خبرگزاری حوزه روایت زیر را از کتاب «علل الشرایع» منتشر می‌کند.
امام حسین علیه السلام:
اَیُّهَا النّاسُ! اِنَّ اللّه َ جَلَّ ذِکْرُهُ ماخَلَقَ الْعِبادَ اِلاّ لِیَعْرِفُوهُ، فَاِذا عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ، فَإذا عَبَدُوهُ اسْتَغْنُوا بِعِبادَتِهِ عَنْ عِبادَةِ ماسِواهُ. فَقالَ لَهُ رَجُلٌ: یَابْنَ رَسُولِ اللّه ِ بِأَبی أَنْتَ وَاُمّی فَما مَعْرِفَةُ اللّه ِ؟ قالَ: «مَعْرِفَةُ أَهْلِ کُلِّ زَمانٍ إِمامَهُمْ اَلَّذی یَجِبُ عَلَیْهِمْ طاعَتُهُ.»
ای مردم! همانا خدای بزرگ، بندگان را نیافریده مگر برای آنکه او را بشناسند؛ وقتی او را شناختند او را پرستش خواهند کرد؛ هنگامی که او را پرستش کردند از بندگی غیر او بی نیاز می شوند.
مردی گفت: ای فرزند رسول خدا، پدر و مادرم فدایت باد، شناخت خدا چیست؟ فرمود: عبارتست از شناخت مردم هر زمان امامشان را؛ آن امامی که اطاعت او بر آنها واجب است.
علل الشرایع، ص ۹
