زیارت حسین بن علی ـ علیهما السلام ـ بر هر کس که او را از سوی خداوند «امام» می داند واجب است.[۱]
زیارت یکی از راه های یاد و احیای اهداف امام حسین ـ علیه السلام ـ و الگو قرار دادن تفکرات ناب آن حضرت است و زیارت اربعین یعنی چهلمین روز شهادت آن حضرت و روز بیستم صفر یکی از با فضیلت ترین زیارت هاست و امام حسن عسکری ـ علیه السلام ـ خواندن زیارت اربعین را یکی از علامت های مومن می شمارند.[۲]
در فرازی از این وصیت چنین آمده است: «وصل علی الحسین المظلوم، الشهید الرشید، قتیل العبرات و ....»[۳] «و درود فرست بر حسین مظلوم، شهید رشید، کشته شده اشکها و...
«العبرات» از عبره است یعنی گریه ای که از سینه بیرون آید و کنایه از کسی است که با یادآوری مطلب و یا شخصی بغض گلویش را می گیرد و چشمانش اشک آلود می شود و مراد از این که امام حسین ـ علیه السلام ـ کشته شده اشک هاست، به این است که هر کس امام حسین ـ علیه السلام ـ و واقعه عاشورا را یاد کند، چشمانش اشک آلود می گردد.
شهیدی که هم یادش گریه آور است و هم اشک ریختن در سوگ او ثواب دارد و موجب احیای اهداف عاشورا می شود و امامان ـ علیهم السلام ـ نیز توصیه فراوان بر عزاداری و گریستن بر مصیبت های آن حضرت داشته اند. امام حسین ـ علیه السلام ـ می فرمایند: من کشته شده اشک هایم.[۴] و باز فرمود: من کشته شده اشکم و هیچ مومنی مرا یاد نمی کند مگر آن که گریه کرده و بغض گلویش را بگیرد و اشک در چشمانش می آید.[۵] و امام صادق ـ علیه السلام ـ فرمود: کشته اشک یعنی هیچ مومنی او را یاد نمی کند مگر گریه کند.[۶]
بنابراین مراد از کشته شده اشک ها یعنی امام حسین ـ علیه السلام ـ به خاطر اهداف بزرگ و متعالی که داشتند و عده ای نگذاشتند این اهداف در جامعه عملی شود و آن حضرت را شهید کردند بر ملت های آزاده چنان این غم و اندوه سنگین است که هماره بر آن حضرت اشک می ریزند و حسین ـ علیه السلام ـ کشته شده ای است که اشک ها در یاد او سرازیر است.
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
۱. نفس المهموم، شیخ عباس قمی، ترجمه علامه شعرانی.
۲. لهوف، سید ابن طاوس، ترجمه عقیقی بخشایشی.
۳. عاشورا مکتب انتظار، دکتر علی هراتیان.
۴. حماسه حسینی، شهید مطهری.
پی نوشت ها:
[۱] . ابن قولویه، جعفر، کامل الزیارات، بی جا، موسسه نشر الفقاهه، اول، ۱۴۱۷هـ .ق، ص۲۳۶.[۲] . مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، بیروت، موسسه الوفاء، دوم، ۱۴۰۳هـ .ق، ج۹۸، ص۳۲۹.
[۳] . ابن طاوس، رضی الدین، اقبال الاعمال، بی جا، مکتب الاعلام الاسلامی، اول، ۱۴۱۶ هـ .ق، ج۳، ص۳۴۲.
[۴] . قمی، شیخ عباس، منتهی الامال، بی جا، هجرت، ج۱، ص۵۳۸.
[۵] . شیخ صدوق، الامالی، قم، موسسه بعثت، اول، ۱۴۱۷ هـ .ق، ص۲۰۰.
[۶] . نوری، حسین، مستدرک الوسائل، قم، ال البیت، دوم، ۱۴۰۸هـ .ق، ج۱۰، ص۳۱۸.
منبع: مرکز مطالعات و پاسخگویی به شبهات حوزه علمیه قم
