به گزارش خبرگزاری حوزه از مازندران، حجت الاسلام محمد گلدوست، مدرس حوزه علمیه، در نشستی مجازی " در محضر علامه ذوالفنون" شرحی بر الهی نامه علامه حسن زاده آملی(رحمه الله علیه) در جمع طلاب و مبلغین مدرسه علمیه تخصصی ریحانه الرسول(سلام الله علیها) جویبار، ضمن اشاره به معنای عرفانی مقامات گفت: مقامات به درجاتی گفته می‌شود که با تلاش و همت از طرف سالک به دست آمده و این حالت در او ماندگار است، البته مقامات مانند تقوا و ایمان، دارای مراتب است.

وی در ادامه افزود: مراقبت بر نفس، رکن اساسی برای یک سالک الی الله می‌باشد که موجب افزایش درجات در او می‌گردد.

حجت الاسلام گلدوست همچنین به بیان مراتب مقامات پرداخت و گفت: اولین مقام توبه است که به معنای بازگشت از هر چیزی غیر از خداوند است؛ یعنی از آن چیزی که ما را از یاد خداوند غافل می‌کند، توبه کنیم و راه توبه شستشوی باطن از تمتعات دنیوی است که این طهارت باطن منجر به تجلّی خداوند در قلب انسان می‌گردد.

وی در ادامه به دومین مقام یعنی ورع اشاره و اظهار کرد: ورع یک پله بالاتر از تقوا است، تقوا یعنی ترمز در برابر گناه و ایست کامل در برابر عملی که گناه است، ولی ورع یعنی پرهیز از اموری که حتی شبهه ناک هستند.

مدرس حوزه علمیه همچنین به فقر به عنوان سومین مقام اشاره کرد و گفت: پیامبر(صلی الله علیه و آله) فقر را مباهات برای خود می‌داند ولی این فقر به معنای نداری نیست بلکه عین نیازمندی ما در برابر آن بی نیاز مطلق است، یعنی فقرِ ما درونی و ذاتی می‌باشد، اگر چه به مرحله ای از علم و آگاهی برسیم ولی در برابر آن علیم مطلق، ما نادانی مطلق داریم.

حجت الاسلام گلدوست در ادامه به پنجمین مقام یعنی صبر اشاره کرد و گفت: صبر به معنای تحمل بر سختی و ناملایمات است، هر آن‎چه که بر وفق مراد ما نیست، که البته این تحمل باید همراه با عدم شکایت باشد، مانند امام حسین(علیه السلام) که در کربلا به آن رسید و راضی به قضای الهی شد و این مقام چنان بالا است که خداوند در قرآن کریم به صابران سلام و درود مستقیم می‌فرستد؛ چرا که این گروه کسانی هستند که راضی به رضای خدا گشته و لب به شکوه نمی‌گشایند.

وی بر توکل به عنوان ششمین مقام تاکید و اظهار کرد: توکل، تکیه بر خدا کردن و اعتماد کامل و تام به خداوند داشتن است؛ البته این اعتماد داشتن باید همراه با تلاش و امیدواری باشد و در کنار آن، امور را به خداوند واگذار کند.

مدرس حوزه علمیه به آخرین مقام یعنی رضا اشاره کرد و گفت: رضا مرحله‌ای است که انسان با حالات عرفانی و طیِ مقامات به آن می رسد، به مقام رضا رسیدن یعنی او از خدا راضی و خدا از او راضی باشد و در این افق دید بالا است که معنویت انسان بالا می‌رود.

حجت الاسلام گلدوست در ادامه با تاکید بر راه‌هایی برای حفظ حالات روحانی و عرفانی، بیان کرد: مراقبت بر همه اعضای بدن از چشم و گوش و دست و ... گرفته تا افکار و ذهن و تمایلات درونی، می‌تواند عاملی برای حفظ احوالات روشن درونی باشد؛ علاوه بر آن، قرب انسان به خداوند و اینکه گویی همواره در محضر خداوند است، باعث می‌شود که در همه حالات، خداوند را حاضر و ناظر بر اعمال خود ببیند و مراقب حال درونی کسب شده خود باشد.

وی همچنین به اعتقاد درونی و سخت نسبت به خداوند که همان عشق به محبوب ازلی است اشاره کرد و افزود: اطمینان به خدا و در همه حال به یاد خداوند بودن، موجب آرامش دل و رضایتمندی از زندگی در دنیا می‌شود و همین آرامش است که محبت می‌آورد.

مدرس حوزه علمیه در ادامه به حالت معنوی درونی که فرد به سمت خداوند تمایل دارد اشاره کرد و گفت: شوق یک نیروی درونی است و چنانچه در وجود یک انسان رخنه کند او را به سمت خدا کشانده و از دنیا فاصله می‌دهد و این حالت موجب شکرگزاری به درگاه خداوند و اشتیاق درونی به آن نیروی برتر می‌گردد.

حجت الاسلام گلدوست ضمن بیان راه‌هایی نظیر انس باخدا و خوف از او که در حفظ احوالات درونی موثر است گفت: همنشینی با خدا و حرف زدن با او در همه حالات موجب انس و اخت گرفتن با خداوند است که در کنار این انس و صمیمیت و همنشینی که ایجاد می‌شود، خوف توأم با امید، موجب عدم نافرمانی می‌گردد.

وی در پایان به مشاهده و یقین اشاره کرد و گفت: رسیدن به یقین یعنی پرده‌های حجاب بین عبد و معبود برداشته می‌شود، به گونه‌ای که همه چیز قابل مشاهده است و در این حالات دلنشین معنوی است که گویی تمام عالم، تسبیح گوی خداوند است و تمام موجودات با زبان و بیانی به سمت خداوند روی می‌آورند.

انتهای خبر: 313/48