به گزارش خبرگزاری«حوزه»، حضرت آیت الله جوادی آملی در دیدار جمعی از اعضای مؤسسه امام موسی صدر که در بنیاد بین‌المللی علوم وحیانی اسراء در قم برگزار شد، با اشاره به بیان نورانی از امام صادق(علیه السلام) بر ضرورت فراگیری علم و دانش تأكید كرده و بیان داشتند:یك بیان نورانی از امام صادق(علیه السلام) هست كه این بیان یك دستور مستقیم دارد، یك پیام غیرمستقیم؛ آن دستور مستقیم این است كه حضرت به یكی از اصحابش فرمود: «فان مِتَّ فَوَرّث كُتبك بَنیك» تا نفس می‌كشید سواد؛ هرگز نگویید من بازنشست شدم یا فارغ‌التحصیل شدم، تا نفس می‌كشید به فكر فهمیدن و فهماندن باش، این دستور مستقیم امام است.

معظم له ادامه دادند: امام صادق(علیه السلام) كه دستور مستقیم به مفضّل داد فرمود طوری زندگی كن كه وقتی مُردی چهارتا كتاب برای بچه‌هایت به ارث بگذاری، آثار قلمی خودت را میراث خودت قرار بده. یعنی تو هم اهل قلم باش و می‌توانی؛ این همه علوم را ذات اقدس الهی برای ما خلق كرده است. این دستور مستقیم امام صادق است به امام موسی صدر؛ اما پیام غیر مستقیمش به ورثه او این است كه شما وارث این تراث هستید واین را حفظ كنید علماً و عملاً. و جامعه را علم اداره می‌كند در صورتی كه به عمل برسد.

ایشان اذعان داشتند: ما تا سازماندهی درونی نداشته باشیم هرگز به بیرون اثری نخواهیم بخشید.  اینكه می‌بینید ما عالم بی‌عمل داریم، اینکه می‌بینید یك مطلب علمی صد درصد برای او حل شده است، اما عمل نمی‌كند این برای چیست؟ علم كه شكوفاكننده وحی است این دستگاه بدن را خوب ترسیم می‌كند. ما از همین بیرون كه شروع كنیم وضع درونمان حل می‌شود.

معظم له ادامه دادند: ما از نظر بیرون یك چشم و گوش داریم و یك دست و پا، اینها اگر هماهنگ و سالم باشند چشم و گوش می‌فهمد و دست و پا برابر آن عمل می‌كند، یعنی فهم را چشم و گوش به عهده دارند و كار را دست و پا، اما اگر دست و پا ویلچری بود و چشم و گوش او سالم بود، این مار و عقرب را می‌بیند، ولی قدرت فرار كردن ندارد، این عالم بی‌عمل مشكل علم ندارد، اما مگر علم كار می‌كند؟! این دست و پا مسئول عمل كردن است كه بسته است! اگر كسی علمی می‌فهمد و برابر آنچه فهمید عمل می‌كند این مثل كسی است كه دست و پای او سالم است و چشم و گوش او سالم است و مار و عقرب را می‌بیند و فرار می‌كند.

حضرت آیت الله جوادی آملی بیان داشتند: ما باید بدانیم كه با مرگ نمی‌پوسیم و از پوست به در می‌آییم، ماییم كه مرگ را می‌میرانیم، نگفت هر كسی را مرگ می‌چشد، فرمود هر كسی، مرگ را می‌چشد! هر ذائقی مذوق را هضم می‌كند، ما مرگ را می‌میرانیم، ما هستیم كه هستیم. اگر انسان بداند كه ابدی است و آن‌قدر مقتدر است كه مرگ را می‌میراند، نه بیراهه می‌رود نه راه كسی را می‌بندد. غرض این است كه امام(ع) كه به یكی از اصحابش فرمود، شما اگر زنده هستید باید میراث فرهنگی داشته باشید این دستور مستقیم است به آن شاگرد و غیرمستقیم است به وارثان آن شاگرد.