خبرگزاری حوزه | شیوع بیماری کرونا شرایط متفاوتی را در زندگی ما پدید آورده است. یکی از آن اتفاقات ویژه، فوت غریبانه برخی از مبتلایان به این بیماری است.
بیمار مبتلا به کرونا مبتلا به تنهایی و غربت هایی اضافه بر مصائب بیماری خود می شود. از تنهایی ایام قرنطینه گرفته تا لحظات احتضار دور از خانواده و نزدیکان و سرانجام غربت هایی که در تشریفات و برنامه های بعد از وفات به وجود می آید؛ به گونه ای که حتی برخی نزدیکان هم از آنها دوری می کنند.
نماز میت، آداب تدفین و تشییع و مراسمات ختم و ... همگی تحت تاثیر این بیماری و شیوع آن، با غربت همراه است.
غربتی که انسان را بیشتر به تامل در «تنهایی انسان» وا می دارد.
خداوند در برخی آیات قران از تنهایی انسان سخن می گوید: «وَ لَقَدْ جِئْتُمُونَا فُرَادَی کَمَا خَلَقْنَاکُمْ أَوَّلَ مَرَّة/ همه شما تنها به سوی ما بازگشت نمودید، همانگونه که روز اوّل شما را آفریدی».
آنجا که انسان را به تنهایی قبل از این دنیا و تنهایی بعد از آن در حیات ابدی خودش توجه می دهد.
اگر انسان در قیامت تنها محشور می شود کاشف از آن است که در این دنیا هم تنهایی همراه اوست؛ زیرا که آخرت باطن دنیاست و از احوالات آخرت می توان به باطن این دنیا دست یافت.
منظور از این تنهایی دائمی چیست؟ من وقتی در این دنیا همراه دیگران هستم و یا در آخرت که یوم الجمع است، به همراه همه انسان ها محشور می شوم پس چگونه انسان را باید قبل از دنیا، دنیا و بعد از دنیا تنها و فرید دانست؟
برای تنهایی معانی مختلفی ذکر شده است. مانند این درک که هیچ کس حقیقتا مرا برای خودم نمی خواهد هر کسی مرا می خواهد برای نفع خودش می خواهد نفع مادی یا معنوی، دنیوی یا اخروی.
اما آن معنایی که مورد نظر بنده است که می توان آن را عمیق ترین معنای تنهایی دانست، آنست که :
«هیچ کس نمی تواند باری از بارهای مرا به دوش بکشد»
هم بارهای گذشته ی من و هم بارهای آینده ی من، هر دو بر دوش خودم است
عبارت دیگر از این تنهایی همان تعبیر معروف و معهود در قرآن است: "ولاتزر وازرة وزر اخری" هیچ کس بار اعمال دیگری را بر دوش نمیگیرد
هیچ کس غیر از من زیر بار گذشته و آینده من نمی رود. خودم فقط و فقط مسئول خویشتن هستم.
قرآن کریم گزارش می دهد که انسان نه تنها از انیس های خود در یوم الحساب می گریزد؛ بلکه می خواهد عزیزانش را سپر بلای خود کند!
ما برخلاف برخی اندیشمندان غربی نمی خواهیم از واقعیت تنهایی انسان به یک نتیجه تلخ و تراژیک برسیم که مثلا نتیجه اش این باشد که انسان در مقابل این تنهایی خود را سرگرم کند یا اینکه مهر اطرافیانش را از دل بیرون کند و به انزوا روی آورد.
بلکه می خواهیم پس از دقیق نگریستن به این تنهایی "نیاز حقیقی" خود را پیدا کنیم و بفهمیم که این تنهایی ذاتی یکی از نعمت ها و الطاف الهی است تا با تنها انیس خود مرتبط شویم.
"ففروا الی الله" پیشه کنیم و از عمق جان بگوییم: "الهی و ربی من لی غیرک".
کسی می تواند حقیقتا به سوی خدا بگریزد و این ندا را از دل سر دهد که عمیقا تنهایی خود را درک کرده باشد.
خدا علاوه بر زبان تشریع، به زبان تکوین با نمایاندن بی کس شدنها، مرگ غریبانه با کرونا، تنها شدن تدریجی در کهنسالی که به تنهایی خانه قبر می انجامد انسان را متوجه کند که او تنها انیس است و انسان هیچ انیسی جز او ندارد. "یا انیس من لا انیس له".
سجاد فدک
