به گزارش خبرگزاری حوزه، فیلم سینمایی«دریاچه ماهی» اولین تجربه سینمایی مریم دوستی، فیلمی در حوزه دفاع مقدس است، در ابتدا قرار است برحی از ضعف های معنایی کار بپردازیم که حوزه های مختلفی را در بر می گیرد. برای مثال در ابتدای فیلم وقتی به جنگ پرداخته می شود شخصیت پردازیهای ناپخته بوده و برای بیننده قابل باور نیست.
بحث تفحص پیکر شهدا در فیلم رویکردی منطقی ندارد
منظور این که برخی از شخصیت هایی رزمنده در فیلم، رفتاری از خود نشان می دهند که با اخلاقیاتی که ما در رزمندگان سراغ داریم یا شنیده ایم مطابقت ندارد، در بخش دیگری از فیلم به بحث تفحص پیکر شهدا پرداخته می شود، ولیکن نگاه به این موضوع رویکردی منطقی ندارد، چون نگاه فرازمینی آن به شکل خوبی ترسیم نشده، البته نمی توان این امر را کتمان کرد که در هشت سال دفاع مقدس امدادهای غیبی، امری رایج بوده، اما آنگونه که در «دریاچه ماهی» شاهدش هستیم نشانی از تعقل را نمی توان مشاهده کرد، چراکه کارگردان در پردازش آن موفق عمل نکرده است.
تصویر شدن نامهربانی های جامعه به رزمنده هشت سال دفاع مقدس
نکته بعد به این امر بر می گردد که در این فیلم رزمنده هشت سال دفاع مقدس فردی تصویر شده که جامعه نسبت به آن نامهربان است، هر چند ممکن است چنین نامهری هایی نیز وجود داشته باشد، ولی نشان دادن آن در یک فیلم سینمایی کمی بی انصافی نسبت به ایثاری است که رزمندگان انجام داده اند.
بحث دیگر در «دریاچه ماهی» به خانواده شهدا مربوط می شود. در این کار نقش همسر شهید را ستاره اسکندری ایفا می کند، ولی به دلیل همان ناپختگی های فیلم، شخصیت مورد نظر خوب از کار در نیامده؛ به نحوی که تماشگر نسبت به آن عکس العمل منفی نشان می دهد؛ این نکته را در زمان نمایش فیلم در جشنواره از سوی منتقدان مشاهده کردم، حتی در اکران عمومی هم چنین بازخوردهای را می شد به خوبی در رفتار مردم دید.
فیلم دفاع مقدسی گونه ای مظلوم در سینمای ایران است
بحث بعد به فروش این فیلم در گیشه مربوط می شود. این کار نتوانسته در گیشه حتی حداقل مخاطبان را به خود جذب کند، این بی توجهی نیز تنها به حاشیه راندن یک فیلم در گیشه نیست، بلکه نوعی دور کردن مردم از این گونه آثار است، چون وقتی مخاطبان با چند کار متوسط نظیر «دریاچه ماهی» رو به رو شوند، ناخودآگاه نسبت به کل آثار این حوزه بدبین می شوند، اتفاقی که نباید به راحتی از کنار آن گذشت.
مطلب پایانی این که سینمای دفاع مقدس به خودی خود گونه ای مظلوم در سینمای ایران است، این اتفاق نیز تنها به کم کاری های رایج در این حوزه بر نمی گردد، بلکه به نوعی کارهای ضعیف در این حوزه نیز مربوط می شود، برای همین پیشنهاد می شود برای ساخت فیلم های مورد نظر، تخصص و باور به عنوان دو شرط اصلی، مد نظر قرار گیرد.
