به گزارش خبرگزاری حوزه، دکتر نرگس موحدی، استاد فلسفه حوزه و دانشگاه در یادداشتی با اشاره به اهمیت توجه بر شیوه‌های مرسوم پژوهش در دانشگاه‌های معتبر جهان به تبیین «مقاله‌های پنچ‌پاراگرافی» پرداخت.
نوشتن مقاله‌های پژوهشی علاوه بر دانش و تخصص، نیازمند آشنایی با اصول و ساختار نگارش علمی است که تنها با آموزش، تمرین و تکرار به دست می‌آید. تأملات ذهنی پژوهشگر، بازخوانی سایر نظریات علمی و تلاش برای حل یک مسئله باید به صورت فرآیند علمی ارائه شود. کسب مهارت نگارش علمی کار دشواری نیست اما متأسفانه بسیاری از دانشگاهیان و حوزویان در نگارش علمی پژوهش‌ها دچار مشکل هستند. در دانشگاه‌های معتبر جهان دانشجویان با نوشتن مقاله‌های پنج‌پاراگرافی با ساختار نوشته‌های علمی آشنا شده و شیوه نگارش بخش‌های مختلف یک نوشته علمی را می‌آموزند.
مقاله پنج‌پاراگرافی(Five-paragraph essay) برای فراگیری شیوه نگارش علمی، الگوی مناسبی است. این شیوه، نمونه مینیاتوری از یک مقاله بلند پژوهشی و الگوی کاربردی برای مقاله‌نویسی پژوهشی است. دانشجویان دانشگاه‌های بزرگ جهان، از این شیوه برای نگارش علمی و آشنایی با ساختار مقاله پژوهشی بهره می‌برند.
در مقاله‌های پنج‌پاراگرافی، ساختار و چیدمان پاراگراف‌ها و جمله‌های هر پاراگراف، باید «درست»، «سنجیده» و «به‌جا» آورده شوند. جمله‌های بیهوده و خنثی در نوشته‌های پژوهشی جایی ندارند. جمله‌های هر پاراگراف باید دارای همبستگی، هماهنگی و ارتباط منطقی با یکدیگر باشند.
مقاله پنج‌پاراگرافی دارای عنوان و سه بخش اصلی است: «پاراگراف مقدمه؛ (Introduction paragraph)»، «پاراگراف‌های بدنه؛ (Body paragraph)»و «پاراگراف نتیجه؛ (Conclusion paragraph)». اگر در مقاله به منابعی استناد کرده باشیم، در انتها، بخشی با عنوان «کتاب‌شناسی؛ (Bibliography)» یا «منابع؛ (Resources)» به آن افزوده می‌شود.
انواع مقاله‌های علمی با تفاوت اندکی، مانند این مقوله مینیاتوری هستند و با گسترش بخش‌های سه‌گانه مقاله پنج‌پاراگرافی و افزودن تعداد پاراگراف‌ها، مقاله بلندتری را می‌توان نگارش کرد.
نکته مهم در مقدمه مقاله پنج پاراگرافی، آوردن «جمله کلیدی؛ (Thesis statement)» است. تمام مطالب مقاله باید در ارتباط با جمله کلیدی و برای اثبات و شرح آن نوشته شوند. پاراگراف مقدمه شامل؛ تبیین موضوع مقاله، اشاره به پیشینه و شرح کلی مقاله است و جمله کلیدی که مهم‌ترین جمله مقاله است، در پایان مقدمه آورده می‌شود.
حال نوبت به «پاراگراف‌های بدنه یا پاراگراف‌های پشتیبان؛ (Support paragraphs)» می‌رسد که پس از پاراگراف مقدمه و در اثبات یا شرح جمله کلیدی می‌آیند. ساختار دقیق و مشخص پاراگراف‌های بدنه، از یک «جمله موضوعی؛ (Topic sentence)»، «چند جمله توضیحی؛ (Concluding sentence)»، «جمله نتیجه؛ (Concluding sentence)» و «جمله رابط؛ (Linking sentence)» تشکیل می‌شوند. جمله موضوعی در شرح، تأیید یا اثبات جمله کلیدی مقاله نوشته می‌شود و نکته اصلی پاراگراف را دربردارد.
جملات توضیحی، جمله موضوعی را توضیح می‌دهند و با دلایل و شواهد آن را پشتیبانی می‌کنند. جمله نتیجه برای جمع‌بندی مطالب و پاراگراف و یادآوری نکته اصلی پاراگراف نوشته می‌شود. پاراگراف‌های بدنه لازم است که با پاراگراف پیش و پس از خود نیز مرتبط و هماهنگ باشند و این ارتباط میان پاراگراف‌ها با نگارش جمله‌های رابط به دست می‌آید. جمله رابط در پایان پاراگراف و برای برقراری ارتباط با پاراگراف بعدی می‌آید.
پاراگراف نتیجه بعد از نگارش پاراگراف‌های بدنه نگاشته می‌شود. در پاراگراف نتیجه موضوع مقاله یادآوری شده و نکات اصلی مقاله جمع‌بندی می‌شود. در نتیجه پیش‌بینی‌ها، پیشنهادها، پیامدها درباره موضوع مقاله می‌آیند. باید دقت داشت که در پاراگراف نتیجه نمی‌توان به مطالبی اشاره کرد که در مقدمه و بدنه مقاله به آن پرداخته نشده است.
این سبک مقاله جنبه آموزشی دارد و فرد را برای نگارش مقاله‌های پژوهشی بلندتر آماده می‌کند و راه دست یافتن به آن، مطالعه نمونه‌های برتر مقالات و تمرین عملی در نگارش این مقاله‌ها است.
برای مطالعه بیشتر ر. ک:
C. Nichols، Duane (۱۹۶۶). The Five-Paragraph Essay: An Attempt to Articulate، The English Journal، Vol ۵۵، No ۷، pp. ۹۰۳-۹۰۸
۳۱۳/۱۷
