به گزارش خبرگزاری حوزه، خانم سمیه صفری در قسمت دوم برنامه فصل همدلی که از طریق لایو معاونت فرهنگی حوزه های علمیه خواهران پخش شد به موضوع رضایت در خانواده اشاره کرد و اظهار داشت: قطعاً رضایت از زندگی و قناعت به راحتی ایجاد نمی شود، این کار تمرین هایی نیاز دارد و باید کارهایی انجام شود تا به درجه رضایت و مسائل دیگر آن برسیم.

وی با بیان این که اگر بخواهیم به درجه رضایت و شاکر بودن برسیم، نیاز  است که توکل به خدا داشته باشیم و کسی که توکلش برخداست و همه چیز را از دریچه خدا می بیند، نسبت به شرایط موجود راضی است، افزود: خداوند هیچ وقت بنده خود را تنها نمی گذارد و وعده روزی بندگان را داده است و می فرماید «من روزی شما را می دهم. نگران روزی نباشید. هر جایی که باشید، روزی شما کاملا مشخص است و قطعاً به شما خواهد رسید».

این کارشناس خانواده ادامه داد: ما باید به خداوند اعتماد و اعتقاد داشته باشیم که روزی رسان است و روزی ما را می دهد؛ گرچه ممکن است مدتی انسان سختی بکشد، ولی با رضایت از شرایط موجود، سختی ها پشت سر گذاشته خواهد شد.

وی با بیان این که خداوند روزی همه بندگان را مقرر کرده است و ممکن است بنده ای خود به دنبال روزی اش نرفته باشد، خاطرنشان کرد: ممکن است روزی ما در جایی قرار داده شده باشد، اما در جای دیگر دنبال آن باشیم، این یکی از نکات مهمی است که باید به آن توجه کرد، مثلا روزی ما در شغل خاصی قرار داده شده است اما به دنبال روزی خود در شغل دیگری هستیم.

خانم صفری در پاسخ به این پرسش که چطور این را درک کنیم که خداوند چه شغلی را برای ما پسندیده و در نظر گرفته است؟، گفت: خداوند برای هر کس استعداد و علاقه ای قرار داده است که باید به دنبال شکوفا کردن آن باشد؛ اگر ما به دنبال همان استعداد و هدفی که خداوند در وجود ما قرار داده است، برویم قطعا به نتیجه خواهیم رسید و رضایت و قناعت برای ما حاصل می شود.

وی بیان داشت: کسی که قانع است عزت نفس دارد، مدیریت دارد، رضایت دارد و شکرگزار است ولی در مقابل قطعاً کسی که قانع نباشد، خواری و ذلت برایش پیش می آید، قانع نباشد نسبت به معیشتش، دائم نگرانی دارد، مدیریت زندگی را ندارد، شرایطی که باید در زندگی فراهم باشد، مثل رضایت و شکرگزاری را ندارد، همیشه نگران است که در آینده چه اتفاقی می‌افتد؟ آینده آیا خوب است یا بد؟

کارشانس خانواده با بیان این که کسی که قانع نیست چشم طمعش دائم به مال دیگران است، افزود: این فرد به زندگی و دارایی خودش قانع نیست، کلاً به دنبال این است که چرا دیگران دارند ولی به من نمی دهند و مدال گلایه می کند و از فقر و نداری دم می زند.

وی تبعات دیگر قناعت نداشتن را حسادت و حرص و طمع عنوان کرد و ادامه داد: طمع داشتن به زندگی دیگران و نسبت به معیشت نمی گذارد انسان از زندگی لذت ببرد، اما کسی که قانع است ممکن است وضع مالی خوبی هم نداشته باشد و واقعاً به سختی زندگی را بگذراند اما واقعاً از زندگی لذت می برد و در کنار خانواده اش خوش است.

خانم صفری در پاسخ به این سؤال که چگونه قناعت و رضایت را به فرزندان می توان منتقل کرد، اظهار داشت: معمولا همان رفتارهایی که مادر خانواده انجام می دهد، روی فرزندان اثر می گذارد، وقتی بزرگترها در خانواده قناعت و رضایت دارند و شکرگزار هستند، فرزندان هم این رویه را پیش می گیرند ولی وقتی شکرگزاری و رضایت نباشد روی فرزندان نیز اثر معکوس می گذارد و فرزندان از این شرایط ناراضی می شوند.

وی با تأکید بر این که خانم خانه باید مدیریت مصرف را داشته باشد و حتی روزهایی که چیزی در خانه نیست، رضایت را به بقیه اعضا القاء کند، گفت: یعنی خانم خانه حتی غذای ساده را که خرج چندانی هم ندارد شکیل آماده کند تا همه با خوشی آن را میل کنند، در این صورت فرزندان نیز متوجه کسری ها نمی شوند و حال زندگی خوب خواهد شد و این حال خوب داشتن نتیجه رضایت و شکرگزاری است که به اعضای خانواده هم سرایت می کند.