خبرگزاری حوزه ـ دعای روز بیست و ششم ماه مبارک رمضان 《اللَّهُم اجْعَل سَعْیِی فیه مَشْکُورا خدایا کوششم را در این ماه مورد سپاس خود قرار بده》
بار پروردگارا، من برای تقرب به تو، در این ماه کوشیدم، هر چند کوششم همراه با کاستی بود و ضعف...
و برای کسب رضایت تو، خود را به زحمت انداختم، هرچند زحمتم قلیل بود و بی‌مقدار...
و برای رسیدن به سعادت و کمال، به درگاهت آمدم، هرچند آمدنم، دیر هنگام بود و کوتاه...
اما، یا أَیُّهَا الْعَزِیز، مَسَّنَا وَأَهْلَنَا الضُّر وَجِئْنَا بِبِضَاعَةٍ مُزْجَاةٍ فَأَوْفِ لَنَا الْکَیْلَ وَتَصَدَّقْ عَلَیْنَا...
ای عزیز عالمیان؛ همین مقدار، نهایت بضاعت من بی‌مقدار بود، و از چون تو کریمی انتظار است، کم این بنده کمترین را زیاد ببینی و از فضل بی‌نهایت خویش کیل مرا پر کنی و به من نیز عطا نمایی آنچه به خوبان درگاهت عطا فرمودی.
چقدر تاسف‌بار است که اعمال انسان، به چشم خداوند نیاید و از نماز و روزه و دعا و نیایش و شب‌زنده‌داری‌های خود، مزد و پاداشی نگیرد...
وااسفا که من از زیانکارانی باشم که تو در کتابت فرمودی: آیابه شما خبردهم که زیانکارترین افراد چه کسانی‌اند؟ آنان که درزندگی دنیا، تلاششان گم و نابود میشود و درعین حال، خیال می‌کنند که نیکو عمل می‌کنند! سوره کهف
بی‌چاره آن بنده‌ای که می‌رود و نمی‌رسد، عمل می‌کند و نتیجه نمی‌گیرد، می‌جوید و نمی‌یابد، رنج می‌کشد و گنج نمی‌برد...
آن عملی سعی مشکور است که رنگ الهی داشته‌باشد و لعاب اخلاص و صدق خورده‌باشد.
چرا که خداوند فقط اعمال با اخلاص را می‌پذیرد، نه اعمال زیاد همراه با ریا و شک و شرک را...
امام صادق علیه‌السلام فرمودند: از ریاکاری بپرهیز؛ زیرا هر کس برای غیر خدا کاری کند، خدا او را به همان کسی که برایش کار کرده‌است واگذارد. اصول کافی
《وَ ذَنبِی فِیهِ مَغْفُورا
و گناهم را در این ماه بیامرز》
آه که گاهی چقدر زود دیر میشود...
همه‌ی سال را منتظر رمضان بودم تا تو به برکت آن مرا بیامرزی و بار زشت گناه را از شانه‌هایم برداری...
ابتدای رمضان با خودم گفتم؛ نیمه رمضان وقتی‌ست که به درگاهت توبه میکنم و از گناهانم به پیشگاهت ابراز ندامت خواهم نمود...
نیمه رمضان، به دلم وعده‌ی شب‌های قدر را می‌دادم و می‌گفتم؛ یقینا در آن لیالی مبارک، خداوند مرا خواهد بخشید و قلبم از غم رذائل پاک میفرماید...
و امروز به پایان رمضان نزدیک شدیم، و من هنوز غرقم در گناه و غفلت و نمی‌دانم تو با من چه معامله‌ای خواهی‌نمود...
ای غفور بی‌همتا، تا از این دیرتر نشده، مرا ببخش و دلم آرام کن، که بار گناه و عصیان پشتم را خم کرده و توان حرکت را از من گرفته‌است...
من مدام بر در بارگاهت میکوبم و با اشک چشم میگویم الهی العفو، که تو خود در کتاب شریفت فرمودی:
وَاستَغفِرالله اِنَّ اللهَ کان غَفُوراً رَحیما؛ و از خداوند طلب آمرزش نما که همانا او آمرزنده و مهربان است. سوره کهف
《و عَملِی فیه مَقْبُولا
و عملم را در این ماه بپذیر》
کدام خریداری منصف‌تر از توست برای کالای ناچیز من؟
اگر تو نپذیری اعمال کهنه و فرسوده‌ی مرا، به کدام دکان بفروشم آنها را؟
و اگر مقبول درگاه تو نیافتد عملم، کدام بازار این اجناس ناقابل و بُنجُل مرا طالب است؟
بپذیر ای بزرگ تاجر سخاوتمند، که من برای اعمال خویش، مشتری بهتر از تو نمی‌شناسم...
تنها تو هستی که با نهایت کرم، جنس نامرغوب بندگان را به بهای فراوان خریداری تا احدی را دست خالی از تجارت‌خانه بی‌انتهای خود رد نکرده باشی...
و البته که من شرط قبولی عمل را به همراه آورده‌ام
قال رسول‌الله: مَن أَحَبَّ عَلِیّاً تَقَبَّلَ اللَّه مِنْهُ حَسَنَاته؛ هر کس محبت علی را در دل داشته باشد، خداوند اعمال خوب او را می‌پذیرد. بحارالانوار
《و عَیبِی فیه مَستُورا
و عیبم را در این ماه بپوشان》
بپوشان زشتی‌های مرا، ای ستارالعیوب
و رسوایم مکن و آبرویم مریز، که هیچ مولایی چون تو در حفظ آبروی عبد سیه‌رویش چنین مشتاق نیست...
مضموم روایتی عجیب از امام صادق علیه‌السلام؛ خداوندمتعال، برای حفظ آبروی بندگانش، گناهان آنها را حتی از چشم ملائک هم می‌پوشاند تا نکند ملائکه، بنده‌ای را در حال گناه ببیند و از او بی‌زار شوند. بحارالانوار
و چه زیباست، مناجات سیدالساجدین امام زین‌العابدین؛
معبود من! شکر و سپاس تو را که چه بسیار عیبم را پوشاندی و رسوایم نکردی و چه فراوان گناهم را پنهان کردی و در گناهان، مشهورم نساختی و چه بسیار زشتی‌ها که انجام دادم و پرده آبرویم را ندریدی و بدی‌های آن را بر همسایگان که در جست‌وجوی عیب‌هایم هستند و بر حسودانی که تحمل دیدن نعمت‌هایت را ندارند، آشکار نساختی. صحیفه سجادیه
《یا اَسْمع السَّامعین
ای شنواترین شنوایان》
مرا به فریاد چه حاجت، که تو نجوا را هم می‌شنوی
و مرا به نجوا چه حاجت، که تو سکوت را هم می‌فهمی...
محمدصادق‌ناطقی
