به گزارش خبرگزاری حوزه، حجت الاسلام والمسلمین عبدالکریم بهجت پور در ویژه برنامه شرح شمس که همزمان با ماه مبارک رمضان در نمازخانه مرکز مدیریت حوزه های علمیه خواهران برگزار می شود، به تفسیر آیات هفدهم تا بیستم سوره فرقان پرداخت و اظهار داشت: در آیه هفدهم خداوند از روز قیامت و محشور شدن بت ها خبر می دهد و می فرماید «وَیَوْمَ یَحْشُرُهُمْ وَمَا یَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَیَقُولُ أَأَنْتُمْ أَضْلَلْتُمْ عِبَادِی هَؤُلَاءِ أَمْ هُمْ ضَلُّوا السَّبِیلَ؛ و [یاد کن] روزی را که آنان را با معبودانی که به جای خدا می پرستیدند، محشور می کند، پس [به آن معبودان] می گوید: آیا شما این بندگان مرا گمراه کردید، یا خودشان راه را گم کردند؟».

وی با بیان این که در قیامت از مشرکان و معبودهای آنان بازخواست می‌شود، افزود: اینجاست که بت ها به سخن در می آیند و پاسخ می دهند «مَا کَانَ یَنْبَغِی لَنَا أَنْ نَتَّخِذَ مِنْ دُونِکَ مِنْ أَوْلِیَاءَ وَلَکِنْ مَتَّعْتَهُمْ وَآبَاءَهُمْ حَتَّی نَسُوا الذِّکْرَ وَکَانُوا قَوْمًا بُورًا؛ شگفتا! سزاوار ما نبود که در برابر تو دوستان و پیروانی برای [پرستش] خود بگیریم، ولی تو اینان و پدرانشان را [از نعمت ها] برخوردار کردی [و آنان به جای شکر نعمت ها چنان در شهوات غرق شدند] تا آنکه یاد تو را فراموش کردند و گروهی هلاکت یافته شدند.».

مدیر حوزه های علمیه خواهران به تفسیر کلمه «ذکر» پرداخت و ادامه داد: کلمه ذکر در ۴۱ سوره قبل از سوره فرقان در سیر نزول صرفا بر قرآن کریم و آیات الهی اطلاق شده است و مراد از ذکر این است که کتاب آسمانی می آید و انسان را نسبت به مصالحی که او را به سعادت می رساند و مفاسدی که موجب گرفتاری و شقاوت او می شود، آگاه می کند و کافران به علت دوری از ذکر دچار عذاب می شوند.

وی خاطرنشان کرد: جامعه و اقوامی هستند که در مدتی کاملا هوشیار بوده و توجه به آموزه های آسمانی دارند و در سختی ها به یاد خدا، قیامت، ارزش ها، مصالح، مفاسد، شقاوت و سعادت هستند ولی همین که نعمات خداوند آنها را فرا گرفته و برخوردار می شوند نسیان و فراموشی گریبان گیر آنها شده و از ذکر خدا غافل می شوند.

حجت الاسلام والمسلمین بهجت پور با بیان این که فراموشی ذکر یک پیام خطرناک است که انسان ها و جوامع باید به آن توجه کنند، گفت: اگر قرآن از متن زندگی خارج شد و به کتابی تبدیل شد که فقط در مراسم شادی و عزا مورد توجه قرار گرفت، این امر سبب می شود افراد غرق در لذت ها و گرفتاری های دنیوی شده و ذکر خداوند را فراموش کنند و عاقبت فراموشی ذکر عذاب الهی را در پی دارد.

وی در ادامه به قرائت آیه بیستم سوره فرقان پرداخت که خداوند می فرماید «وَمَا أَرْسَلْنَا قَبْلَکَ مِنَ الْمُرْسَلِینَ إِلَّا إِنَّهُمْ لَیَأْکُلُونَ الطَّعَامَ وَیَمْشُونَ فِی الْأَسْوَاقِ وَجَعَلْنَا بَعْضَکُمْ لِبَعْضٍ فِتْنَةً أَتَصْبِرُونَ وَکَانَ رَبُّکَ بَصِیرًا؛ و ما پیش از تو هیچ یک از پیامبران را نفرستادیم مگر آنکه آنان هم غذا می خوردند و در بازارها راه می رفتند، و ما برخی از شما را [وسیله] آزمایش برخی دیگر قرار دادیم [توانگر را به تهیدست و تهیدست را به توانگر، بیمار را به تندرست و تندرست را به بیمار، پیامبر را به امت و امت را به پیامبر]. آیا [نسبت به اجرای احکام الهی و تکالیف و مسؤولیت ها] شکیبایی می ورزید؟ و پروردگارت همواره [به احوال و اعمال همه] بیناست».

مدیر حوزه های علمیه خواهران بیان داشت: آیه بیستم سوره فرقان پاسخی به بهانه‌جویی کفّار درباره‌ زندگی عادی پیامبر اسلام است که در آیه هفتم «وَقَالُوا مَالِ هَذَا الرَّسُولِ یَأْکُلُ الطَّعَامَ وَیَمْشِی فِی الْأَسْوَاقِ لَوْلَا أُنْزِلَ إِلَیْهِ مَلَکٌ فَیَکُونَ مَعَهُ نَذِیرًا؛ و گفتند: این چه پیامبری است که غذا می خورد و در بازارها راه می رود؟ چرا فرشته ای به سوی او نازل نشده که همراه او بیم دهنده باشد؟» آمده و خداوند در این آیه می‌فرماید: همه‌ انبیا غذا می‌خوردند و با مردم و در میان آنان بودند و در بازارها رفت و آمد داشتند.

وی افزود: پیام آیه بیستم سوره فرقان این است که تمام انبیا، زندگی مردمی داشتند، به عنوان مربّی باید با مردم حشر و نشر داشته باشند و زندگی ساده انبیاء، برای مردم آزمایش است.

حجت الاسلام والمسلمین بهجت پور تصریح کرد: در این آیه آمده است که یکی از وسایل آزمایش مردم، خود مردم‌اند. «جَعَلْنا بَعْضَکُمْ لِبَعْضٍ فِتْنَةً»، یعنی گاهی کسی ثروتمند است تا معلوم شود شکر می‌کند یا طغیان و کسی فقیر است تا آزمایش شود که آیا صبر می‌کند یا بر ثروتمند حسد می‌ورزد و این نشان می دهد کلید موفّقیّت در آزمایش‌های الهی صبر است. «فِتْنَةً أَتَصْبِرُونَ».