کاوه سماک باشی، بازیگر سینما و تلویزیون در گفت‌و‌گو با خبرگزاری «حوزه» با بیان این‌که هیچ گاه برای حضور در جلوی دوربین آرمانهایش را زیر پا نمی‌گذارد، اظهار کرد: نمی‌خواهم از خود تعریف کنم یا با حرف‌هایم پلی برای رسیدن به منافع مادی بسازم، چون کارهایی که تا به امروز انجام داده‌ام نشان از صدق گفته هایم دارد.

وی افزود: سلیقه من به شخصه مبتنی بر اعتقاداتم است، یعنی دوست دارم در آثاری حضور داشته باشم که در آنها ارزش‌های دینی و انقلابی حرف اول را بزند به ویژه فیلم‌ها و سریال‌هایی که در آن محور شهدای هشت سال جنگ تحمیلی هستند را به شدت می پسندم، چون احساس می‌کنم کار در این حوزه به نوعی ادای دین به این شهداست.

این بازیگر با بیان این‌که برخی حرف‌هایی که درباره سینمای جنگ زده می‌شود، آزار دهنده است، گفت: وقتی می‌شنوم عده‌ای دائما این گفته را مطرح می‌کنند که سینمای جنگ دیگر جذابیت گذشته را ندارد به شدت آزرده خاطر می‌شوم، چون به هیچ وجه حرف زدن درباره شهدا موضوعی نیست که تاریخ مصرف داشته باشد، نکته دیگر اینکه شهدای این مرز و بوم تنها به شهدای جنگ تحمیلی خلاصه نمی‌شوند، بلکه شهدای مدافع حرم نیز امروز ایثارگرانی هستند که با فدای جانشان برای ما عتبار و امنیت به همراه آورده‌اند.

سماک‌باشی در پاسخ به این سوال که آیا برای پرداختن به ارزش‌های دفاع مقدس و جبهه مقاومت تنها می‌توان با تکیه به شهدا حرف زد، گفت: به نکته درستی اشاره کردید، چون اگر بخواهیم این موضوع را تنها به شهدا خلاصه کنیم، چشم خود را به روی جانفشانی جانبازان یا آزادگان بسته‌ایم، همچنین مدافعان حرمی که این روزها در حال نبرد هستند در حقیقت شهدای زنده‌‌ای هستند که برای امنیت این مرز و بوم جانفشانی می‌کنند. برای مثال به کلام مقام معظم رهبری نسبت به سردار سلیمانی اشاره می‌کنم که وی را شهید زتنده خطاب کرده‌اند.

استفاده از موضوعات دفاع مقدسی در کنار پرداختن به ارزش ها

بازیگر فیلم دفاع مقدسی «اشنوگل» با بیان این‌که برای پرداختن به ارزش‌ها در کنار موضوعات دفاع مقدسی می‌توان از سینمای اجتماعی نیز به عنوان ابزاری قوی در این حوزه بهره برد، گفت: موضوعات دینی و اسلامی گستردگی دارد که محدود کردن آن تنها به یک سبک خاص در حقیقت کوچک انگاشتن این دست موضوعات است، برای همین تمامی ژانرها می‌تواند مأمن چینین آثاری باشد. به ویژه سینمای اجتماعی ما به خوبی می‌تواند در این حوزه نقشی مهم ایفا کند، اما متاسفم که بگویم ما سینمای اجتماعی خود را به محلی تبدیل کردیم که در آن تنها از نداشته‌ها حرف زده می‌شود، درصورتی‌که می‌شود با پرداختن به ارزش‌های موجود در جامعه به نوعی ایثار را در جامعه ترویح کرد.

وی در پاسخ به سوالی دیگر مبنی بر اینکه این تصور درست است که بازیگر برای دیده شدن باید هر گونه نقشی را ایفا کند؟ چنین پاسخ داد: جواب این سوال احتیاج به کمی تامل دارد. چون در اصل، سخن مطرح شده درست است، اما این مسئله به شرطی صدق پیدا می‌کند که در آن به کیفیت نیز توجه شود و صرف حضور بهانه‌ای برای حضور در آثار نباشد. در کلامی اگر بازیگر قرار است در فیلم کمدی بازی کند باید ببیند کاری که در آن حضور دارد در برگیرنده ارزش‌های موجود در جامعه است؟ زمانی که اینگونه بود می‌تواند آن را تجربه کند.

ماندگاری هنرمندان به حفظ ارزشها است

سماک‌باشی ادامه داد: تجربه تاریخ سینمای ما نشان داده بازیگرانی در هنر این مرز و بوم ماندگار شده‌اند که برای آنها حفظ ارزش‌های جامعه و کیفیت نقش‌هایشان دارای اهمیت ویژه بوده؛ برای نمونه استاد پرویز پرستویی را مثال می‌زنم که به نظرم استثنایی در سینمای ما هستند که از وی باید به عنوان کیمیا نام برد. وی با حضور خود در نقش‌های مختلف ارزش‌های بازیگری را نمایان کرد و مطمئناً نامش در سینمای ما ماندگار خواهد ماند.

وی در پاسخ به این سوال که حساسیت برای بازی در نقش‌های خوب تنها برای سینما می‌بایست لحاظ شود یا در تلویزیون نیز باید به روی کیفیت نقش‌ها توجه داشت؟ اینگونه جواب داد: اتفاقاً در تلویزیون باید دقت نظر در انتخاب نقش‌ها بیشتر باشد، چون مخاطبان آن چندین برابر سینما هستند، برای همین تاثیر‌گذار آن نیز قابل مقایسه با سینما نیست. برای درک بهتر من از خود مثال می‌زنم. من بعد از حضور در چند پروژه سینمایی و تلویزیونی مدت زمانیست که بیکار هستم، درصورتی‌که هم پیشنهاد سینمایی داشتم و هم کار تلویزیونی، اما آنچه برایم اهمیت داشت، این بود که نقشم تا چه حد می‌تواند مرا به عنوان یک بازیگر راضی کند. وقتی به این امر اندیشیدم بیکاری را به حضور در کار بی اهمیت ترجیح دادم.

وی در انتها گفت: البته نمی‌خواهم منکر نقش پول در امر بازیگری شوم، چون بسیاری از هنرمندان ما از همین راه امر معاش می‌کنند، برای همین اگر هنرمندان ما بتوانند در کنار بازیگری درآمد داشته باشند تا در مواقع بیکاری بتوانند به آن تکیه کنند، دیگر احتیاجی نیست حضور در هر کاری را بپذیرند.