خبرگزاری حوزه/ این روزها چهارمین ساخته "محمد حسین مهدویان" در سینماهای کشور به اکران درآمده و آن طور که آمار و ارقام نشان می دهد به فروش قابل توجهی نیز دست یافته و به طور نسبی مخاطب ایرانی با آن ارتباط لازم را برقرار کرده است.
در این فیلم، امتداد داستان فیلم سینمایی"ماجرای نیمروز" در روزهای پایانی دوران دفاع مقدس روایت می شود و البته کیست که نداند به تصویر کشیدن جنایات منافقین در جریان عملیات مرصاد هنرمندی خاصی می طلبد؛ آن هم به سبک و سیاقی چون ماجرای نیمروز که هم روشی داستانی دارد و هم رنگ و بویی مستندگونه، یعنی باید داشته باشد!
از این منظر از حق نگذریم تا حدود زیادی کارگردان و عوامل سازنده و مجموعه بازیگران از عهده چنین مأموریت سختی برآمده اند، با این گرچه دغدغه مندی و تلاش مهدویان در ساخت این فیلم حقیقتاً شایسته تجلیل است اما نمی توان به راحتی از کنار برخی نقاط ضعف آن نیز گذشت، ضمن آن که به هر حال هنرمندی فوق العاده این کارگردان جوان در قسمت نخست این فیلم، توقع همگان را افزایش داده و کمتر کسی دیگر انتظار یک اثر حتی متوسط را در قالب چنین کارهای سختی از او دارد.
بارزترین وجه این فیلم را می توان پرداختن به روزهای پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ و عملیات مرصاد دانست؛ روزهایی که به تعبیر یکی از منتقدین، در زمره کارهای فرهنگی و هنری پس از جنگ، همچنان مظلوم واقع شده و چندان به آن از منظر هنری آن هم در مدیوم سینما پرداخته نشده است.
برخلاف نظر برخی افراد، به تصویرکشیدن روش و شیوه ناجوانمردنه منافقین در این فیلم یک تصویر واقعی است که تخصص مهدویان در این گونه خاص نمایشی را بار دیگر به اثبات می رساند.
از سویی در حالی که "ماجرای نیمروز" بیشتر به چگونگی مبارزه با منافقین در سال ۶۰ می پردازد، این بار در "رد خون"، هفت سال بعد یعنی مردادماه سال ۶۷ روایت می شود و این بار مخاطب با منافقین و جنایات آن ها بیشتر و عمیق تر از ماجرای نیمروز آشنا می کند.
آن گونه که مشخص است به لحاظ تکنیک و اشراف به عرصه ی کارگردانی، محمد حسین مهدویان همچنان قدم‌های رو به جلو برمی‌دارد، چه آن که آخرین ساخته او به اذعان بیشتر کارشناسان و اهالی فن، به لحاظ فرم و ساختار تکنیکی فیلم سخت و البته قابل قبولی است که میزان فروش این روزها و شب های این اثر در سینماها نشان دهنده آن است که توانسته به طور نسبی نمره قبولی را از مخاطب سخت پسند سینمای ایران دریافت کند و این موفقیت کمی نیست که هم فیلمی مورد پسند منتقدین واقع شود و هم در ارتباط با مخاطب عام با توفیق همراه باشد.
به اعتقاد یکی از منتقدین، سکانس‌های دشوار فیلم حتی بالاتر از سطح استاندارد سینمای ایران تولید شده، هر چند که در بحث فیلمنامه، کمی کار می لنگد و از این منظر پختگی کارگردان در صحنه پردازی و اجرای درست اگر با شخصیت پردازی بهتر در فیلمنامه همراه می شد، قطعاً نتیجه کار دلچسب تر از کار در می آمد.
سید محمد مهدی موسوی
