به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه، حجت الاسلام والمسلمین محمدجواد طبسی، در دوره کوتاه مدت «امام صادق(ع) شناسی» که در حرم مطهر حضرت فاطمه معصومه(س) برگزار شد، با اشاره به بحث امامت تا شهادت آن امام همام، اظهار داشت: بحث درباره امام صادق(ع) آنقدر ریشه دار است که حتی ارائه نمودن آن به عنوان فهرست، کار مشکلی است.
وی ادامه داد: حضرت(ع) آنطوری که مورخان آورده اند در روز 17 ربیع الاول سال 83 هجری در مدینه به دنیا آمدند که در کتب مرحوم شهید، مصباح کفعمی، مرحوم طبرسی و .... آمده است.
این استاد حوزه اضافه کرد: قول دیگری نیز وجود دارد و آن این است که حضرت در سال 80 یا 86 هجری متولد شده باشند که در فصول المهمه و کشف الغمه به آن اشاره شده است.
حجت الاسلام والمسلمین طبسی با بیان اینکه در زمان شهادت حضرت اختلافی نیست، خاطرنشان ساخت: شهادت حضرت را غالب مورخان در 25 شوال سال 148 هجری عنوان کرده اند که مدت امامت حضرت 34 سال بوده و بنابر قول مشهور در سن 34 سالگی به امامت رسیده اند.
*لقبی جامع
این محقق حوزوی یادآور شد: دوران امامت امام صادق(ع) بیشتر از تمام امامان معصوم(ع) بوده و به تعبیری لقب شیخ الائمه(ع) برای ایشان در نظر گرفته شده بود و سن ایشان نیز نسبت به بقیه امامان بیشتر بوده است.
وی تصریح کرد: دوران امامت امام صادق(ع) معاصر با چند نفر از خلفای غاصب أموی و چند نفر از خلفای غاصب عباسی بوده است.
این استاد حوزه افزود: هشام بن عبدالملک، ولیدبن هشام(سال 125)، ابراهیم بن ولید(سال 126 تا 127)، مروان حمار(سال 127 تا 132) از خلفای أموی و همچنین ابوالعباس سفاح( سال 132 تا 136) و ابو جعفر منصور(سال 136تا 158) از خلفای عباسی از افرادی بودند که در زمان امام جعفر صادق(ع) حکومت را در دست داشتند.
حجت الاسلام والمسلمین طبسی بیان داشت: امام صادق(ع) در زمان ابو جعفر منصور در 25 شوال سال 148 هجری به شهادت رسید.
این محقق حوزوی با اشاره به اینکه در زمان خلافت أموی، حضرت تنگنایی نداشته و سخت گیری برای ایشان نبوده است، گفت: چراکه أموی ها رو به ضعف بوده و این ضعف برای ابوالعباس سفاح از خلفای عباسی نیز بوده است؛ اگرچه در زمان وی امام کمی محدودیت داشتند؛ اما فشارها بیشتر در زمان ابوجعفر منصور بر امام تحمیل می شده و 10 سال امام در بدترین شرایط قرار داشت.
وی در ادامه اظهار داشت: از برنامه های اولیه حضرت در ابتدای امامت، شناساندن و معرفی خود به مردم بود که البته کار آسانی نیز نبوده است. (بحار ج 47 ص 35)
این استاد حوزه ابراز داشت: حضرت در چندین سال امامت چون به افرادی ناباب و ناآگاه مبتلا بودند، اجبار داشتند که این مسائل را اظهار کرده و به روشن شدن شخصیت خود بپردازند تا مردم را بیدار و روشن کنند.
حجت الاسلام والمسلمین طبسی خاطرنشان ساخت: استجابت دعا، شناخت از تمام زبان ها و لغات، اظهار معجزه و پیشگویی از جمله اعمالی بود که حضرت برای شناساندن خود از آنها استفاده می کردند و علامه مجلسی در جلد 47 بحارالانوار نزدیک به 270 مورد از این افعال را آورده است.
*پهن کردن سفره علمی
وی تصریح کرد: مسئله مهم دیگری که باید به آن اشاره کرد، پهن کردن سفره علمی در زمان این امام همام است؛ چراکه ایشان پس از شهادت پدر خود امام محمد باقر(ع)، 34 سال عهده دار این مسئله بوده و برخی گفته اند: 65 درصد از تراث شیعی از امام صادق(ع) است.
این استاد حوزه گفت: کتابهایی نظیر وسائل الشیعه، بحارالانوار، مستدرک و ... روایات بسیار زیادی از امام صادق(ع) نقل کرده اند که تعداد آنها بسیار بالاست.
وی یادآور شد: از امام صادق(ع) حدود 4000 نفر روایت نقل کرده اند که شیخ طوسی اسامی 3208 نفر از آنها و برخی اسامی همه این چهارهزار نفر را آورده اند.
*ملیت و مشاغل شاگردان امام(ع)
این محقق حوزوی با اشاره به ملیت ها و مشاغل شاگردان امام جعفر صادق(ع)، اظهار داشت: شاگردان امام(ع) از ملیت ها و مشاغل گوناگون بوده اند؛ به طوری که شیخ طوسی در پسوند برخی از این نام ها از کوفه، یمن، بصره، بغداد، قم، مدائن، تفلیس، سیستان، اصفهان، کاشان، مرو، سرخس، موصل و ..... نام برده است.
حجت الاسلام والمسلمین طبسی افزود: همچنین مشاغلی که برای آنها ذکر شده است نیز تعجب آور است؛ چراکه مشاغلی همچون خباز، گندم فروش، قاضی، سراج، خراط، نفاس، خیاط، عطار، حجام، روغن فروش و ..... نام برده شده است.
*قابل توجه طلاب و روحانیون!
وی در پایان تأکید کرد: طلاب و روحانیون باید به زندگی این متعلمین توجه کرده و از آنها یاد بگیرند؛ چراکه آنان از راه های دور و با مشاغل گوناگون بر سر درس حضرت حاضر شده و شهریه ای نیز دریافت نمی کردند؛ بلکه وجوهات خود را نیز می دادند و این افراد بودند که راوی روایات امام بوده و آن را به دست ما رسانده اند.
انتهای پیام
