به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه از اراک، فاطمه صحرایی از اعضای نویسندگی قدم در یک متن ادبی با عنوان «رسانه‌ای با طعم کتاب» آورده است:
در دنیای امروزی که غالب انسان‌ها دو زندگی حقیقی و مجازی دارند، اکثرا گرفتار دنیای مجازی‌اند؛ یعنی یا در دنیای مجازی زندگی می‌کنند، یا بر اساس دنیای مجازی زندگی می‌کنند.
ذهن آدمی همچون ظرفی است و رسانه‌ها غذایش؛ برخی غذاها فست‌فودی‌اند و برخی خانگی.
نوشته‌ها، تصاویر، فیلم و صوت‌ها، رسانه و خوراک روح‌اند. در ناخوداگاه انسان اثر می‌گذارند و درطولانی مدت، در نوع نگرش، جهان‌بینی و چه بسا در شخصیت‌سازی او موثرند. بنابراین انتخاب خوراک سالم برای روح حائز اهمیت‌تر از جسم است.
عصر، عصرِ تکنولوژی است و استفاده از فضای مجازی در این شرایط، جز ضروریات زندگی است؛ اما نکته قابل توجه، استفاده از منبع‌هاست که گاهی برایمان زنگ خطری می‌شود.
منبع‌ها فست‌فودی باشند مثل ماهواره‌ها، سریال‌های سینمای خانگی و بازی‌های خشن کامپیوتری کجا و خانگی باشند و سازگار با روحمان، همچون صوت قرآن، اخبار روز و کتاب کجا؟
از کتاب گفتم؟!
به راستی که چه واژهٔ غریب و مجهول الهویه‌ای است این روزها.
در فضای حقیقی که شمار اندکی کتاب خوانند و در فضای مجازی که...
چه باید گفت؟ به راستی که در فضای مجازی هم کتاب‌خوان داریم؟ آری گوشی‌هایمان سراسر کانال ادبی و کتاب‌های صوتی و تصویری اما قفسه کتابِ کتابخانهٔ گوشه اتاقمان خاک آلود!؟
گرچه فضای مجازی از نظر سمعی و بصری، جذاب، متنوع و قابل دسترسی آسان است؛ لیکن برای منحرف نشدن از صراط مستقیم، باید با علم و مدیریت شده از آن استفاده کرد؛ چرا که مصداق آیهٔ قرآن که شیطانِ لَعین اعمال زشت انسان را برای او، زیبا جلوه می دهد.
منظورم این نیست که در فضای مجازی کتاب و رمان خواندن را دنبال نکنیم، ولی تا کتاب حقیقی هست، چرا مجازی‌اش را برگزینیم؟
تا وقتی منابع مفید هست چرا فست‌فود و غذای مسموم؟
مگر غیر این است که لمس و مطالعه از روی کتاب، چیز دیگری است؟
انتهای پیام
