به گزارش خبرگزاری حوزه، چهاردهمین دوره جشنواره مردمی فیلم عمار، پنج شنبه شب گذشته در سینما فلسطین تهران آغاز بکار کرد؛ جشنواره ای که از ابتدا بنایش بر تفاوت داشتن با دیگر جشنواره ها و رویدادهای فرهنگی بود و به خصوص این که خاستگاهش باید مردمی باشد و بدین سان روایتگر مردم، زندگی و دغدغه های آن ها در بستر هنر و رسانه.
وقتی چند سال پیش خبرنگاری از یکی از دست اندرکاران اصلی این رویداد مهم فرهنگی درباره چرایی شکل گیری جشنواره عمار پرسید، پاسخ جای تأمل داشت: "عکس های یادگاری و پی در پی آقایان سینماگر با خرس های نقره ای، سیمرغ های بلورین، نخل های طلایی و... دیگر به آنها مجالی برای فکر کردن به واقعیت مردم ایران نمی داد".
از سویی بعد از فتنه ۸۸ بود که ضرورت ورود جدی بدنه مردمیِ انقلاب اسلامی به عرصه هنر مطرح شد و پس از آن به عینه مشاهده کردیم که چه ظرفیت هایی در این باره وجود داشته که مع الاسف در طول دهه ها پس از پیروزی انقلاب اسلامی از آن غفلت شده است.
البته این جملات به معنای آن نیست که این جشنواره را بی عیب و نقص بدانیم و در کیفیت آن خدای ناکرده مبالغه کنیم بلکه بحث بر سر انسانی است که ارتباط با انقلاب اسلامی، ولایت فقیه و داشته های سبک زندگی ایرانی و اسلامی دارد و در این جشنواره از چنین انسانی و چنین جامعه ای سخن به میان می آید.
پس از گذشت سیزده دوره و در طلیعه چهاردهمین دوره می توان مدعی شد که جشنواره فیلم عمار تلاشی ستودنی در عرصه تولید آثاری با رویکرد بازیابی هویت انسان انقلاب اسلامی بوده و این که در این میان بستری فراهم شده تا استعدادهای مردمی به ویژه در مناطق محروم و کمتر برخوردارِ ایران اسلامی شناسایی شوند و مجال ظهور و بروز پیدا کنند.
از سوی دیگر این رویداد فرهنگی و هنری ضمن فاصله گرفتن از شکاف عمیقی که میان فضای هنری سینمای ایران و آراء مردمی انقلابی جامعه و متفکرین وجود دارد، در صدد پر کردن این شکاف برآمده و با دوری از جنجال های خاص هنری و نزدیک شدن به واقعیت جامعه به تعریف انسانی خاص با مؤلفه های مدنظر انقلاب اسلامی پرداخته است.
همچنین نیم نگاهی نیز به مقوله احیای نقد درون گفتمانی در سینما داشته و در این عرصه نیز حرف های زیادی برای گفتن داشته، هر چند که بخش زیادی از آن ها هنوز درفضای رسانه ای کشور به درستی مطرح نشده و لذا این امیدواری وجود دارد که درآینده هر چه بیشتر و بهتر مجالی برای طرح این قبیل اندیشه ها بیابد آن هم مبتنی بر نگاهی که تأکید دارد؛ "ایران فقط تهران و آن هم شمال تهران نیست".
سیدمحمدمهدی موسوی
