به گزارش خبرنگار خبرگزاری «حوزه» در مشهد، آیت الله سید جعفر سیدان، در ادامه جلسات بیان معارف قرآن با اشاره به آیه اول سوره همزه، گفت: برخی معنای کلمه «ویل» را تقبیح و مذمت کسی در کار ناپسند دانسته اند که با این تعبیر، کار زشت تقبیح می‌شود و بعضی نیز گفته‌اند «ویل» نام مکانی در جهنم است.

وی با بیان این که در قرآن کریم در مواردی این لغت «لمز» آمده و به معنای عیب گیری است که از جمله آن ها می توان به آیه ۵۸ سوره توبه اشاره کرد، افزود: در روایتی آمده که وقتی پیامبر صدقات را جمع آوری می کردند اغنیا نیز برای دریافت صدقه مراجعه می‌کردند اما پیامبر به آن ها چیزی نمی‌داد و آنان از پیامبر عیب گیری می‌کردند.

استاد حوزه علمیه خراسان با بیان این که غیر از موارد استثنایی که اگر عیب کسی گفته نشود بقیه نیز به گمراهی می‌افتند، دیگر نباید این کار را انجام ‌داد، چرا که بسیار صفت زشتی است که انسان می‌تواند داشته باشد، تصریح کرد: بعضی نیز آیه اول را تقبیح سخن چینی معنا کردند که در این صورت سخن چینی در معنا و مفهوم نقل سخن کسی برای از بین بردن محبت و ایجاد اختلاف و فساد است که باعث فتنه بین افراد می‌شود.

آیت الله سیدان با بیان این که سخن چینی در بیان پیامبر(ص) و ائمه معصومین(ع) مذمت شده و اینطور گفته اند که افراد سخن‌چین از شرورترین افراد هستند و جایگاه آنان آتش خواهد بود اگر توبه نکنند، خاطر نشان کرد: همچنین در سخنان امیرمؤمنان(ع) نیز آمده است که سخن چینی یکی از عواملی است که موجب عذاب قبر می‌شود.

وی ادامه داد: از امام صادق(ع) چنین نقل شده است که فرمودند «حضرت عیسی(ع) در حال عبادت بودند که دیدند فردی مورد عنایت و زیر سایه عرش الهی قرار گرفته است، آن حضرت از خداوند سؤال کردند که این فرد کیست؟ پاسخ آمد که او کسی است که به پدر و مادر خود نیکی کرده و از سخن‌چینی دوری نموده است».

آیت‌الله سیدان در پایان با بیان این که اگر کسی سخن چینی کرد، در مقابل دیگران تکالیفی پیدا می‌کند، ابراز کرد: اول این که نباید سخن چینی را تصدیق کند چون نفس آن فسق و گناه به دنبال دارد، دوم این که باید آن فرد را نصیحت کرد، این‌ها حکم قرآن است که به خوبی امر کنید و از بدی و منکر نهی کنید، وظیفه سوم این است که او را دوست نداشته باشد و نکته دیگر این که انسان نباید با حرف او بدبین شود و به تجسس بپردازد.

انتهای پیام 313/49