به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری«حوزه»، استاد محسن قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیه سی و نهم سوره بقره پرداخته است.
«وَ الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فيها خالِدُونَ» (بقره، 39)
ترجمه: و كسانى كه كافر شده و آیات ما را تكذیب كردند، آنان اهل دوزخ اند و همواره در آن خواهند بود.
در برابر آنان كه هدایت الهى را از روى اختیار مى پذیرند و به سرانجام نیكو مى رسند، گروهى از مردم، از روى كفر و عناد، آیاتِ الهى را نادیده گرفته و آن را تكذیب مى كنند.
اسبابِ هدایتِ خداوند، آیاتِ روشن و روشنگر اوست. امّا كسى كه از روى كفر و حق پوشى به آنها بنگرد، نه فقط آن را نمى پذیرد، بلكه حقانیّت و درستى آن را نیز تكذیب مى كند و ارتباط آن را به خداوند، دروغ مى شمرد.
سرانجامِ چنین افرادى در قیامت، آتش دوزخ است و چون عناد و لجاجت، خُلق و خوىِ دائمى آنها شده، دوزخ جایگاه جاودان آنان خواهد بود.
از این آیه مى آموزیم كه:
خداوند براى كافران نیز، اسباب هدایت را فراهم نموده، اما آنها خود نخواسته اند كه هدایت پذیرند و به دست خود، آتش دوزخ را خریدار شده اند.
