به گزارش خبرنگارخبرگزاری حوزه، حجت الاسلام والمسلمین حسین انصاریان در مراسم عزای سیدالشهدا(ع) در مسجد اعظم قم، اظهارکرد: روایت بسیار مهم و با ارزش و فوق‌العاده مفیدی از وجود مبارک پیامبر اسلام(ص) در کتاب‌های مهم روایتی نقل شده است که بخشی از آن را هم بزرگان دین، امثال شیخ بهایی(ره) و علامهٔ مجلسی(ره) توضیح داده‌اند. رسول خدا(ص) در مقدمهٔ این روایت می‌فرمایند: «إذا أحَبَّ اللهُ تَعالی عَبداً، ألهَمَهُ العَمَلَ بثَمانِ خِصالٍ» وقتی خداوند انسانی را دوست داشته باشد، درهای هشت خصلت را به روی او باز می‌کند. این هشت خصلت از خصایل اصولیِ اخلاقی است و عمل به این خصایل، رحمت، مغفرت، احسان و بهشت الهی را برای انسان جلب می‌کند. مسئلهٔ بسیار قابل‌توجه این است که آیا انسان بدون علت محبوب خدا می‌شود؟

این خطیب توانای حوزوی، افزود: در عوالم معنوی، هر مطلب و حقیقتی مقیّد به سبب و شرطی است؛ محبوب‌شدن هم مقیّد به شروط و عللی است که اگر آن علت‌ها در وجود انسان طلوع کند، انسان محبوب پروردگار می‌شود. محب هرگز محبوبش را تنها نمی‌گذارد و دست او را از سرمایه‌های معنوی پر می‌کند. معشوق عاشق غنی‌کردن عاشق است و نسبت به عاشق حقیقی‌اش بی‌تفاوت نیست. وقتی خدا معشوق و انسان عاشق بشود، این رابطهٔ طرفینی سبب ظهور کرامات و الطافی برای محبوب می‌شود. عاشق روی دلباختگی‌اش به معشوق، هر فیضی را به معشوق می‌رساند.

وی تصریح کرد:حیف است که انسان عمرش را هزینهٔ عشق‌های پوچ و گاهی دست‌نیافتنی کند و آخر کار هم، ببیند مایه‌ای برایش حاصل نشده است، شرمسار شده و در برِ دوست واقعی، بی‌وقار بشود. عشق اگر حقیقی باشد، کار دل است. لذا دلی که محل طلوع محبت خداست، صاحب آن دل نیز محبوب خدا می‌شود، محب هرگز محبوب را معطل نمی‌گذارد و درهای فیوضات، کرامات و عنایات را به روی او باز می‌کند. روایت مورد بحث هم، همین معنا را می‌گوید: «إذا أحَبَّ اللهُ تَعالی عَبداً، ألهَمَهُ العَمَلَ بثَمانِ خِصالٍ» وقتی پروردگار انسانی را دوست داشته باشد، راه هشت خصلت عالیِ ریشه‌دارِ اصولی را به روی او باز می‌کند. در واقع، محب (پروردگار) محبوب (انسان) را سرمایه‌دار عظیمی می‌کند که انسان می‌تواند با این سرمایهٔ عظیم، تجارت دنیایی و آخرتی بکند. در دنیا به فرمودهٔ امیرالمؤمنین(ع)، «اکتَسَبوا فیها الرّحمَةَ» با این سرمایه‌های معنوی، کاسب رحمت الهی می‌شود و تجارت آخرتی‌اش هم این است که «و رَبِحوا فیها الجَنَّةَ» با این سرمایهٔ عظیم معنوی، بهشت خدا را سود می‌کند.

استاد انصاریان بیان کرد: حالا باید دید که چگونه و به چه علت، انسان محبوب خدا می‌شود و پروردگار عالم را محبّ خودش می‌کند؟ قاعدهٔ کلی مسئله این است که انسان احسان‌گر و نیکوکار بشود و به خودش و دیگران نیکی و احسان کند که این احسان‌کردن امر پروردگار است. وقتی انسان وارد حوزهٔ احسان‌کردن می‌شود، محبوب خدا خواهد شد و این سند قرآنی مسئله است: «وَأَحْسِنُوا إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ» نیکی کنید؛ زیرا خداوند نیکوکاران را دوست دارد.

مفسّر قرآن کریم  ادامه داد:خداوند در قرآن به نیکی‌ها اشاره می‌کند که اگر این نیکی‌ها در وجود هر کسی تجلی کند، محبوب خدا می‌شود. یکی از نیکی‌ها، توبه است. توبه عمل بسیار نیکی است که هر کسی با هر مقدار گناهی وارد مدار توبه بشود و توبه کند، محبوب خدا می‌شود؛ یعنی رابطه‌اش را در مرحله‌ای از همهٔ گناهان و دعوت‌کنندگان به گناه قطع کرده و به پروردگار عالم وصل کند. توبه به‌معنای بازگشت است. در بازگشت به پروردگار، تمام روابط درونی و برونی انسان با گناه، شیاطین، ابلیس و دعوت‌کنندگان به گناه قطع می‌شود. این بازگشت، رابطه را با همهٔ برنامه‌های منفی و دوزخی می‌بُرّد و رابطهٔ دل و عمل را با پروردگار عالم پیوند می‌دهد. این قطع و پیوند که واقعیت توبه است، انسان را یقیناً محبوب خدا می‌کند.

وی گفت: «إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ التَّوَّابِینَ» این متن قرآن است که می‌گوید خدا عاشق توبه‌کنندگان است. توبه‌کننده کسی است ‌که رابطه‌اش را با همهٔ گناهان قطع کند و به پروردگار عالم متصل شود. اتصالش به پروردگار هم این است که عمل صالح انجام بدهد، گذشته را ترک بکند و حقوقی که از مردم نزد اوست، به مردم برگرداند. این اتصال که از انسان به پروردگار است، سبب فرودآوردن رحمت و جلب فیوضات الهی و ملکوتی است. انسانی که می‌خواهد توبه بکند، باید بداند و یقین کند که خداوند مهربان توبه را می‌پذیرد، گناهان را می‌بخشد، از گنهکار گذشت می‌کند و گنهکار را که توبه کرده است، مورد محبت قرار می‌دهد.

استاد انصاریان اضافه کرد: البته شخصی که تصمیم قطعی برای توبه دارد، اگر خودش می‌تواند و آگاه است، به آیات قرآن و روایات مراجعه کند تا قدر خودش را بشناسد، امید پیدا کند و دلگرم بشود که اولاً پروردگار توبه را قبول می‌کند؛ ثانیاً توبه گناهان را از پرونده پاک می‌کند؛ ثالثاً خدا آثار گناه را با قدرتش از وجود انسان ازبین می‌برد. توبه حقیقتی است که تمام درهای بهشت را به روی تائب باز می‌کند و تمام درهای دوزخ را به روی گنهکار می‌بندد.

وی بیان داشت: با توجه به آیات قرآن، دیگر جا ندارد که گنهکاری دلسرد و ناامید باشد. با چنین خدایی و وعده‌هایی که پروردگار داده است، هیچ معنی‌ ندارد که انسان رابطه‌اش را با گناه قطع نکند و رابطه‌اش را به پروردگار وصل نکند. ما در سورهٔ مبارکه شوری می‌خوانیم: «وَ هُوَ الَّذِی یَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبادِهِ» او کسی است که همواره و در هر زمانی، توبهٔ بندگانش را می‌پذیرد. این هفته و آن هفته ندارد که پذیرفتن توبه را قطع کنم و مدتی برای توبه قرار نداده‌ام. در «اصول کافی» است: تا وقتی که نفس به شماره بیفتد و انسان توبهٔ واقعی کند، خداوند توبهٔ او را با مهر، لطف و احسانش قبول می‌کند. «وَ یَعْفُوا عَنِ السَّیِّئاتِ» از بدی‌های بندگانش که لغزیده‌اند، تحت تأثیر عوامل و قدرت شهوات قرار گرفته‌ و به گناه آلوده‌ شده‌اند، گذشت می‌کند. «وَ یَعْلَمُ ما تَفْعَلُونَ» داناست به آنچه که شما انجام می‌دهید. به گناهتان، توبه‌تان و پشیمانی قلبتان هم داناست. همچنین به این که در مقام جبران گذشته برمی‌آیید، داناست. در واقع، سر و کار گنهکار با خدای قبول‌کنندهٔ توبه، گذشت‌کنندهٔ از بدی‌ها و دانای به ظاهر و پنهان و اعمال انسان است.

انتهای پیام /پوست چیان