خبرگزاری حوزه | ماه محرم فصل یار و یاران است؛ خصلت این ماه یاری و یاری‌رسانی است؛ محرم بهار مظلومان و مستضعفان جهان است؛ چرا که دریایِ غمِ هفتاد و دو ستاره آسمانی و یاد کردن از مولای مظلومان و سید شهیدان، خود طلوعی بر غروب ظالمان جهان است.
از این رو برخی از باب احساس وظیفه، رونق‌بخشی و یاوری از امام مظلومِ شیعیان ایام محرم را به جهت تبلیغ، رهسپار شهر یا روستایی می‌شوند.
اما قبل از رهسپاری و موعظه دیگران، چه خوب است که خود را موعظه کنیم و قبل از آنکه دیگران را به دین‌خواهی و حق‌خواهی دعوت کنیم، چه خوب است که خود دین‌خواه و حق‌خواه واقعی باشیم.
برای موعظه نمودن مجلس‌گردانانِ مجالسِ اهل‌بیت علیهم السلام موارد زیادی وجود دارد که از همه مهمتر، موعظه‌ای است که گاهی نمایان و گاهی مخفی است که اگر مخفی شد، انسان بی‌محاسبه و بی‌واعظِ درونی زیر بار آن نخواهد رفت.
از مهم‌ترین موعظه‌ها آن است که: منبر، تریبون و مجلس اهل‌بیت علیهم السلام را تبلیغ خود یا مجموعه خود قرار ندهیم؛ نکته‌ای که برای نفس خودپسند و خودخواه به راحتی آشکار نمی‌شود و برخی از ما سخنران‌ها و تریبون‌دارها شاید در خیالِ اخلاص و برای دین سخن گفتن به سر می‌بریم، غافل از آنکه نوع چینش مطالب، دقت در انتخاب مراسم و چه بسا کوباندن دیگران و برخی حواشی‌ای که بیش از اندازه به آن بها می‌دهیم، نشان از به میدان آمدن نفس امّاره در لباس دین دارد.
مجلس، مجلسِ دین است، اما شاید نگاه ما، کلام ما و جواب ما، همه برای تبلیغ خود باشد نه دین خدا؛ باید مراقب بود که قبل از موعظه دیگران خود را موعظه کرده و به خود بگوییم؛ «برای خدا و یاران خدا تبلیغ کن نه خود و آمار خود».
ای کاش در مجالس اهل‌بیت علیهم السلام خود را تبلیغ نکنیم و از خدا و حجت‌های خدا بسیار بگوییم و بدانیم مجلسی که مجلس‌گردانش هستیم در دست ما امانت است؛ امانتی از سوی زینب، سجاد، امانتی از سوی باقر، صادق و امانتی از سوی رضا علیهم السلام است؛ هرگز نمی‌توان در چنین امانتی تبلیغ خود و دیگران را جایگزین اهل‌بیت علیهم السلام نمود.
«آب زلال و قرآنِ عمل، بدرقه یاران حقیقی»
علی کردانی
