خبرگزاری حوزه | مروری بر جایگاه تاریخی معابد، کنیسه ها، کلیساها، آتشکده ها و مساجد علاوه بر حیث عبادی انفرادی حاکی از جایگاه خاص آنها در بعد اجتماعی است.
از سقراط گرفته که عنوان «داناترین انسان» را از معبد دلفی میگیرد و رسالت خود را توجه به هدایت مردمان می داند و ارسطو که بستر تحقق خیر و اخلاق را دولت شهر ها (بخوانید جامعه) می داند تا تمامی ادیان ابراهیمی که سخن از سعادت بشری می زنند و دینداری را به بعد فردی و اجتماعی امتداد می دهند، همه آنها نیازمند پایگاهی اجتماعی نه صرفا برای عبادت فردی که برای سعادت اجتماعی گرد هم جمع شوند؛ لذا معابد و کلیساها و مساجد بنا شدند.
کلیسایی که حتی به حاکمیت رسید و قرون وسطی را رقم زد؛ لذاست که پیامبر عزیزتر از جان ما اولین رسالت خود را بنای مسجد در مدینه می داند، جایی برای اجتماعات انسانی، انجام عبادت، شورای جنگی، تبیین معارف و حل شبهات و...
مسلمانان در هر کشوری و شهری وارد شدند از این نماد، مهمترین بهره را بردند و بستر تغییرات فرهنگی و اجتماعی را فراهم کردند حتی بزرگترین و زیباترین معماری ها را آفریدند تا حتی بشر امروزی با تمام پیشرفت های فناورانه از عظمت انها در بهت و حیرت فرو رود(از مساجد اسلامی در اسپانیا و مغرب و قسطنطنیه تا آسیا و ...)
این همان پایگاهی است که خمینی کبیر در شروع انقلاب اجتماعیش بر همین مکان مقدس تکیه کرد و از سرنگونی نظام دیکتاتوری تا مدیریت امور شهری و امر خطیر جنگ و حتی مسائل اقتصادی از آن بهره برد؛ مسجدی که رسالتش تربیت نیروی انسانی و بدنه اصلی مدیریت نظام اسلامی را تشکیل می دهد.
و حال، ایران عزیز ما در آستانه چهل سالگی دوم خود به نظر می رسد از تمام ظرفیت آن بهره نمی برد و باید در اتاق احیاء به صورت اورژانسی به وضعیتش رسیدگی شود تا دوباره به چرخه تولید مردان و زنان عفیف و اخلاق مدار طراز انقلاب اسلامی برگردد ان شاءالله.
✍️ ابراهیم شریفی
