سیده زهرا طباطبایی استاد مدرسه علمیه الزهرا (س) اراک در آستانه فرا رسیدن ماه رجب و ولادت امام محمد باقر علیه السلام در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری حوزه در اراک اظهار داشت:پیشوای پنجم شیعیان، روز اول ما رجب، سال ۵۷ هجری در مدینه دیده به جهان گشود. دهها سال پیش از تولد ایشان، جد بزرگوارشان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم، نام خود «محمد» را برای وی برگزیده و او را به لقب «باقر» ملقب فرمود.

وی گفت :امام باقر(ع)، در میان خاندان پیامبر(ص) نخستین کسی بود که هم پدر و هم مادر او فاطمی و علوی بودند؛ زیرا پدرش امام زین العابدین (ع) فرزند امام حسین(ع) و مادرش فاطمه دختر امام حسن مجتبی(ع) بود که از زنان با فضیلت و دانشمند بنی هاشم به حساب می آمد و امام صادق(ع) او را «صدیقه» لقب داده بود و می فرمود: در خاندان حضرت مجتبی(ع) هیچ زنی به پایه ی فضیلت او نمی رسید.

این استاد حوزه خاطر نشان ساخت :امام محمد باقر(ع) الگوی تمام عیار یک انسان کامل بودند . برخی از ویژگی های شخصیتی ایشان به این شرح است:

1- نیایش و ارتباط با خدا

امام باقر(ع) در عبادت و یاد خدا همچون پدرش امام سجاد(ع) بود. امام صادق(ع) در این مورد می فرماید: پدرم همواره به یاد خدا بود، در حال راه رفتن، غذا خوردن، و حتی هنگام سخن گفتن با مردم ذکر خدا می گفت. (بدون اینکه لبهایش به هم بخورد) می دیدم که زبانش به ذکر «لا الله الا الله» در حرکت است. ما را جمع می کرد و دستور می داد (پس از نماز صبح) تا هنگام طلوع خورشید به ذکر خدا بپردازیم؛ هر کدام از ما که می توانست قرآن بخواند او را به خواندن قرآن دستور می داد و بقیه را به ذکر خدا وا می داشت.

2- جود و بخشش

امام باقر(ع) با داشتن عائله ی زیاد، و برخورداری از زندگی ساده و متوسط در بذل و بخشش از همگان پیشتازتر بود. امام صادق(ع) می فرماید:ثروت پدرم از تمام خاندانش کمتر و مخارجش از همه افزونتر بود؛ با این حال هر جمعه یک دینار صدقه می داد. روش امام باقر(ع) این بود که هرگاه برادرانش به منزل وی می رفتند، تا به آنان طعام و لباس نیکو و مبلغی پول نمی داد، نمی گذاشت خانه اش را ترک کنند.عمرو بن دینار و عبدالله بن عبید نقل کرده اند: هرگاه با امام باقر(ع) ملاقات می کردیم به ما لباس و هزینه زندگی می داد و می فرمود: اینها را پیش از این برایتان آماده کرده ام.

3- علم و دانش

آوازه ی وسعت علوم پیشوای پنجم(ع) آنچنان اقطار کشور اسلامی را پر کرده بود که لقب «باقرالعلوم» که از جانب پیامبر(ص) به ایشان داده شده بود تحقق عینی پیدا کرد؛ به گونه ای که دانشمندان بزرگ او را با همین ویژگی یاد می کردند.«عبدالله بن عطا» یکی از شخصیتهای برجسته و دانشمندان بزرگ عصر امام(ع) می گوید: من هرگز دانشمندان اسلامی را در هیچ محفل و مجمعی کوچکتر و زبونتر از محفل محمد بن علی(ع) ندیدم. من «حکم بن عیینه» را با همه ی شخصیت و مقام علمی اش در محضر امام محمد باقر(ع) همچون کودکی دیدم که در برابر استادی عالی مقام، زانوی ادب بر زمین زده و شیفته و مجذوب کلام و شخصیت او گردیده است.

4-سخن گهربار

از سخنان ارزشمند عالِم آل محمد (ع) که باید چراغ راه همه جویندگان علم و دانش باشد این است که حسادت و تحقیر با علم ودانش سازگاری ندارد. ایشان می فرماید: «لا یکونُ اَلعَبدُ عالِماً حَتّی لا یکونَ حاسِداً لِمَن فَوقَهُ و لا مُحَقِّراً لِمَن دُونَهُ؛

هیچ بنده ای عالم نباشد تا اینکه به بالادست خود حسد نبرد و زیردست خود را خوار نشمارد.» (تحف العقول ص۲۹۳)ان شاء الله به برکت مولود ماه رجب، همگی ما از پیروان واقعی اهل بیت علیهم السلام باشیم.