكن و غذا، نعمت ‏هایى است كه خداوند براى رفاه و آسایش بشر در زمین به او عنایت كرده است.

* قبل از ممنوع كردن چیزى، باید ابتدا راه ‏هاى صحیح برطرف كردن آن نیاز را باز نمود. بشر نیاز به غذا دارد، لذا خداوند ابتدا خوردنى ‏هاى مجاز را در اختیار آدم و همسرش قرار مى ‏دهد، آنگاه آنان را از خوردنِ گیاهى خاص منع مى ‏كند.

* گناه به قدرى خطرناك است كه حتى نباید نزدیك آن گردید، چه رسد به آنكه انسان مرتكب آن شود. لذا خداوند به جاى آن كه بفرماید: «لاتَأْكُلا» «از این گیاه نخورید»، فرمود: «لاتَقْرَبا» به این گیاه نزدیك نشوید.

* انجام آن چه را خداوند نهى فرموده، ضررش به خود انسان مى ‏رسد نه به خدا. تخلّف از دستوراتِ الهى، ظلم به خویشتن است و انسان را از نعمت ‏هاى الهى محروم مى ‏سازد.

* انسان در خوردن، نباید همچون حیوانات تسلیم شكم باشد، كه هر چه را میل داشت بخورد، بلكه باید مطیع خدا باشد كه هر چه را او برایش صلاح دیده، بخورد و آنچه را ممنوع كرده، رها سازد.