به گزارش خبرنگار خبرگزاری «حوزه» در استان کردستان؛ حضرت موسی علیه‌السلام می دانست باید ۴۰ روز در کوه طور در حال راز و نیاز باشد تا لوح آسمانی را دریافت کند ولی خدا به موسی وحی فرستاد که به امت بگو ۳۰ روز و سپس با ۱۰ روز دیگه جمعا شد ۴۰ روز.

۱۰ روزی که اضافه شد برای آزمایش خشکه مقدس‌های بی ریشه بود ؛ برای آنهایی بود که ظاهر الصلاه بودند و با دین موسی نان دنیا می خوردند .

همه اینان در غربال خدا افتادند؛ خدا با این آزمایش غربال را یک تکان داد و همه ریزش کردند و گوساله پرست شدند.

در جائی دیگر قرار شد خدا بنی اسرائیل را سال های زیادی در عذاب(طاعون) گرفتار کند.

لذا عذاب نازل شد؛ مدتی از عذاب الهی گذشت بنی اسرائیل تصمیم گرفتند که چهل نفر نماینده از زهاد و عباد را انتخاب کنند و این ها ۴۰ روز بروند در بیابان روزها و شبها را به عبادت و استغفار بگذرانند و از خدا طلب بخشش کنند و این تصمیم را عملی کردند و خدای رحمان هم مابقی عذاب را از آنها برداشت.

تمامی امت های گذشته وقتی دچار عذاب می شدند وحی می رسید به پیامبرانشان که به امت بگویید جمع شوند و به درگاه خدا استغفار کنند.

اما امروز از ترس یک ویروسی که با چشم غیرمسلح دیده نمی شود همه مضطر شدند؛ مضطرب شدند سر در گم‌اند همه هجوم آوردند به سمت داروخانه ها و بهداشت.

مصافحه و معانقه را تحریم کردند؛ نماز جمعه و جماعت؛ اعتکاف؛ هیئت های مذهبی و حوزه های علمیه را تعطیل و اصرار بر تعطیلی حرم ها دارند و برخی ها را بستند!

همه دلخوشی شده ماسک و دارو، مواد شوینده و احتکار مواد غذایی و قرنطینه و.... در کنج عزلت سر به گوشی شدند تا خبری بگیرند و با آب و تاب نقل کنند!

همه که می گفتیم (بابی انت و امی یا اباعبدالله) کم آوردیم.

مگر نمی دانیم هر چه هست اثرات خوبیها و تبعات بدی های ماست.

چرا بزرگان مردم را به توبه نمی‌خوانند. آیا اینجا وقت تلاوت آیه مبارکه (امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء) با حال تضرع نیست؟

چرا نمی پذیریم بخشی از این عذاب های الهی(سیل؛ زلزله؛ حمله ملخ ها؛ انواع ویروس های ناشناخته و...) بخاطر گناه هایی است که انجام می دهیم. چرا اینها را فقط حوادث غیرمترقبه نام نهادیم در حالی که خدا می فرماید اگر مردم ایمان بیاورند برکات نازل می‌شود.

گناه ظلم؛ دروغ؛ اختلاس؛ تعدی گسترده به بیت المال؛ ربا خواری؛ بی بند و باری؛ شرابخواری.

البته کسی منکر مراقبت و پیشگیری نیست بلکه باید دانست که ما نه تنها معصیت خدا را انجام می دعیم بلکه شجاع عندالمعصیه شدیم.

با نعمت هایی که خدا به ما داده است به جای اینکه به خدا نزدیک شویم از خدا دور می شویم و با نعمت زیبایی گناه می کنیم؛ با نعمت پول و ثروت گناه می کنیم؛ با نعمت پست و مقام ظلم می کنیم؛ با نعمت علم مغرور می شویم؛ با نعمت توفیق عبادت معجب و خودخواه می شویم.

مهران یوسف نژاد