خبرگزاری«حوزه»، قرآن يعنى مهمترين منبع اسلامى، در زمينه شناخت مصلح بزرگ جهانى مانند بسيارى زمينه هاى ديگر تنها يك بحث كلّى و اصولى دارد، بدون اين كه وارد جزئيات مسأله شود و آيات قرآن همان را تعقيب مىكند كه در استدلالات عقلى و الهام فطرت داشتيم؛ يعنى، خبر از تحقّق يك حكومت عدل جهانى در سايه ايمان مىدهد.
حکومت بین المللی امام زمان (عج) در قرآن کریم
1- در مى خوانيم: {و لقد كتبنا فى الزّبور من بعد الذّكر انّ الارض يرثها عبادى الصّالحون انّ فى هذا لبلاغاً لقوم عابدين[1].}
شرح مفاهیم آیه مبارکه
«ارض» به مجموع كره زمين گفته مىشود و سراسر جهان را فرا مىگيرد؛ مگر اينكه قرينه خاصّى در كار باشد.
«ارث» در لغت به معنى چيزى است كه بدون معامله و دادوستد به دست كسى مىافتد، ولى در بعضى موارد از قرآن كريم، ارث به تسلّط و پيروزى يك قوم صالح بر ناصالحان؛ و در اختيار گرفتن مواهب و امكانات آنها گفته شده است.
«زبور» در اصل به معنى هرگونه كتاب و نوشته است؛ ولى معمولًا به كتاب «داوود» كه در عهد قديم از آن تعبير به «مزامير داود» شده اطلاق مىگردد؛ و آن مجموعهاى از مناجاتها و نيايشها و اندرزهاى داوود پيامبر است؛ اين احتمال نيز وجود دارد كه زبور تمام كتب آسمانى پيشين (قبل از قرآن) بوده باشد.
«ذكر» در اصل به معنى هر چيزى است كه مايه تذكّر و يادآورى باشد ولى در آيه فوق به كتاب آسمانى موسى عليه السلام «تورات» تفسير گرديده به قرينه اين كه قبل از زبور معرّفى شده است، و طبق تفسير ديگرى «ذكر» اشاره به قرآن مجيد است زيرا كه در خود آيات قرآن اين عنوان به قرآن گفته شده (ان هو الّا ذكر للعالمين[2]).
بنابراين، عبارت «من بعد» به معنى «علاوه بر» خواهد بود (دقّت كنيد).
«صالح» به معنى شايسته و صلاحيتدار است و هنگامى كه بطورمطلق گفته شود صلاحيّت و شايستگى از تمام چيزها را فرا مىگيرد؛ شايستگى علمى؛ شايستگى اخلاقى؛ شايستگى از نظر ايمان و تقوى و آگاهى و مديريت.
چرائی ذکر حکومت جهانی انسان کامل آخراالزمان در کتاب زبور
((ما در كتاب زبور علاوه بر قرآن مجيد (يا پس از تورات) نوشتيم كه زمين را بندگان صالح و شايسته من در اختيار خواهند گرفت؛ و همين براى گروه عبادت كنندگان (و آنها كه در مسير بندگى خدا گام بر مىدارند) براى رسيدن به اهدافشان كافى است.))
ذكر اين موضوع در زبور (اگر به معنى همه كتب آسمانى پيشين باشد) دليل بر آن است كه اين موضوع در همه كتابهاى آسمانى به عنوان يك اصل ثابت وجود داشته.
و اگر هم منظور از آن كتاب داوود بوده باشد شايد به تناسب آن است كه داوود حكومت وسيع و پهناورى داشت كه در مسير حقّ و عدالت و منافع انسانها بود؛ اگر چه جنبه منطقهاى داشت و فراگير همه جهان نبود؛ ولى در زبور به او بشارت داده شد كه يك حكومت فراگير جهانى بر پايه آزادى و امنيّت و عدالت در انتظار جهانيان خواهد بود.
يعنى هنگامى كه شايستگى كافى پيدا كنند، و مصداق زنده «عبادى الصّالحون» و بندگان شايسته خدا گردند. وارث همه ميراثها و مواهب زمين خواهند شد. هم وارث حكومت مادّى و هم حكومت معنوى[3].
معنی این آیه از نگاه روایات معصومین علیهم السلام
در پارهاى از روايات كه در تفسير آيه فوق آمده تعبيرات روشنتر و صريحترى در اين زمينه ديده مىشود.
از جمله در تفسير معروف «مجمع البيان» در ذيل آيه فوق از امام باقر عليه السلام نقل است: «هم اصحاب المهدى فى آخر الزّمان»:
اينها همان ياران مهدى عليه السلام در آخر زمان خواهند بود؛ همان مردان و زنان خود ساختهاى كه وارث همه ميراثهاى زمين خواهند شد؛ و شايستگى اين رسالت بزرگ را خواهند داشت.
جالب توجّه اينكه، در كتاب «مزامير داوود» كه امروز جزء كتب عهد قديم (تورات) است عين اين موضوع به تعبيرات گوناگون ديده مى شود:
از جمله در مزمور 37 مىخوانيم:
زيرا كه شريران منقطع خواهند شد و اما متوكّلان به خداوند وارث زمين خواهند شد، هان بعد از اندك مدّتى شرير نخواهند بود، در مكانش تأمّل خواهى كرد و نخواهد بود امّا حكيمان وارث زمين خواهند شد.
در همان «مزمور 37» همين موضوع به تعبيرات ديگرى نيز آمده است:
«... زيرا متبرّكان خداوند وارث زمين خواهند شد، امّا ملعونان وى منقطع خواهند شد- صديقان وارث زمين شده ابداً در آن ساكن خواهند شد».[4]
همانگونه كه ملاحظه مىكنيد كلمه صالحون كه در قرآن آمده كلمه جامعى است كه هم «حكيمان» و هم «صدّيقان» و هم «متوكّلان» و هم «متبرّكان» را در بر مىگيرد.
