به گزارش خبرگزاری حوزه،  محمد حق‌پرست در کانال مناهج نوشت: چند سالی است خدمات اجتماعی طلاب در سراسر کشور گسترده شده است. گروه‌های جهادی زیادی از طلاب در زمینه‌های تبلیغی، عمرانی و سازندگی، فرهنگی و مددکاری اجتماعی فعال هستند که حضور مستمر و منظم در شهرها و روستاهای مختلف کشور دارند. در زلزله‌ها و سیل‌های اخیر، مردم از نزدیک شاهد کمکها و مددرسانی‌های طلاب بودند.
اما چه شده که در این اغتشاشات چند روزه به حوزه‌های علمیه و بعضا طلاب حمله می شود؟ آیا این حمله‌ها، صف مردم است که برای اعتراض سراغ روحانیت آمده‌اند، یا اینکه دستهای پشت پرده‌ای در کار است؟
از سویی دیگر، اغتشاشات اخیر و خصوصا حمله به حوزه‌های علمیه، فرصتی شد تا برخی دوباره یاد ناکارآمدی‌ها و ضعف‌های حوزه بیفتند. آیا واقعا دغدغه آشوبگران ناکارآمدی‌های حوزه است؟

 البته که حوزه ضعف‌هایی دارد و باید در تحول سرعت بگیرد، اما نه اینکه شرارت‌های اخیر را پای انتقاد مردم به پای روحانیت بگذاریم. اشراری که به حوزه علمیه حمله کردند، افعی‌هایی هستند که مدتها دنبال فرصت بودند تا نیشی به حوزه و روحانیت بزنند و ناکارآمدی نظام را به رخ مردم بکشند. هدف اشرار، انتقاد به کم‌کاری حوزه یا اعتراض به عدم تولید علوم کارآمد نیست، بلکه فقط پنجه‌کشیدن به صورت روحانیت است و به قول معروف، از آب گل‌آلود دنبال ماهی هستند.

 جالب است اکثر حوزه‌هایی که مورد تعرض قرار گرفتند، حوزه‌هایی هستند که فعالیت‌های زیادی در خدمت رسانی به مردم و خدمات اجتماعی داشتند. نمونه آن، حوزه علمیه «المهدی» شهرستان زرگان، از توابع استان خوزستان است که مردم آن دیار می‌دانند در روزهای تلخ سیل، با مددرسانی کام مردم را تا حدود زیادی شیرین کردند. پس زخم‌هایی که آشوبگران زده‌اند، تلافی غیض‌هایی است که اتفاقا از روحانیت پر تلاش و کارآمد به دل داشتند و برای انتقام و تلافی به میدان آمدند.

 حتی اگر حوزه بهترین برنامه ها را ارائه کرده و در اوج کارآمدی بود، این شورشها و بلکه بدتر از اینها را به خود میدید. آیا تولیدی های پوشاک و لباس، یا اتوبوسهای عمومی هم ناکارآمد هستند که مورد حمله واقع شده‌اند؟

 پس اینکه برخی حمله به حوزه های علمیه را پای کم کاری حوزه بگذارند، اگر از روی خباثت نباشد، نشان از جهالت دارد. انتقاد کردن از حوزه و روحانیت در این روزها، فقط کمک به جبهه مخملی دشمن است. امروز که دشمن به میدان آمده، جای حمایت است نه انتقاد. انتقاد در فضای آرام و صمیمی باید باشد، هرچند اصل انتقاد صحیح باشد.