به گزارش خبرگزاری حوزه،در دوران سی و چهار ساله امامت حضرت صادق(ع)، شرایط و زمینه های فراهم شد که ایشان بتوانند با رشد علمی جامعه و پرورش شاگردان بسیار، مکتب جعفری را بنیان نهاده و به این وسیله زمینه احیای شریعت محمدی(ص) را در جامعه اسلامی آن زمان فراهم کنند.

دوران ایشان البته دوران پیچیده و پرتلاطمی است چه آن که در بخشی از این دوران شاهد انتقال حکومت از بنی امیه به بنی عباس هستیم و در چنین ایامی البته حضرت با درایت و مدیریت بالای خویش دست به رشد و شکوفایی علمی جامعه زدند تا با ارتقای سطح فهم و بینش و دانش افراد، یک نهضت علمی و فرهنگی را در همین اوضاع و احوال سامان دهند.

در واقع هنرمندی بالای حضرت به این است که با اندک فرصت ایجاد شده که از نزاع میان اُمویان و عباسیان حاصل شده بود، توانستند گوهرهای ارزشمند علوم و معارف الهی را در جامعه منتشر کرده و در راستای هدایت امت، به استحکام باورهای اعتقادی مردم به خصوص شیعیان همت گمارند.

نیز باید توجه داشت که دوران امامت صادق آل محمد(ص) مصادف شده بود با ایام شکل گیری فرقه های گوناگون و به خصوص پیدایش مذاهب اربعه، چه آن که هر گروهی خود را به یکی از همین فرقه ها منتسب می کرد و اهمیت و عظمت کار علمی و فرهنگی امام صادق(ع) پس از زمینه هایی که پدر بزرگوارشان امام باقر(ع) فراهم کردند، چنان بود که شیعیان نیز نام مذهب خویش را جعفری قرار داده و حضرت صادق(ع) را به عنوان رئیس مذهب خود به دیگران معرفی نمودند.

نکته حائز اهمیت دیگر این که هر چند شیعه، امام صادق(ع) را رئیس مذهب خود می نامند اما این سخن بدان معنا و مفهوم نیست که مذهب جعفری را ایشان ابداع و اختراع کرده اند بلکه مذهب جعفری در واقع همان مذهب ناب محمدی(ص) است که امام صادق (ع) احیاگر آن بوده اند و این مذهب در واقع تفسیر آیه هفتم سوره مبارکه بینه است که می فرماید: "اولئک هم خیر البریه" که بنابر فرموده رسول الله(ص) منظور از خیرالبریه، علی(ع) و شیعیان او هستند چنان که پیامبر(ص) خطاب به امیرالمومنین (ع) فرمودند: "یا علی، تو و شیعیانت در حوض کوثر بر من وارد می شوید، درحالی که سیراب شده و صورتتان سپید است و دشمنان تو تشنه و در غل و زنجیر بر من وارد می شوند".

یکی از اقدامات بسیار مهم و ماندگار امام صادق(ع) در همان نهضت علمی و فرهنگی که به آن اشاره شد، ناظر به تربیت و پرورش شاگردان بسیار است که البته این شاگردان صرفاً محدود به شیعیان هم نبودند، چنان که گفته اند برخی از معروف ترین و شاخص ترین علمای اهل سنت با واسطه یا بدون واسطه شاگردی حضرت را کرده اند.

امام جعفرصادق(ع) در ادامه نهضتی که پدرشان حضرت باقرالعلوم(ع) آغاز کردند، دانشگاه بزرگ جعفری را ایجاد کردند و در عرصه علوم عقلی و نقلی آن زمان به تربیت شاگرد پرداختند.

این برای ما به عنوان محبان و شیعیان حضرت مایه بسی افتخار است که بزرگانی در جهان اسلام همچون هشام بن حکم، محمدبن مسلم، مؤمن طاق، مُفضّل بن عمر و جابر بن حیان از شاگردان حضرت بوده اند و دایره این شاگردان چنان وسیع است که بنابر منابع مؤثق تاریخ، شمار آن ها افزون بر چهار هزار نفر است.

گروهی از این شاگردان البته خود دارای شاگردان بسیاری بوده و آثار علمی متعددی از خود بر جای گذاشته اند، چنان که به عنوان مثال، هشام بن حکم، بیش از سی جلد کتاب نوشته و جابربن حیان نیز بیش از ۲۰۰ کتاب در علوم مختلف، به خصوص رشته های عقلی، طبیعی و شیمی از خود به یادگار گذاشته و همان طور که معروف است ایشان پدر علم شیمی در جهان است.

این نهضت عظیم علمی و لزوم مجاهدت در این عرصه ها برای تبلیغ دین و پاسخ به شبهات، درسی است که همه ما از مکتب سعادت بخش امام صادق(ع) به خصوص در بُعد علمی و فرهنگی فرا می گیریم و به خصوص طلاب و روحانیون و اساتید و دانشجویان کشورمان باید از این رهگذر در دفاع از آموزه های دینی و تحکیم بنیان های اعتقادی مردم و نسل جوان، بیش از پیش بکوشند.