خبرگزاری حوزه، شیار 143 از آن دسته فیلم هایی است که هم می توان آن را در زمره فیلم های دفاع مقدسی قرار داد، هم خانوادگی و هم اجتماعی و شاید هم هر سه.
فیلمی با محوریت درد و داغ دوری مادران از فرزندانی که به جبهه می رفتند. شیار 143 دومین تجربه فیلمسازی نرگس آبیار است و او فیلمنامه را بر اساس کتاب خودش با عنوان " چشم سوم" نگاشته که به انتظار سی ساله مادر یکی از شهدای عملیات والفجر مقدماتی می پردازد.
به تعبیر یکی از منتقدان، شیار 143 تنها یک فیلم اجتماعی در ژانر دفاع مقدس نیست، چه آن که نگاه عارفانه و معنوی فیلم در قالب صبر و از خاک به کیمیا رسیدن، درونمایه اصلی آن را تشکیل می دهد.
چند سال پیش که به تماشای فیلم«گیلانه» خانم رخشان بنی اعتماد در یکی از سین
ماهای قم رفته بودم، با وجود آن که داستان فیلم درباره اثرات پس از جنگ و مسایل و سختی های مادر یک جانباز دفاع مقدس بود و از این حیث چندان هم بی شباهت به شیار 143 نبود، اما آن طور که باید و شاید حاصل کار به دل ننشست، لااقل از نگاه نگارنده!
شیار 143 اما که مورد تحسین خاص رهبر معظم انقلاب ، بسیاری از مردم و فیلمسازان و حتی چهره های ورزشی کشور قرار گرفته هم توانسته نظر بسیاری از منتقدان سخت پسند سینمای ایران – به جز مسعودخان فراستی - را به خود جلب کند و هم این که توده های مردم را با خود همراه سازد.
چشم های ترشده انبوه مخاطبانی که در طول هفته های اخیر پس از تماشای این فیلم از سینماها خارج می شدند و می شوند، گواه آن است که فیلمساز در ارتباط گیری با مردم به موفقیت رسیده است آن هم بدون برخورداری از جلوه های گیشه پسند مرسوم سینما. فروش بالای دو میلیاردتومانی فیلم نیز خود گواه این مدعاست.
بی هیچ تردیدی یکی از نقاط قوت شیار 143 به ایفای نقش بازیگران آن مربوط می شود به خصوص خانم مریلا زارعی که به قوت و ظرافت هر چه تمام تر از پس نقش " الفت" در این اثر بر آمده و باورپذیری بسیار خوبی برای مخاطبان نوجوان و جوان امروز کشور که جنگ و مشکلات پس از آن را ندیده و درک نکرده اند، فراهم آورده است.
بازی حسی و عاطفی او ، کمترین تردید را به داوران جشنواره فیلم فجر نداد که کس دیگری را به جز او به عنوان برترین بازیگر نقش زن انتخاب کنند، با این حال اما تفاوت محسوسی میان نقش "الفت" با دیگر بازیگران احساس می شود، به خصوص نقش " فردوس" با بازی گلاره عباسی که به نظر می رسد نیاز به پختگی و کار بیشتر داشته است.
به هر صورت، در سالی که كيميايي ها و مهرجويي ها در سالن های نمایش دهنده فیلم فجر هو شدند، ظهور فیلمسازانی از جنس نرگس آبیار که به جای ادای روشنفکری درآوردن به دنبال نمایش حقایق درخشان ترین فصل انقلاب اسلامی یعن
ی سال های دفاع مقدس هستند بسیار ارزشمند و مایه امیدواری است.
بی شک يكي از نقاط قوت فيلم آن است كه کارگردان نه چندان نام آشنای این فیلم- البته تا قبل از نمایش شیار 143- این جرات و جسارت را داشته که دوربين را از تهران و شهرك سينمايي و فضاي بسته آپارتماني كه مختص سينماي شبه روشنفكري است، بیرون بياورد و به يك خانه روستايي در كنج استان كرمان ببرد.
جالب این که در این فیلم به درستی رعایت لهجه نیز صورت گرفته، آن هم برخلاف برخی از آثار سینمایی سال های اخیر که متاسفانه در آن ها لهجه يك استان و قوميت به تمسخر گرفته شده است!
شیار 143 دارای چند سکانس درخشان است؛ یکی آن جا که الفت با قاب عکسی در دست به میان جمعی آمده که یکی از آزادگان را بر روی دست گرفته اند و مادر چشم انتظار با نشان دادن قاب عکس فرزندش ، ملتمسانه از آزاده سراغی از فرزندش را می گیرد و در این فعل و انفعال چندین بار بر زمین می خورد.
سکانس درخشان دیگر، سکانس ماقبل آخر است؛ آنجا که الفت بالاخره از چشم انتظاری درمی آید و در اتاقی بزرگ با تابوت فرزندش خلوت می گزیند.
در آغوش گرفتن کفن کوچک فرزندش با تدوین موازی در آغوش گرفتن نوزادی پسرش ( یونس) توسط الفت جوان یکی از شاهکارهای بصری فیلم است که نه فقط اشک چشم مادران شهدا که عموم مخاطبان فیلم- از هر سلیقه و طرز فکری- را به شدت متاثر می سازد.
بی جهت نبود که ابراهیم حاتمی کیا، پس از تماشای شیار 143در جشنواره فجر، فیلم ارزشمند خود (چ) را به نرگس آبیار و فیلمش تقدیم کرد.
در خاتمه این نوشتار چه خوب است باری دیگر نگاهی بیندازیم به دیدگاه مقام معظم رهبری درباره این اثر سینمایی:« فیلم خیلی خوبی بود هم از لحاظ داستان که یکی از کمبودهای اکنون سینماست و هم پیچ داستانی خوبی داشت که خوب هم باز می‌شود؛ هم از لحاظ کارگردانی و هم از لحاظ بازی سنگ تمام گذاشته شده، از لحاظ محتوا این فیلم ارزشی بود.»
سید محمد مهدی موسوی
