به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه در خراسان شمالی، حجت‌الاسلام محمد نجفی زاده، عضو شورای استانی حوزه علمیه خراسان شمالی، امروز در جمع شماری از فعالان مسجدی استان، با اشاره به پویش قرائت همگانی دعای هفتم صحیفه سجادیه، به تبیین نقش این دعا در بلایا و حوادث پرداخت و افزود: درس بزرگی که باید از این دعای سراسر عرفانی و توحیدی بگیریم، درس امید است.
وی افزود: انسان موحد هر اندازه بار مصیبت و گرفتاری بر دوشش سنگینی کند و بر اعصاب او فشار آورد، نه‌تنها نباید نومیدی بر او چیره شود، بلکه به‌عکس شایسته است که روحیه رجا و امیدواری همچنان در قلب او زنده بماند، زیرا او معتقد است به خدای توانایی که زمام همه امور به دست قدرت او است و در مقابل عظمت او همه‌چیز ناچیز و ذلیل است و یکی از مهم‌ترین ارکان معیشت در دنیا و سعادت در آخرت همین روحیه رجا و امیدواری است.
حجت‌الاسلام نجفی زاده امید را از جنود عقل دانست و با بیان اینکه یکی از عوامل مهم در تربیت انسان از دیدگاه قرآن، امید است، خاطرنشان کرد: امید در قرآن و روایات حالتی روحی است که فرد امیدوار را به تلاش جدی وامی‌دارد و در زندگی دنیوی و اخروی نقش شگرفی دارد.
وی ادامه داد: در قرآن و روایات فرد با امید به نصرت الهی به آرامش در زندگی و تربیت خود دست می‌یابد، در واقع به بیان امام خمینی (ره) رجا و امیدواری از جنود عقل و قنوط و ناامیدی از جنود جهل و ابلیس است.
حجت‌الاسلام نجفی زاده با اشاره به محورهای امید در فرهنگ ثقلین، گفت: به‌طورکلی در فرهنگ ثقلین اصل امید به موضوعاتی از قبیل توحید در امید و انحصار امیدواری به خدای متعال و امید به نظام احسن الهی و ربوبیت عادلانه و اینکه جریان اصیل در عالم، جریان حق و خیر و عدل و نفی باطل، شر و ظلم است، تعلق یافته است.
وی امید به آینده و پیروزی نهایی حق بر باطل که عمدتاً در آیات مهدوی قرآن تبیین شده است را از دیگر محورهای امید در فرهنگ قرآنی دانست و افزود: امید به رحمت و مغفرت الهی، امید به وعده‌های الهی و امید به آخرت و حیات اخروی از دیگر محورهای این مهم است.
حجت‌الاسلام نجفی زاده با اشاره به اینکه امید فضیلت فارق بین ایمان و الحاد است، اظهار کرد: میان مؤمن و ملحد فرق‌های بسیار است و یکی از آن‌ها ارتباط با دعا دارد؛ بدین معنا که شخص ملحد و بیایمان وقتی در میان امواج گرفتاری و محنت محاصره می‌شود، ناامید می‌شود، امّا مؤمن به خاطر آنکه قدرت مافوق الطبیعه را باور کرده هرگز یأس به خود راه نمی‌دهد و در هر شرایطی چشم امید به‌سوی آن قدرت حاکم بر تمام عالم وجود دارد و خدایی را می‌شناسد که مهربان است و دعای دردمندان را می‌شنود و می‌پذیرد چنانچه امیرالمؤمنین (ع) به ابوذر هنگام تبعید وی به ربذه می‌فرماید: اگر آسمان و زمین بر بندهای به هم دوخته‌شده باشد، ولی آن بنده تقوا داشته باشد خدای تعالی برای او از همان محیط به هم دوخته شده راه خروجی برای او باز می‌کند.
انتهای پیام/
