به گزارش خبرگزاری«حوزه»، آقا میرزا یحیى مدرّس بیدآبادى فرزند میرزا محمّداسماعیل، از احفاد ملا محمّدباقر محقّق سبزوارى، عالم فاضل و ادیب شاعر، متخلّص به یحیى در حدود سال ۱۲۵۴ در اصفهان دیده به جهان گشود.

میرزا یحیی در اصفهان و نجف از محضر علماى بزرگى چون شیخ انصارى، شیخ محمّدباقر مسجدشاهى، شیخ محمّدباقر واثق همدانى و آقا میرزا محمّدهاشم چهارسوقى و میرزا محمدباقر صاحب روضات و آخوند کاشى بهره‌ مند گردید. علوم غریبه را از ملاهادى سدهى فراگرفت وى از نوابغ علم و ادب در دو قرن اخیر بود که در کلیه علوم ادبى و فقه و اصول استاد و در انواع حکمت از اشراقى و مشایى و ریاضى یگانه دوران و مخصوصاً در علوم غریبه و فلکیات متخصص و متبحر بود.

مدرس بیدآبادی در مدرسۀ میرزا حسین واقع محله بیدآباد اصفهان و نیز همواره در منزل مسکونى خود در کنار مسجد سیّد، حوزه درس برقرار کرد و طلاب علوم در ادبیات و فقه و اصول و کلام و منطق و معانى و بیان به درسش حاضر می شدند.

* شعر میرزا یحیی

وى در سخن‏ سرایى نیز به مرتبه ‏اى بلند نایل و از معاریف شعراى عصر خود بود و به عربى و فارسى شعر مى‏ گفته است و به خصوص مراثى او مورد توجه مدّاحان و مرثیه ‌‏سرایان بوده است. نخستین شعرى که گفته در محضر فقیه اعظم شیخ انصارى استادش بوده که در معناى «جیبى قمر بل شمس» بدیهتاً سروده:

تشبیه رخت به ماه کردم!                    شمسى و من اشتباه کردم

میرزا یحیی در ادبیات و سرودن اشعار عربى و فارسى مهارت داشت و اغلب اشعارش در مدح حضرات ائمه معصومین علیهم ‌السلام است که مورد توجّه مدّاحان و مرثیه ‌سرایان بوده است.

مدّاحان هر روز به منزل وى رفته و در دفاتر خود اشعار وى را ثبت مى‌ کرده ‌اند تا در مجالس روضه از آن بهره بگیرند. چندین سال مرثیه ‌خوانى در اصفهان منحصر به اشعار او بوده است. در شعر، تخلّص یحیى را برگزیده بود و از جمله آثار او دیوان اشعارى قریب به ۶ هزار بیت است.

* شاگردان

از جمله شاگردانش مى ‏توان به: میرزا حسن وحید دستگردى، میرزا محمدحسین ملاذ روضاتى، شیخ عباسعلى ادیب حبیب ‏آبادى، میرزا محمدحسن روضاتى، شیخ اسماعیل کلباسى و میرزا سیّد حسن روضاتى اشاره نمود.

* آثار

از آثار و تألیفات او می توان به: «مرآت المصنف در احوال مؤلف انیس ‌‏اللّیل مرحوم حاجى میرزا محمدرضا کلباسى» و «دیوان اشعار نزدیک به شش هزار بیت» نام برد.

* ویژگی های اخلاقی

وی داراى اخلاق حمیده و صفات پسندیده بود و با وجودى که جامع فضل و کمال بوده هیچگاه در صدد شهرت نبود و همیشه با کمال زهد و ورع در گوشه انزوا و ریاضت بسر مى ‏برد و با خلوص عقیده بیشتر همّ خود را مصروف سرودن اشعار در مدح و مصیبت پیغمبر صلى الله علیه وآله و ائمه اطهارعلیهم السلام مى ‏نمود.

* رحلت

آن مرحوم در سن نزدیک به ۹۵ سالگى در روز چهارشنبه ۵ ذى ‏قعده سال ۱۳۴۹ قمرى برابر با چهارم فروردین ‏ماه ۱۳۱۰ شمسى پس از اداى نماز صبح در اصفهان وفات کرد. جسد او را در تخت ‏فولاد در تکیۀ میرزا رفیعاء نایینى به خاک سپردند.

منبع: موسسه سیره علماء.